Οι κανόνες του παιχνιδιού

Την περασμένη Παρασκευή, ο Μητσοτάκης έριξε το γάντι και όπως είναι αναμενόμενο ο Τσίπρας θα το σηκώσει.

Το βέβαιο δηλαδή είναι ότι μπορεί να μην ξέρουμε πότε θα γίνουν εκλογές, αλλά ξέρουμε τι θα είναι οι εκλογές. Μια σύγκρουση «των δύο πλευρών της αβύσσου».

Το πλεονέκτημα του Μητσοτάκη είναι ότι παίζει στο δικό του γήπεδο (διαθέτει δηλαδή σοβαρό δημοσκοπικό προβάδισμα) και με τη δική του στρατηγική. Εξήγγειλε ότι συναίνεση όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και ότι τις δύο πλευρές χωρίζει χάος.

Ποιες είναι οι δύο πλευρές; Σύμφωνα με τον Μητσοτάκη, η μία είναι ο ίδιος. Και η άλλη ο Τσίπρας παρέα με τον Βαρουφάκη.

Το δίλημμα είναι εύλογο και πειστικό από την πλευρά του Πρωθυπουργού. Οταν διεκδικείς την αυτοδυναμία είναι λογικό να εξαγγέλλεις ότι η άλλη πλευρά είναι μια υπόσχεση ακυβερνησίας.

Διότι αν δεν σας χωρίζει χάος κι αν δεν αποτελούν υπόσχεση ακυβερνησίας, τότε η αυτοδυναμία είναι περιττή και δεν έχεις λόγο να πας σε δεύτερες εκλογές. Μπορείς μια χαρά να κυβερνήσεις μαζί τους.

Αυτή την παγίδα θέλει να αποφύγει ο Μητσοτάκης και το ξεκαθάρισε από νωρίς.

Τα πλεονεκτήματα του Τσίπρα δεν είναι πολλά, αλλά έχει ένα αξιόλογο. Τη φθορά της κυβέρνησης.

Προς το παρόν δεν φαίνεται να τον ευνοεί. Ούτε η φθορά είναι σημαντική ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ την καρπώνεται. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Η φθορά στην πολιτική είναι σχεδόν φυσικό μέγεθος, έχει πλήξει πολύ πιο ρωμαλέες κυβερνήσεις από αυτήν του Μητσοτάκη.

Αντιθέτως, εκεί που πάσχει αφόρητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο δίλημμα.

Αφενός (και ο Μητσοτάκης έχει δίκιο) μια εναλλακτική λύση Τσίπρα – Βαρουφάκη μάλλον δεν ενθουσιάζει τον ελληνικό λαό.

Αφετέρου επειδή με απλή αναλογική δεν βγαίνουν ούτε οι αριθμοί. Χρειάζονται να συμπράξουν και άλλοι, που προς το παρόν δεν φαίνονται στον ορίζοντα.

Ακόμη κι αν (εντελώς υποθετικά) εκφράσει ενδιαφέρον ένας πρόθυμος Παπανδρέου, η προοπτική μιας κυβέρνησης Τσίπρα – Βαρουφάκη – Παπανδρέου περισσότερο θυμίζει ριμέικ του «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες»!

Αυτή την παγίδα του διλήμματος εξουσίας, ο Τσίπρας θα δυσκολευτεί να την ξεπεράσει.

Είτε θα πρέπει να κινηθεί στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Σάρας και της Μάρας. Κάτι σαν αυτοκτονικό ιδεασμό, δηλαδή.

Είτε θα πρέπει να διολισθήσει και αυτός στη λογική της αυτοδυναμίας, που στην περίπτωσή του και με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα είναι ελάχιστα πειστική.

[Τώρα φαίνεται πόσο καταστροφική ήταν κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ η εισαγωγή της απλής αναλογικής!]

Ολα αυτά φυσικά ισχύουν σήμερα και οι εκλογές δεν θα γίνουν αύριο. Ο Μητσοτάκης διαβεβαίωσε ότι θα ολοκληρώσει την τετραετία αλλά «λίγοι μήνες πάνω, λίγοι μήνες κάτω» δεν νομίζω ότι θα του δημιουργήσουν πρόβλημα αξιοπιστίας.

Το πιο σοβαρό όμως και εύλογο συμπέρασμα της παρέμβασής του αφορούσε το σημείο εκκίνησης. Την παντελή αδυναμία συναίνεσης.

