Ας υποθέσουμε πως δεν έφερε το βαρύ όνομα. Κι έτσι, ανώνυμα, ας δούμε τη σημειολογία. Ο έβδομος στη σειρά υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δανείστηκε τον χώρο για να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του – το ίδρυμα Παπανδρέου. Δανείστηκε και το σύνθημα – την «αλλαγή» με την προσθήκη τού «νέα». Τι θα έμενε να δανειστεί ακόμη για να θυμίζει εκείνον; Τη φωνή. Θα μπορούσε, ας πούμε, να τον ντουμπλάρει ο Αλέξης Τσίπρας.
Δανείζεται όμως ποτέ κανείς από τον πατέρα του; Δεν είναι αυτοδικαίως δικό του οτιδήποτε ήταν εκείνου; Με τον τρόπο που σκηνοθέτησε την επιστροφή του, ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει να μην έχει καμία αμφιβολία. Πρώτα, επικοινώνησε με τους υπόλοιπους υποψηφίους με μια σχεδόν εδραιωμένη πεποίθηση πως θα υποχωρούσαν απέναντι στην πατρογονική του αίγλη. Επειτα, και αφού επέμενε στην υποψηφιότητά του ακόμη και ο Χάρης Καστανίδης, αλλά ούτε και ο Βασίλης Κεγκέρογλου τον αναγνώρισε αμέσως ως «εγγυητή της ενότητας», άσκησε το κληρονομικό του δικαίωμα. Και το άσκησε με τη βεβαιότητα πως αρκεί αυτή και μόνο η έμμεση επίκληση του δικαιώματος για να γίνουν σκόνη οι υπόλοιπες υποψηφιότητες. Τώρα δεν μιλάει κανείς. Μιλάνε μόνο οι τίτλοι ιδιοκτησίας.
Σε αυτό το σύμπαν των εδραιωμένων πεποιθήσεων και των αδιαμφισβήτητων βεβαιοτήτων, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα μπορούσε παρά να χρειαστεί μόλις 113 λέξεις για να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του. Τι να τις κάνει τις υπόλοιπες; Τι θα χρειαζόταν η «φλυαρία» μιας διακήρυξης ή έστω μιας εξήγησης; Οταν ασκείς τα νόμιμα δικαιώματά σου, δεν απολογείσαι σε κανέναν. Γιατί να ξοδεύεις φωνή και μάλιστα χωρίς ντουμπλέρ;
Ας μπούμε στο μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου. Ας πούμε πως οι 113 λέξεις είναι υπεραρκετές και οι εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ για την ανάδειξη της νέας του ηγεσίας σαρώνονται από ένα κύμα ανδρεοπαπανδρεϊκής νοσταλγίας που του παραδίδει το κόμμα στα χέρια επιτρέποντάς του να ανεβεί ξανά στον θρόνο. Σε μια τέτοια περίπτωση, το ερώτημα τίθεται αυτοδικαίως: με τι θα μοιάζει το κόμμα που διέσπασε πριν από έξι χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου για να επιστρέψει ως συνιστώσα του πριν από τρία και να επανακάμψει τώρα ως συγκολλητική ουσία; Τι θα είναι αυτός ο φορέας της «νέας αλλαγής»;
Παραμένοντας κανείς στη λογική των οίκων, δεν θα έλεγε απλώς πως ένας Παπανδρέου διαδέχθηκε μια Γεννηματά. Θα έλεγε επιπλέον πως ο πρώην διάδοχος που έγινε ξανά διάδοχος θα ασκήσει πλήρως τα κληρονομικά του δικαιώματα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται και η αντιδεξιά ρητορική. Ούτε στη «νέα αλλαγή» θα ξεχνά ο λαός τι σημαίνει «νέα Δεξιά» και ποιος είναι ο «νέος εφιάλτης». Μόνο που η τυφλή άσκηση του δικαιώματος ενέχει κινδύνους. Ενέχει τον κίνδυνο να πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου ένα κόμμα του 7% από τη Φώφη Γεννηματά. Και να καταλήξει συνιστώσα του ντουμπλέρ του.
