Κι αν η νέα κανονικότητα είναι αυτή; Αν τα χιλιάδες κρούσματα, οι εκατοντάδες διασωληνώσεις και οι δεκάδες θάνατοι που καταγράφονται καθημερινά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ιατρικό δελτίο της ημέρας που ανακοινώνεται τυπικά χωρίς να απασχολεί σχεδόν κανέναν; Αξίζει να σταθεί κανείς στην αριθμητική ασυμμετρία για να αντιληφθεί τη διαφορά. Κανένας από αυτούς τους 63 θανάτους που μετρήθηκαν την περασμένη Τετάρτη, μέσα σε μόνο και μία μέρα, δεν απασχόλησε τον δημόσιο χώρο όσο εκείνος του 20χρονου Ρομά που έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών λίγες ημέρες νωρίτερα. Κανένας δεν επισκίασε την εκδημία της προέδρου του ΚΙΝΑΛ.
Τι συμβαίνει; Η μία εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως ισχύει εκείνος ο κυνικός κανόνας που λέει πως ένας θάνατος είναι τραγωδία, αλλά οι πολλοί απλώς στατιστική. Η άλλη πως, ακόμη και αν δεν του μοιάσουμε, δεν υπάρχει τέρας που δεν συνηθίζεται. Και αφού συνηθίσαμε το τέρας του κορωνοϊού, δεν εκδίδουμε πια πολεμικά ανακοινωθέντα. Εκδίδουμε ιατρικά δελτία στα οποία δίνουμε ελάχιστη σημασία. Μπορεί ο πόλεμος να συνεχίζεται, μοιάζει όμως να μη γίνεται εδώ, αλλά σε κάποιο μακρινό μέτωπο. Ο κίνδυνος της μετάδοσης, της νόσησης, της διασωλήνωσης και, ναι, του θανάτου, αφορά πάντα κάποιον άλλον.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εξήγηση. Και αυτή λέει πως ο πόλεμος δεν είναι πια κοινός. Το μέτωπο, για εκείνους που εμβολιάστηκαν, είναι πραγματικά αλλού, αφορά μιαν άλλη επικράτεια. Μια επικράτεια καχυποψίας, συνωμοσιολογίας και άρνησης, τα μέλη της οποίας φτάνουν να ρισκάρουν ακόμη και τη ζωή τους. Η κανονικότητα των ιατρικών δελτίων, που άλλοτε έμοιαζαν με πολεμικά ανακοινωθέντα και προκαλούσαν τρόμο, είναι δική τους. Είναι των γονιών και των εκπαιδευτικών που προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της υποχρεωτικότητας των τεστ, των πιστών που δίνουν στην πίστη τους περιωπή ιατρικής προστασίας, των χρηστών του βαθέος YouTube.
Κανένα ιατρικό δελτίο δεν φαίνεται ικανό να κάμψει τις αντιστάσεις τους. Καμία στατιστική που λέει πως το συντριπτικό ποσοστό των απωλειών προέρχεται από τις δικές τους τάξεις, καμία προτροπή, ακόμη και αν προέρχεται από ιερατικά χείλη. Και κανένα πανδημικό κύμα, αν υποθέσει κανείς πως τα πανδημικά κύματα γίνονται και αυτά μέρος μιας νέας κανονικότητας που μόνο καταμετρά: μετά το πέμπτο, έρχεται απλώς το έκτο.
Σε αυτή τη νέα κανονικότητα φαίνεται να έχει προσαρμοστεί η κυβέρνηση. Δεν είναι το ωμό «ας μη σώσουν» του Αδωνη Γεωργιάδη που δίνει τον τόνο της προσαρμογής, αλλά η τελευταία επιστράτευση του Σωτήρη Τσιόδρα. Οι 8.400 θάνατοι που, όπως είπε, θα είχαν προστεθεί στη μακάβρια λίστα των θυμάτων του κορωνοϊού εάν δεν υπήρχαν τα εμβόλια θα έπρεπε να ακουστούν σαν τραγωδία. Ακούστηκαν όμως σαν στατιστική. Σαν, 8.400 θάνατοι πάνω-κάτω, να μην έχουν και τόση σημασία απέναντι σε δύο θανάτους.