Τον ίδιο δεν τον συμφέρει, αλλά θα την υπηρετούσε έστω και μόνο για λόγους πολιτικής κουλτούρας. Τον Τσίπρα θα τον συνέφερε, αλλά η παράταξή του δεν έχει τέτοια κουλτούρα.

Το συμπέρασμα συνεπώς είναι αυτονόητο και αυτό διατύπωσε ο Μητσοτάκης. Εχω την αίσθηση πως είναι ίσως το μοναδικό σημείο στο οποίο δεν θα διαφωνήσει μαζί του ο Τσίπρας.

Αποδρομή

Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι έχουμε μια κυβέρνηση «σε αποδρομή». Το κατάλαβε εσχάτως και το επαναλαμβάνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κανένα πρόβλημα, φυσικά. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να βλέπει τα πράγματα όπως θέλει.

Αλλωστε πριν ακόμη κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, την πτώση της κυβέρνησης λόγω… Λιγνάδη είχε προαναγγείλει ο ηθοποιός Μπουρδούμης. Από τον περασμένο Φεβρουάριο, παρακαλώ!

Βεβαίως η κυβέρνηση δεν έπεσε όπως προέβλεπε ο Μπουρδούμης. Αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να βρίσκεται σε αποδρομή όπως τη βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Απλώς θα ήταν χρήσιμο να συνεννοούνται λίγο με τον Μπουρδούμη τι συμβαίνει.

Πέφτουν ή φεύγουν;

Χωρίς αντίλογο

Η διακυβέρνηση είναι ασφαλώς δύσκολη δουλειά. Ποιος είπε όμως ότι η αντιπολίτευση είναι ευκολότερη;

Ελπίζω ακόμη κι αν κάποιος το είπε, να μην το εννοεί.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πρωθυπουργός εγκαινίασε τη ΔΕΘ. Εξήγγειλε μια σειρά πράγματα και έδωσε μια δίωρη συνέντευξη Τύπου.

Πέρασε μία εβδομάδα και ουσιαστικός αντίλογος μηδέν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι οι εξαγγελίες «δεν πείθουν» και το ΚΙΝΑΛ ότι «αφορούν μόνο τους μεγάλους και τους λίγους». Και οι δύο λένε τα ίδια σε κάθε ευκαιρία και ανεξαρτήτως αφορμής.

Ετσι τα θέματα που απασχόλησαν την αντιπολίτευση ήταν ο «Ντάλτον», ο Μπογδάνος που είπε κάτι μπιπ και διάφοροι μπακαλίστικοι υπολογισμοί αν τα λεφτά του Μητσοτάκη είναι τόσα ή λιγότερα.

Πάλι καλά που το ΚΙΝΑΛ είχε προλάβει να ολοκληρώσει επιτυχώς την αναμέτρηση με τα παπούτσια ΜΠΑΣΟΚ.

Εν τω μεταξύ άνοιξαν τα σχολεία και ο αρμόδιος τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης ευχήθηκε «μαζικούς ενωτικούς πανεκπαιδευτικούς αγώνες (…) για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων αντιεκπαιδευτικών πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη» (12/9).

Λες και δεν άνοιγαν σχολεία αλλά οδοφράγματα!

Οι γονικές παροχές καθίστανται αφορολόγητες έως οκτακόσιες χιλιάδες ευρώ, μόνο καλά λόγια μπορείς να βρεις για το μέτρο κι ο Τσακαλώτος εξανέστη επειδή όσοι έχουν οκτακόσιες χιλιάδες να μεταβιβάσουν δωρεάν είναι λιγότεροι από όσους έχουν να μεταβιβάσουν λιγότερα, πάλι δωρεάν.

Δεν θα πω αν όλα όσα ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης είναι σωστά ή λάθος. Υποθέτω άλλα θα είναι έτσι κι άλλα αλλιώς.

Καταφανώς όμως αποτελούν ένα σοβαρό πακέτο ενίσχυσης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Είναι επαρκές; Χρειάζονται και άλλα; Ποια άλλα και γιατί;

Μυστήριο. Και μετά η αντιπολίτευση είχε θέμα με τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη ΔΕΘ.

Δεν θέλω να γίνομαι μάντης κακών, αλλά με τέτοιο επίπεδο κριτικής οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν.

Το αντίθετο: ενισχύονται. Εμφανίζονται να ασχολούνται με τα σοβαρά κι οι άλλοι με τα καλαμπούρια.

Διότι όσο κι αν έχει πλάκα το ματσάκι ΜΠΑΣΟΚ – Μπογδάνος δεν βλέπω να κόβει εισιτήρια.