Σύμφωνα με τους ερευνητές περιέχει τα πάντα: Ειδύλλια αλλά και χωρισμούς. Ερωτες αλλά και τους μεγαλύτερους καβγάδες. Καλοπέραση αλλά και φρικτή κακουχία. Εκστάσεις αλλά και εμφράγματα (πολλαπλάσια από τη συνηθισμένη μας ζωή). Ταξιδιωτικό εμπλουτισμό αλλά και περιηγητικές απογοητεύσεις.
Η ιστορία με τις διακοπές αρχίζει αρκετούς μήνες πριν. Οχι μόνο τώρα, λόγω COVID-19. Από παλιά. Κάποιος από την οικογένεια θυμάται τις περασμένες ή προπερασμένες και αρχίζει την κριτική και τις απαιτήσεις.
– Αυτή τη φορά δεν θα την πάθουμε όπως το 2014!
– Γιατί δηλαδή, τι πάθαμε το 2014;
Αρχίζει η κριτική των περασμένων διακοπών, όπου αποδεικνύεται και η διαφορά στις εντυπώσεις και στις αναμνήσεις. Οι «τέλειες διακοπές» του ενός είχαν πολλά τρωτά για τον άλλον. Αλλιώς περάσαν οι μεγάλοι, άλλα ζήταγε η νεολαία.
Βέβαια τώρα με την πανδημία γίναμε πολύ πιο ολιγαρκείς. Η στέρηση μας έκανε ταπεινούς και συμβιβασμένους. «Εναν άντρα, ας είναι και ξύλινος» μουρμούριζαν οι παλιές γεροντοκόρες. «Μια παραλία, ας είναι και με βράχια» θα δεχόταν η παρέα, προκειμένου να κάνει τα μπάνια της.
Κι όμως φέτος ήταν πιο εύκολο να πλησιάσεις τα συστατικά των τέλειων διακοπών. Ηρθαν λιγότεροι τουρίστες – πιο εύκολη και πιο φθηνή η επιλογή καλού καταλύματος. Το ίδιο και με την εστίαση: περισσότερες επιλογές. Η απαγόρευση των ολονύκτιων πάρτι ήταν ευεργετική για τα αφτιά της πλειοψηφίας.
Αλλωστε οι «τέλειες διακοπές» είναι μία ουτοπία: σαν τον «τέλειο γάμο». Εχουμε κάτι τέτοια πρότυπα μέσα μας για να μας παρηγορούν και να μας βασανίζουν. Τίποτα δεν είναι τέλειο στη ζωή, κι αν κάποια στιγμή κάτι αγγίξει την τελειότητα, διαρκεί ελάχιστα.
Ενα παράδειγμα:
Κάποιο σούρουπο περπατούσαμε – ένα ζευγάρι – στη Via Appia Antiqua τον αρχαίο ρωμαϊκό δρόμο που έφευγε από τη Ρώμη ανατολικά. Στα ρείθρα του δρόμου στήλες επιμνημόσυνες, σπασμένοι ανδριάντες, πύλες ερειπωμένες. Το φως της δύσης τα χρωμάτιζε με ποικίλες αποχρώσεις της ώχρας, του κίτρινου και με σκιές του μοβ.
Ξαφνικά από το βάθος του τοπίου ξεκινάει μία αόρατη αλλά έντονη μουσική. Είναι Βιβάλντι, το ξέρω το κοντσέρτο από το Estro Armonico. Χρωματίζει αλλιώς τα ερείπια που μας περιβάλλουν. Είναι μία στιγμή μαγική, έρχονται δάκρυα στα μάτια. Οπως όλα τα θαύματα δεν κρατάει πολύ. Χαμηλώνει, σβήνει και χάνεται.
Ναι, από όλες τις διακοπές στη Ρώμη επέζησε μόνο αυτή η στιγμή. Αλλωστε την πόλη την είχαμε επισκεφθεί πολλές φορές, έχει τη δική της μαγεία αλλά είναι του Respighi, όχι του Vivaldi.
Στη δική μου ζωή οι «τέλειες διακοπές» σημαίναν ταξίδι. (Χωρίς να εξυπακούεται πως αυτό ήταν πάντα τέλειο – ούτε καν συχνά.) Και τέχνη: κυρίως ζωγραφική ή μουσική. Ομορφες οι παραλίες της Ελλάδας, τις έζησα εντατικά στην εφηβεία μου, αλλά στον ανοιχτό κόσμο με περίμεναν ο Ρέμπραντ και ο Βαν Γκογκ, ο Μπαχ και ο Σούμπερτ. Οι κήποι των Βερσαλλιών στο Παρίσι και του Generalife στη Γρανάδα. Ο απέραντος, υπέροχος «Αγγλικός Κήπος» στο Μόναχο, όπου έζησα έξι χρόνια.
Καμιά φορά αρκούσε ένα ακόρντο να δώσει νόημα σε ένα ταξίδι. Περπατώντας στα σοκάκια της τσιγγάνικης γειτονιάς στη Γρανάδα (Albaicin) από ένα μισάνοιχτο παντζούρι άκουσα μία μπάσα συγχορδία κιθάρας, καθαρό canto hondo (άσμα βαθύ) και καθηλώθηκα.
Η μαγεία.
Μιλώντας για διακοπές και ταξίδια, ο καθένας αναφέρεται στα δικά του. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Ελπίζω η περιήγηση να ήταν ενδιαφέρουσα – μπορεί και να σας έδωσε ιδέες…
ΥΓ.: Γράφοντας στο περασμένο φύλλο για τα «εμπρηστικά» πεύκα, που λείπουν από την Κέρκυρα, πρόσθεσα και τα άλλα Επτάνησα – ξεχνώντας πόσο γεμάτο από πεύκα είναι το ορεινό εσωτερικό της Λευκάδας… Συγγνώμη!
