Ακουσα χθες την πρόεδρο της επιτροπής για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση του ’21, κυρία Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, να λέει ότι η επιτροπή του εορτασμού έχει ετοιμάσει και ένα μελλοντολογικό πόνημα με συμβουλές και προβολές που αφορούν την Ελλάδα του 2040.
Δεν έχει δοθεί ακόμα στη δημοσιότητα αυτό το πόνημα, αλλά με έβαλε σε σκέψεις. Τι άραγε να προτείνει; Τι άραγε να προβλέπει; Και άφησα τη φαντασία μου ελεύθερη να επισκεφθεί την Ελλάδα του 2040 και να αναρωτηθεί πόσο άλλαξε η χώρα στα 19 χρόνια που πέρασαν.
Π.χ. πόσες χωματερές θα έχει η Ελλάδα το 2040; Και τι πρόστιμο θα πληρώνουμε στην ΕΕ για αυτό μας το προνόμιο; Το μισό από σήμερα; Λιγότερο; Περισσότερο;
Και μια και μιλάμε για σκουπίδια – θα έχει ολοκληρωθεί και θα λειτουργεί το σύστημα επεξεργασίας και αξιοποίησης όλων των αποβλήτων μας, γενικώς;
Παρακολούθησα πρόσφατα το πρόβλημα ενός υπερήλικου επισκέπτη (τουρίστα αν προτιμάτε) που έπασχε από ένα συχνό θέμα των ανθρώπων της ηλικίας του: συχνουρία. Γυρίζοντας από μια περιήγηση της Αθήνας μου είπε: Ωραίοι οι περίπατοι και τα φοινικόδεντρα (δεν είχαν μπει ακόμα οι πλάτανοι), αλλά μήπως η πόλη θα χρειαζόταν περισσότερες «Βεσπασιανές;».
Αραγε μέχρι τότε θα έχει δημιουργηθεί δεύτερο αποτεφρωτήριο; Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος για την καύση των νεκρών και μόνο ένα αποτεφρωτήριο έχουμε, που ανήκει σε ιδιώτη! Τόσοι δήμαρχοι έκαναν εξαγγελίες και έδειχναν σχέδια… και τελικά τίποτα. Αν σας πέρασε η ιδέα ότι παρενέβη η Εκκλησία, έχετε απόλυτο δίκιο. Εδώ ο Δήμος Μαρκόπουλου είχε ψηφήσει παμψηφεί για τη δημιουργία του και όταν ο Μεσογαίας Νικόλαος (που υποτίθεται πως είναι προοδευτικός και μορφωμένος) ανέβηκε στον άμβωνα, όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι ακύρωσαν την ψήφο τους.
Αυτό μας οδηγεί σε ένα άλλο, πολύ σοβαρό θέμα. Πότε και πώς θα γίνει ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας; Για άλλη μία φορά, με την πανδημία, φάνηκε πόσο οπισθοδρομική είναι η Εκκλησία μας, πόσο αμόρφωτοι οι κληρικοί μας. Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ ένα πραγματικά σύγχρονο κράτος αν δεν απαλλαγεί από τον βρόχο αυτόν – αν δεν έρθει (έστω και με καθυστέρηση 200 ετών!) ο Διαφωτισμός στη χώρα μας. Ο «επικατάρατος Διαφωτισμός» όπως τον έλεγε ο Μακαριστός Χριστόδουλος.
Για τη γραφειοκρατία: ελπίζω μέχρι τότε ο δαιμόνιος Πιερρακάκης να έχει κάνει τα μικρά και μεγάλα του θαύματα και να έχει απλοποιήσει και αυτοματοποιήσει όλες τις διαδικασίες, παρά τη σθεναρή αντίσταση των αρμοδίων στις καινοτομίες.
Αλλη πληγή: οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές. Που επιμένουν π.χ. να μην αξιολογούνται οι καθηγητές και οι δάσκαλοι. Το πόσο εξωφρενικό είναι αυτό το καταλαβαίνεις όταν το συζητήσεις με οποιονδήποτε μορφωμένο ξένο επισκέπτη, ο οποίος αδυνατεί να το καταλάβει. Η αξιολόγηση είναι ένας νόμος της κοινωνίας από αρχαιοτάτων χρόνων. Στο πιο μικρό χωριό, ο φούρναρης που έκανε σκάρτο ψωμί, έκλεινε! Η κοινωνική και ουσιαστική αξιολόγηση είναι άτεγκτη και δεν επιδέχεται ρουσφέτια και παρεμβάσεις.
Και τέλος εύχομαι να επιτευχθεί η «παρακμή των πτυχίων». Αντί να παράγουμε χρήσιμους ανθρώπους, κυρίως τεχνικούς, απαραίτητους σε μια τεχνολογική κοινωνία, βγάζουμε πλήθη ολόκληρα από δικηγόρους, γιατρούς και αρχιτέκτονες, που παραμένουν άνεργοι και παρασιτικοί. Προγραμματιστές, τεχνικούς υπολογιστών, ηλεκτρολόγους, ακόμα και υδραυλικούς, δεν έχουμε. Ολοι οι γονείς θέλουν το παιδί τους να γίνει «πτυχιούχος» ΑΕΙ. Αν γινόταν ξυλουργός, θα έβγαζε τα τριπλά λεφτά, και αν είχε άλλες ανησυχίες, στα κενά της δουλειάς του, ας διάβαζε φιλοσοφία!
Μάλιστα: 19 χρόνια μέχρι το 2040. Λυπάμαι που δεν θα είμαι παρών για να κρίνω το πόσο προκόψαμε. Αλλά scripta manent. (Τα γραπτά παραμένουν.) Κάποιος μπορεί τότε να ξεθάψει αυτό το blog και να κάνει μία σύγκριση. Δεν είμαι αισιόδοξος – όσα δεν πετύχαμε σε διακόσια χρόνια, είναι δύσκολο να τα κάνουμε σε δεκαεννέα. Αλλά τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε.
