Η κούρσα για την ανάδειξη του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά ο ένας υποψήφιος, ο Γιώργος Παπανδρέου, δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι το παιχνίδι έχει ανοίξει τόσο πολύ, που αγγίζει τα όρια του αυτοχειριασμού να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που σήκωσε βάρος δυσανάλογα μεγάλο την περίοδο 2009-2011, κατά την προσπάθεια να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας, παραγνωρίζει ότι μετά τη δεκαετή κρίση που πλήγωσε βασανιστικά τον χώρο της Κεντροαριστεράς, που την έκανε έρμαιο στις αλλεπάλληλες επιχειρήσεις λεηλασίας και από τα δεξιά και από τα αριστερά, δεν έχει τίποτε πλέον να θυμίζει την εποχή που εκείνος ήταν αδιαμφισβήτητος ηγέτης της.
Ολα αυτά τα χρόνια υπέστη σοβαρές μεταλλάξεις, έπεσε θύμα δολοπλοκιών και μεθοδεύσεων, έγινε άθυρμα στα χέρια ανίκανων να τον στήσουν στα πόδια του και να τον κρατήσουν όρθιο και βγήκε καθημαγμένος από τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν τη δική του περίοδο ηγεσίας.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να διεκδικεί μια προνομιακή μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθυποψηφίους του. Είναι μεν κληρονόμος του ονόματος Παπανδρέου, αλλά βαρύνεται ιστορικά με τη διάσπαση του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Μόνο και μόνο, δε, για να εκδικηθεί τον διάδοχό του στην ηγεσία, τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Αυτή είναι η αλήθεια! Λειτούργησε με το θυμικό, διέγραψε την προσωπική του ιστορία στο ΠαΣοΚ και, στο όνομα μιας επιδίωξης που είχε όλα τα χαρακτηριστικά βεντέτας, έστησε απέναντι από το ΠαΣοΚ ένα άλλο μαγαζί. Το ΚΙΔΗΣΟ, το οποίο στέρησε από το ΠαΣοΚ τη δυνατότητα να αποκτήσει μια ευπρόσωπη παρουσία στη Βουλή του 2015-2019. Και πιθανότατα τα εφόδια να αποτρέψει την παράταιρη και άκρως επικίνδυνη, όπως αποδείχθηκε, για τη χώρα σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με τον «προοδευτικό της Δεξιάς» (τι ανέκδοτο!) Καμμένο.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν κάνει αυτοκριτική για όλα αυτά. Είναι έξω από τις παραδοχές του ότι έκανε ένα τεράστιο λάθος σε βάρος της παράταξης. Ούτε καν έμμεση αυτοκριτική. Κατέρχεται υποψήφιος για αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί εν ζωή το ΚΙΔΗΣΟ, οχυρωμένος πίσω από μια διάταξη περί συνασπισμού κομμάτων. Δεν αναγγέλλει καν ότι θα το πράξει μετά. Αφού εκλεγεί. Αφήνει να το καταλάβουν οι οπαδοί από μόνοι τους. Και, βεβαίως, δεν δεσμεύεται ότι θα το επιχειρήσει αν εκλεγεί άλλος πρόεδρος.
Μιλάει γενικά και αόριστα ότι θα εγγυηθεί την ενότητα, αλλά η πρακτική του 2012, όταν αποστασιοποιήθηκε από το ΠαΣοΚ με το που εξελέγη ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρόεδρος, άλλα δείχνει. Και θέτει επί τάπητος ένα τεράστιο ζήτημα: αυτό της εμπιστοσύνης.
Ποιος μπορεί να τον εμπιστευτεί όταν έχουν προϋπάρξει όλα αυτά, λοιπόν;
Το άλλο μεγάλο ζήτημα που τον αφορά είναι ότι δεν αντέχει τις κριτικές πλέον. Ο ευγενής, πράος Παπανδρέου που γνωρίζαμε ανήκει πια σε ένα μακρινό παρελθόν. Τη θέση του έχει πάρει ένας προσβλητικός προς τους αντιπάλους του Παπανδρέου, ο οποίος αρνείται να καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί τους και να συζητήσει ως ίσος προς ίσους. Το χειρότερο είναι ότι όταν του επισημαίνονται όλα αυτά, καταφεύγει σε μια θεωρία συνωμοσίας: τον μάχονται εξωθεσμικά κέντρα που προωθούν άλλους (μια ακόμη προσβολή για τους ανθυποψηφίους του) διότι δεν αντέχουν στην ιδέα ότι επανακάμπτει δριμύτερος.
Κανείς δεν τον αντιμάχεται όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα. Μόνο ο εαυτός του…
