Δεν είναι η πρώτη φορά. Εχει μετατραπεί ξανά η μάχη με την πανδημία σε μάχη για τα σχολεία. Εχει επιβληθεί ξανά λοκντάουν στην εκπαίδευση, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία και η οικονομία ζούσαν απλώς τη μασκοφορεμένη μη κανονικότητά τους. Χαράχθηκε έτσι στην υγειονομική κρίση μια αδρή διαχωριστική γραμμή. Από τη μία οι ενήλικοι που μπορούσαν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους πότε θα άνοιγαν και πότε θα έκλειναν. Και από την άλλη οι ανήλικοι οι οποίοι, στερημένοι από το προνόμιο της βούλησης, προσαρμόζονταν στους κανόνες της τηλεκπαίδευσης.
Ηταν την ίδια περίοδο που σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, τα σχολεία προβάλλονταν ως το τελευταίο οχυρό που θα έπεφτε. Πρώτα θα κλείνονταν στα σπίτια τους οι μεγάλοι και μετά οι μικροί. Οι μαθητές ήταν αυτοί που θα έδιναν την τελευταία μάχη στα χαρακώματα. Τόσο για λόγους ουσιαστικούς όσο και για συμβολικούς, η εκπαίδευση θα έπρεπε να μείνει όσο το δυνατόν όρθια και ζωντανή. Στην καραντίνα, τα ανοικτά σχολεία θα ήταν ένα μήνυμα ζωής. Γιατί από την άλλη, τι σόι πολιτεία είναι αυτή που κλείνει πρώτα τα σχολεία της; Ποια κοινωνία αξιολογεί ως σημαντικότερα τα εστιατόρια και τα μπαρ;
Το κουδούνι που θα ηχήσει αύριο μπορεί να εκληφθεί και ως έμμεση απάντηση. Η απόφαση της κυβέρνησης να μην παραταθεί η χριστουγεννιάτικη ανάπαυλα υπακούει στην αντίληψη πως οι μαθητές σήκωσαν στις πλάτες τους δυσανάλογο πανδημικό βάρος – μεγαλύτερο οπωσδήποτε και από τις τσάντες τους. Σχετίζεται ακόμη με μία από τις πλέον σημαντικές παρενέργειες της υγειονομικής κρίσης: Η πανδημία ανέδειξε το τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια εκπαίδευση. Ποτέ στο παρελθόν η μαθητική κοινότητα δεν έμοιαζε τόσο με μια πυραμίδα όπου στην κορυφή βρίσκεται μια τάξη προνομιούχων και στη βάση μια μεγάλη μάζα που στερείται υποδομές και ευκαιρίες.
Εύκολα φαντάζεται κανείς την ένσταση: Ωραία, άνοιξαν, αλλά θα αντέξουν; Ή ο απουσιολόγος θα προσθέτει κάθε πρωί και νέους νοσούντες στο απουσιολόγιο και οι τάξεις θα σφραγίζονται η μία μετά την άλλη με λουκέτο; Με πενήντα ή εξήντα χιλιάδες κρούσματα την ημέρα, δύσκολα μπορεί να πειστεί κανείς πως οι ανήλικοι διασπείρουν το ιό περισσότερο από τους ενηλίκους. Και ακόμη δυσκολότερα μπορεί να τους χρεώσει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης: Μπορούν οι μεγάλοι να κολλάνε χαλαρά μεταξύ τους, αλλά οι μικροί να κρίνονται ένοχοι διασποράς στην κοινότητα; Μπορεί να απειλούν μόνο τα εγγόνια τούς παππούδες τους; Και μόνο αυτά να φταίνε;
Θα δυσκολευόταν να το ισχυριστεί μάλλον και ο Ηρώδης ακόμη και αν ζούσε ανεστραμμένη την πανδημική μη κανονικότητα. Ακόμη και αν οι ενήλικοι κλείνονταν στα σπίτια τους και στους δρόμους κυκλοφορούσε μόνο η ανέμελη πιτσιρικαρία.
