Είναι αρκετά διδακτική αυτή η διαμάχη που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες δέκα ημέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το αν έπρεπε ή όχι να αποδεχθεί το κόμμα και να υιοθετήσει άκριτα και εν πολλοίς χωρίς διασταύρωση την επικοινωνιακού χαρακτήρα «καταγγελία» ενός συνδικαλιστή στον χώρο της Υγείας, είναι δευτερεύον ή και τριτεύον ζήτημα. Το πρωτεύον και σημαντικό, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται αμήχανος μπροστά στην πανδημία, αναζητεί τρόπους να καρπωθεί τα λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησης, και δεν βρίσκει. Και επειδή ακριβώς δεν βρίσκει, υιοθετεί οτιδήποτε μπορεί να του δώσει ένα εφήμερο αντιπολιτευτικό βήμα, προκειμένου να συντηρήσει τη θεσμική του ιδιότητα, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό όμως, εξ αντανακλάσεως δημιουργεί παράπλευρες συνέπειες: πώς να δεχθεί λ.χ. ο πρώην υπουργός Υγείας ότι υφίστανται στην κορύφωση της πανδημίας μονάδες εντατικής θεραπείας οι οποίες μένουν κλειστές προκειμένου να φιλοξενηθούν εκεί πρόσωπα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, εάν ασθενήσουν, όταν εκείνος γνωρίζει, από πρώτο χέρι, ως γιατρός και ως πρώην υπουργός, πώς λειτουργεί το σύστημα με τις ΜΕΘ;
Οτι καθημερινά, τα νοσοκομεία ενημερώνουν το ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ και το υπουργείο Υγείας για το πόσες ΜΕΘ έχουν ελεύθερες, ώστε εν συνεχεία το ΕΚΑΒ-ΕΚΕΠΥ να κατανείμει με τη μέθοδο πρώτος ήρθε, πρώτος εισάγεται, τους ασθενείς.
«Δεν συμβαίνει αυτό το πράγμα» είπε οργισμένος σε δηλώσεις του ο κ. Ξανθός, και αντί να επαινεθεί από τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του, για την παρρησία με την οποία απέρριψε τις αιτιάσεις ενός συνδικαλιστικού παράγοντα, δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις, έφτασε στα όρια της παραίτησης, και εν τέλει πιεζόμενος υπέβαλε και αυτός μια ερώτηση στη Βουλή, παρά την κάθετη διαφωνία του.
Ομως ούτε και υπ’ αυτή τη μορφή, ήτοι η επιστήμη και η γνώση σε σύγκρουση με τον λαϊκισμό και την τυφλή αντιπολίτευση, το θέμα θα μπορούσε να έχει ευρύτερες διαστάσεις, πλην της παραπολιτικής.
Για εμένα, το μεγαλύτερο πρόβλημα έτσι όπως αναδύεται από αυτή την υπόθεση, είναι ακριβώς η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διατυπώσει μια συγκροτημένη πρόταση για τη διαχείριση της πανδημίας. Κάτι που να τη διαφοροποιεί από τους κυβερνητικούς χειρισμούς και να σηματοδοτεί μια νέα αρχή, για να χρησιμοποιήσω το μήνυμα των καινούργιων κομματικών σποτ. Κάθε τρεις ημέρες αλλάζει θέσεις. Είναι υπέρ της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών, αλλά είναι και κατά διότι ένα κομμάτι της επιμένει να χαϊδεύει, και για ψηφοθηρικούς λόγους, το κίνημα των αντιεμβολιαστών. Τάσσεται υπέρ της αυστηροποίησης των μέτρων για την εστίαση και το λιανικό εμπόριο, αλλά όταν η εστίαση διαμαρτύρεται ότι πληρώνει βαρύ φορτίο από την πανδημία, είναι αναφανδόν στο πλευρό της.
Το πόσο δύσκολο είναι να πατάει κανείς συνεχώς σε δύο βάρκες, το ξέρουμε. Ομως το χειρότερο γι’ αυτόν δεν είναι να πατάει συνεχώς. Είναι να πιστεύει ότι δεν θα πέσει στο νερό.
