Η έξαρση της ασθένειας της προέδρου του ΚΙΝΑΛ Φώφης Γεννηματά – και η εξ αυτής αναγκαστική απόσυρσή της από τη μάχη για την ηγεσία της παράταξης – ξαναβάζει εκ των πραγμάτων στην αφετηρία την όλη διαδικασία. Κυρίως όμως θέτει επιτακτικά το αίτημα για τη διασφάλιση της ενότητας του χώρου, ως προϋπόθεση για την ανάκαμψή του.
Η τραυματική εμπειρία του 2017, όταν ορισμένοι εκ των υποψηφίων έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου αυτή να υπονομευτεί και τελικά να απαξιωθεί και η ίδια η διαδικασία εκλογής αρχηγού αλλά και η παράταξη, δεν πρέπει να επαναληφθεί. Κυρίως όμως δεν πρέπει να επαναληφθούν διασπαστικές κινήσεις από εκείνους που δεν θα αποδεχθούν το αποτέλεσμα της κάλπης. Οπως συνέβη με τον Στ. Θεοδωράκη και το Ποτάμι του ή τον Γ. Ραγκούση που από υβριστής του Αλ. Τσίπρα έγινε πιστός οπαδός του, αδυνατώντας να αποδεχθεί την ηχηρή αποδοκιμασία της κάλπης. Ή ακόμη τον Γ. Παπανδρέου, που αποχώρησε για να δημιουργήσει το ΚΙΔΗΣΟ, όταν πρόεδρος του ΠαΣοΚ αναδείχθηκε μέσα από διαδικασίες ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και επέφερε βαρύτατο πλήγμα στην ενότητα του χώρου, από το οποίο, όπως είναι φανερό από τις δημοσκοπήσεις, αδυνατεί ακόμη να συνέλθει.
Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Και αποτελούν ίσως ένα καλό μάθημα για το σήμερα. Για το τι πρέπει να γίνει από όλες τις πλευρές προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Γιατί όσο κι αν η κυρία Γεννηματά δηλώνει από το κρεβάτι του πόνου ότι θα υπερασπιστεί με όλες τις δυνάμεις της την ενότητα της παράταξης, είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν θα καταφέρει πολλά πράγματα με τις προσωπικές φιλοδοξίες ορισμένων εκ των τριών πρώην συνυποψηφίων της, και πιθανόν και άλλων οι οποίοι θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό που αφήνει.
Είναι λοιπόν απαραίτητο, πριν καν επανεκκινήσει η κούρσα της διαδοχής, και οι τρεις υποψήφιοι για τη διαδοχή της κυρίας Γεννηματά να δεσμευτούν ως προς αυτό – ότι θα υποδεχθούν το αποτέλεσμα όποιο και να είναι, και θα παραμείνουν στην παράταξη συμβάλλοντας με όλες τους τις δυνάμεις στην ανάκαμψή της.
Εχω κατά καιρούς αναφερθεί διεξοδικά στην ευκαιρία που παρουσιάζεται για την Κεντροαριστερά αυτή την περίοδο. Με την κυβέρνηση να φθείρεται λογικά, μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια διακυβέρνησης και ένα τραγικό καλοκαίρι που περάσαμε, και την αξιωματική αντιπολίτευση να παραμένει τραγικά αδύναμη να εισπράξει κάτι από αυτή την φθορά, μια ανανεωμένη Κεντροαριστερά μπορεί να επαναπατρίσει αν όχι όλους, τουλάχιστον ένα σημαντικό ποσοστό από τους ψηφοφόρους της που στις προηγούμενες εθνικές εκλογές στράφηκαν είτε στη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη είτε παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα.
Τώρα είναι η ευκαιρία! Και δεν πρέπει με τίποτε να χαθεί. Το 6% και το 7% που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, μπορεί με άνεση να διπλασιαστεί, και γιατί όχι, με αυτό το ποσοστό η Κεντροαριστερά να αποτελέσει πραγματικό ρυθμιστή των εξελίξεων.
Προϋπόθεση όμως είναι ο χώρος να πορευτεί συντεταγμένα στην εκλογική αναμέτρηση του Δεκεμβρίου, και το ίδιο συντεταγμένα να βγει από αυτή. Είναι η τελευταία του ευκαιρία, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να επιβιώσει. Διαφορετικά, τον περιμένει το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», για να θυμηθώ μια ιστορική ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου, σήμερα, παραμονή της προς 40ετίας νίκης του ΠαΣοΚ που άλλαξε τη μοίρα της χώρας…
