Θα μπορούσε να είχε προσθέσει κανείς και αυτό το μέγεθος στα μεγέθη της πανδημίας. Να προσμετρήσει τις πρωθυπουργικές εκκλήσεις προς τους ανεμβολίαστους να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους άλλους από τον ιό που προελαύνει καβάλα στο πέμπτο κύμα του. Οχι μόνο για να τις καταχωρίσει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πανδημίας, αλλά και για να αξιολογήσει την αποτελεσματικότητα της επανάληψης. Ο Πρωθυπουργός μιλούσε ξανά και ξανά. Αλλά ποιος τον άκουγε;
Το ερώτημα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη σημασία από τη στιγμή που η έκκληση περιβλήθηκε με τη δραματικότητα ενός διαγγέλματος. Το σκηνικό φόντο αυτή τη φορά δεν ήταν οι εγκαταστάσεις της Pfizer στη Θεσσαλονίκη ή ένα διεθνές συνέδριο με θέμα την πανδημία, αλλά η έδρα της κυβέρνησης. Και λοιπόν; Θα ενίσχυε την πρωθυπουργική πειθώ το θεσμικό περιβάλλον; Θα καμπτόταν το αντιεμβολιαστικό φρόνημα των αρνητών όταν θα άκουγαν πως δεν θα κάνουν Χριστούγεννα σαν τους άλλους απλώς επειδή θα τους το έλεγαν πιο επίσημα;
Μπορεί να βρει κανείς την απάντηση στην αγωνία της εστίασης να ρεφάρει στο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Οι ανεμβολίαστοι δεν είναι μόνο μια κρίσιμη εκλογική μάζα για μια κυβέρνηση που έδειχνε μέρα με τη μέρα πως τους υπολόγιζε όλο και περισσότερο. Συνιστούν και οικονομικό μέγεθος για την αγορά. Με λίγα λόγια, όλοι τους θέλουν. Και έτσι από δακτυλοδεικτούμενοι μετατράπηκαν σε μια ελίτ προνομιούχων. Δεν τους πιέζουμε, τους παρακαλάμε. Δεν τους κλείνουμε τις πόρτες, τους κλείνουμε το μάτι. Ανεμβολίαστοι; Οχι, ψηφοφόροι και καταναλωτές.
Το όψιμο πρέσινγκ που εξήγγειλε με το διάγγελμά του ο Πρωθυπουργός, ακολουθώντας το ευρωπαϊκό υπόδειγμα, δεν συνιστά μόνο αλλαγή πολιτικής. Υπενθυμίζει και πως η υπεραξία που απέκτησε η ελίτ των ανεμβολίαστων λιπάνθηκε και στη ρητορική της αντιπολίτευσης. Οταν χαλαρώνει η κυβέρνηση, εγκαλείται όχι απλώς για περίσσευμα κυνισμού, αλλά ακόμη και για έλλειψη ανθρωπισμού – πώς αφήνει, η ανάλγητη, τους ανθρώπους να πεθαίνουν; Και όταν ανοίξει έστω και μισή χαραμάδα στην υποχρεωτικότητα, κατηγορείται για αυταρχισμό. Ο δικαιωματισμός κατισχύει ξαφνικά του ουμανισμού.
Το αντιδιάγγελμα με το οποίο απάντησε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στο διάγγελμα του Πρωθυπουργού επιβεβαίωσε απλώς την τάση. Στις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, η αντιπολίτευση αντιπαρέβαλε ξανά το δικό της επαναλαμβόμενο μοτίβο. Στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πανδημίας προστέθηκε έτσι η κομματική αντιπαράθεση που της έλειπε. Κάποτε τσακωνόμασταν για μνημόνια. Ας τσακωθούμε τώρα για τα εμβόλια. Αλλοτε τρέχαμε να κολακέψουμε τους αγανακτισμένους. Ας προσεταιριστούμε τώρα τους ανεμβολίαστους.
Τα γεγονότα είναι πολύ πρόσφατα για να μη θυμηθεί κανείς πως δεν είναι η πρώτη φορά που μια κρίση βαθαίνει και παράγει δευτερογενείς κρίσεις επειδή μετατρέπεται σε πολιτικό επίδικο – τότε ήταν η οικονομική, σήμερα είναι η υγειονομική. Είναι όμως η πρώτη φορά που κυβέρνηση και αντιπολίτευση σφάχτηκαν στα πόδια μιας ελίτ.
