Μια βασική αλήθεια αναφορικά με τα όσα παρακολουθούμε από το περασμένο Σαββατοκύριακο να εκτυλίσσονται στην πολιτική ζωή της χώρας, εντός και εκτός Βουλής, είναι ότι δεν πρόκειται δα και για κανένα τόσο τρομερό γεγονός. Ούτε η Δημοκρατία κλονίζεται ούτε η κοινωνία συνταράσσεται ούτε πολύ περισσότερο έχει συμβεί κάτι το αναπότρεπτο. Κάτι που να πλήγωσε ανεπανόρθωτα τους θεσμούς και να υπονόμευσε εμμέσως ή ευθέως το πολίτευμα της χώρας.
Η πολιτική μας ζωή έχει γνωρίσει πολύ χειρότερες καταστάσεις, στα σχεδόν πενήντα χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά – για τα προ της δικτατορίας, καλύτερα να μη συζητάμε καθόλου. Τα όσα συνέβησαν τότε, κάνουν τις γραφικότητες του κ. Πολάκη παιχνίδια νηπίων στο διάλειμμα νηπιαγωγείου.
Αλλά ακόμη και οι στιγμές έντασης που έχουν σημειωθεί όλα αυτά τα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, σε τίποτε δεν συγκρίνονται με τα όσα συνέβησαν στη Βουλή αυτές τις ημέρες. Τα τωρινά θυμίζουν κακοστημένο θέατρο, με πρωταγωνιστές ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η θεατρική τέχνη. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς περιστατικά ακραίας πόλωσης που προκάλεσαν παρατεταμένες περιόδους μεγάλης έντασης στην πολιτική ζωή. Από τις «ένοπλες» ευρωεκλογές του 1984, ως τις ταραχώδεις ημέρες των εκλογών του 1989-90, και αργότερα εκείνες των εκλογών του 1993, και από όσα συνέβησαν εν συνεχεία, τη δεκαετία του ’10 με τα μνημόνια, η πολιτική μας ζωή πέρασε πραγματικά «διά πυρός και σιδήρου». Χωρίς φυσικά να κλονιστούν ούτε το πολίτευμα ούτε οι θεσμοί της χώρας. Επέδειξαν αξιοσημείωτη αντοχή, όχι μόνο γιατί η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ισχυρή.
Αντεξαν επίσης, γιατί πολύ απλά στο συλλογικό υποσυνείδητο υπάρχουν (και ευτυχώς…) πάντα ζωντανές οι μνήμες από το τι αληθινά σημαίνει «δικτατορία», «στρατιωτική χούντα», «πραξικόπημα», «ανελεύθερη χώρα», «φιμωμένος Τύπος».
Και είναι αυτό το συλλογικό υποσυνείδητο που χαμογελά με συγκατάβαση ή και με μια δόση ειρωνείας στις κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ ότι κινδυνεύει η Δημοκρατία επειδή ένας προεδρεύων της Βουλής υπερέβαλε εαυτόν στην τήρηση του Κανονισμού της, και έδωσε έτσι την ευκαιρία στον γνωστό, ακραίο ως προς τις αντιδράσεις του, βουλευτή Πολάκη να επιδοθεί σε ένα ακόμη από εκείνα τα ανιαρά σόου επαναστατικής γυμναστικής, στα οποία συχνά καταφεύγει.
Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και όσα ειπώθηκαν στο πλαίσιό της, δημιουργούν την αίσθηση ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Ή ότι οι όροι έχουν απολέσει τη σημασία τους.
Οχι λοιπόν, δεν επλήγη η Δημοκρατία, ούτε υπήρξε πραξικοπηματική κατάλυση του Συντάγματος επειδή «φιμώθηκε» δήθεν ο περί ου ο λόγος βουλευτής. Η κοινή λογική είναι που βιάζεται καθημερινά, όταν χρησιμοποιούνται βαρύγδουποι όροι επί θεμάτων τα οποία θα μπορούσαν να επιλυθούν κοινή συναινέσει και εφόσον υπήρχε διάθεση προς τούτο. Αλλά δεν υπάρχει διάθεση. Εκείνο που υπάρχει, είναι η αγωνιώδης προσπάθεια και των δύο μεγάλων (ακόμη…) κομμάτων να συντηρούν το δίπολο της πολιτικής μας ζωής.
Με βάση λοιπόν όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι ο καβγάς ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτός ο στόχος δεν είναι να επιλύσουν τις διαφορές τους με τσαμπουκάδες και νταηλίκια, που παραπέμπουν στην εποχή του Βούλγαρη ή του Δηλιγιάννη, αλλά το ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ.
Θεωρώ βέβαιο δε, ότι όσο θα αυξάνεται η επιρροή του τρίτου κόμματος τόσο θα συντηρείται ο δικομματικός καβγάς, ως μόνη διέξοδος για να επανασυσπειρώσουν τις βάσεις τους, οι οποίες, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, εμφανίζουν σοβαρές ενδείξεις αποσυσπείρωσης…
