Ας πούμε πως ήταν μια επίδειξη εθνικόφρονος ισχύος με την (αχρείαστη) ούγια ενός κομματικού σποτ. Ιδωμένη έτσι, όμως, η πτήση των έξι Rafale πάνω από την Ακρόπολη χάνει την ουσία της. Και η ουσία συμπυκνώνεται σε ένα ερώτημα: Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε οι εξοπλισμοί τι είναι; Ενα ιντερμέδιο λίγο μετά την ειρήνη και πριν από τη σύγκρουση ή η διπλωματία αλλιώς;
Ενισχύοντας την αποτρεπτική της δύναμη, λέει μια σχολή, η χώρα υποτίθεται πως ενισχύει και τη διαπραγματευτική. Αλλιώς σου μιλάει κάποιος όταν έχεις στη διάθεσή σου μια αξιόπιστη πολεμική μηχανή κι αλλιώς όταν η άμυνά σου μπορεί να διαλυθεί με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Είναι άλλο να πετάς με Rafale και άλλο με ιπτάμενα απομεινάρια του 20ού αιώνα. Και είναι διαφορετικό να πλέεις με σύγχρονες φρεγάτες και διαφορετικό με γκρίζες λαμαρίνες που έχουν περαστεί από τους ναύτες πολλά χέρια χρώμα ξανά και ξανά.
Αν είναι έτσι, τότε στον αττικό ουρανό δεν πέταξαν έξι μαχητικά αεροσκάφη, ούτε καν έξι σιδερένια πουλιά. Πέταξε ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Συγχρόνως όμως το διπλωματικό αυτό σόου έδειξε και τα όριά του. Η διπλωματία των εξοπλισμών δεν είναι ανάλογη με τον όγκο τους. Από ένα σημείο και έπειτα – από το σημείο που αρχίζει να εξοπλίζεται σαν αστακός – η χώρα βγάζει το κοστούμι του διπλωμάτη και φοράει μόνο το τζάκετ του αεροπόρου. Παύει να κάνει διπλωματία, κάνει μόνο πόλεμο.
Αυτή η παρεκτροπή δεν είναι η μόνη που δείχνει πως για την κούρσα των εξοπλισμών υπάρχει ένα σημείο όπου τελειώνει. Το σημείο τερματισμού το υπαγορεύει και ένας πραγματισμός που δεν είναι μόνο οικονομικός (ως πότε μπορεί να ξοδεύεται κανείς) αλλά και γεωστρατηγικός: όσο και να εξοπλιστεί η Ελλάδα, ο συσχετισμός δυνάμεων με την Τουρκία δεν θα ανατραπεί. Η Ελλάδα εξάλλου θα είναι πάντα μια δυτικού τύπου δημοκρατία και η Τουρκία θα παραμένει ένα ημι-μιλιταριστικό καθεστώς. Στα σύνορα με τους γείτονές τους οι έλληνες στρατιώτες απλώς περιπολούν. Αλλά στα σύνορα με κάποιους από τους δικούς τους γείτονες οι Τούρκοι επιχειρούν ως περιφερειακή δύναμη.
Πόσα Rafale λοιπόν θα πρέπει ακόμη να πετάξουν πάνω από την Ακρόπολη; Αλλα 12 που υπολείπονται για να ολοκληρωθεί η παραγγελία των 18 ή περισσότερα; Απαντάει κανείς εάν δει το εξοπλιστικό deal με τους Γάλλους ως τμήμα μιας συμμαχικής συμφωνίας. Δεν αγοράζεις από τους συμμάχους σου για να γίνεις αστακός. Αγοράζεις για να στείλεις το μήνυμα πως σε έναν κόσμο γεμάτο μαχητικά, πολεμικά και άγριες διαθέσεις δεν είσαι εντελώς μόνος σου. Τα Rafale, με άλλα λόγια, δεν πέταξαν πάνω από την Ακρόπολη μόνο για να ακουστούν από τους ασυρμάτους τους ελληνικά. Πέταξαν για να υπενθυμίσουν πως σε ακραίες συνθήκες μπορεί να ακουστούν πάνω από το Αιγαίο και γαλλικά.
