Γίνεται να ξυπνήσει και άλλες αναμνήσεις η αναμνηστική δόση του εμβολίου πέρα από εκείνες που ενεργοποιούν το ανασοποιητικό; Με τον τρόπο που εξέθεσε το στέρνο του κατά τον εμβολιασμό του, ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε πως γίνεται. Γίνεται να ξυπνήσει η ανάμνηση της αθλητικής ρώμης ενός ποδηλάτη, ενός ρέκτη του κανό ή ακόμη και της ανάλογης επίδειξης ενός εν ενεργεία πρωθυπουργού. Αλλά γίνεται να ξυπνήσει και η ανάμνηση ενός γυμναστηρίου στον τελευταίο όροφο της έδρας ενός κόμματος.
Δεν είναι οι μόνες. Επαναλαμβάνοντας σε τηλεοπτική του συνέντευξη πως «λεφτά υπάρχουν», ο Γιώργος Παπανδρέου φροντίζει να θυμίζει κάθε μέρα τις ημέρες της βασιλείας του. Θύμισε επίσης πως μπορεί να πασπαλίσει με την άχνη του υπνωτικού του λόγου όλες τις δημοκρατικές του ευαισθησίες. Αλλά την ώρα της δημοκρατικής δοκιμασίας, όπως θα μπορούσε να είναι ένας τηλεοπτικός διάλογος μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, να καταληφθεί από τον πριγκιπικό του οίστρο. Ντιμπέιτ με όλους σας; Μα κανονικά εσείς δεν θα έπρεπε να έχετε αποσυρθεί για χάρη μου; Εγώ κι εσείς στο ίδιο στούντιο, στο ίδιο πάνελ; Καλύτερα να το «γειώσουμε».
Η «γείωση», σε επίπεδο εκπροσώπησης, θύμισε ακόμη πως ο Γιώργος Παπανδρέου συνηθίζει να αποφεύγει την ανοικτή άρνηση. Δεν είναι ένα «όχι» αυτό που ακούστηκε, δεν καταγράφηκε ως φόβος απέναντι στην αντιπαράθεση, αλλά σαν πρόβλημα διαδικασίας. Εγώ θέλω, αλλά δεν τα βρίσκουμε. Δεν φταίει ένας για τον ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, φταίμε όλοι μας. Η ευθύνη είναι συλλογική.
Το αν αποδίδει η επιστροφή που επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται από το πώς «γράφει» και αυτός ο τακτικισμός και οι όλες οι άλλες αναμνήσεις στις κιναλίτικες δημοσκοπήσεις. Δεν είναι μόνο οι κομματικοί σύντροφοι που δεν επιφύλαξαν υποδοχή πρωτόκλητου στον πρώην πρωθυπουργό, αλλά ούτε οι ψηφοφόροι. Η υποψηφιότητα ασθμαίνει. Η κούρσα δεν είναι του ενός, όπως το 2004, αλλά ανοικτή σε περισσότερα αποτελέσματα. Και η δυναμική του υποψήφιου ΓΑΠ δεν αντιστοιχίζεται στη δυναμική που απέκτησε τελευταία το κόμμα. Γιατί;
Μια εξήγηση είναι πως το κόμμα είναι άλλο από αυτό που παρέδωσε ο Παπανδρέου τον Μάρτιο του 2012 και στη συνέχεια επιχείρησε να διασπάσει με την ίδρυση ενός άλλου. Είναι μια αλλαγή που αποτυπώνεται δημοσκοπικά στην επίδοση του Ανδρέα Λοβέρδου. Οι ψηφοφόροι του Κέντρου πριμοδοτούν τον πιο «δεξιό» από τους υποψήφιους. Η αντισύριζα τάση δείχνει να παραμένει ισχυρή ανάμεσα στους κεντρώους. Αλλά από την άλλη, η επίμονη αναφορά του Λοβέρδου στο όνομα και στα σύμβολα θα μπορούσε να σημαίνει πως το ανδρεοπαπανδρεϊκό DNA δεν έχει αλλοιωθεί.
Η υπόσχεση μιας ανάστασης μπορεί να ακουστεί ελκυστική. Μπορεί όμως να μην είναι αρκετή. Αν αξίζει να κρατήσει κανείς κάτι από αυτές τις πρώτες ημέρες της κούρσας των μνηστήρων, είναι πως κανένα κόμμα δεν είναι μόνο μια υπόθεση αναμνήσεων.
