Χωρισμένος σε περιφέρειες, είναι μάλλον παραπειστικός. Σε αυτή τη νέα μη κανονικότητα του τέταρτου κύματος ο επιδημιολογικός χάρτης θα ήταν πιο ακριβής εάν χωριζόταν σε κλαμπ, μπαρ και πλατείες. Σε αυτά που δείχνουν να είναι τα τοπόσημα της διασποράς της μετάλλαξης Δέλτα ανάμεσα στις νεότερες ηλικίες. Ασφαλώς δεν έχει και τόση σημασία εάν σε βρει ο κορωνοϊός με το ποτό στο χέρι να χορεύεις ή σκυμμένο στο αφτί του διπλανού σου. Εχει όμως σημασία ότι κι αυτή και άλλες ομάδες του άμαχου πληθυσμού κήρυξαν το τέλος του πολέμου πριν κηρυχθεί επισήμως το τέλος. Η αίσθηση της απειλής χάθηκε, ενώ το μέτωπο είναι ακόμη ανοικτό.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως πριν βιαστούν οι άμαχοι, βιάστηκαν τα κυβερνητικά επιτελεία. Πριν να έρθει το τέλος δεν αποσύρθηκε και το υπερόπλο της μάσκας; Πριν το τέλος δεν άνοιξε και η διασκέδαση στη λογική τού όλοι οι καλοί χωράνε – όρθιοι και καθήμενοι, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, χρήστες του voucher των 150 ευρώ και αρνητές; Και δεν άνοιξε και ο τουρισμός επειδή η κυβέρνηση δεν ήθελε να μετρήσει την πανδημία σε χαμένα καλοκαίρια από τις απώλειες σε τουριστικό συνάλλαγμα; Ακόμη όμως και αν η κυβέρνηση δεν αφιερωνόταν τους χειμώνες στην προστασία της δημόσιας υγείας και τα καλοκαίρια στην αναθέρμανση της διασωληνωμένης οικονομίας, η εικόνα δεν θα άλλαζε. Τα τοπόσημα του επιδημιολογικού χάρτη είναι απολιτίκ. Εδώ και δεκαετίες, στα μπαρ και στις πλατείες δεν κυβερνά καμία κυβέρνηση.
Εξηγείται έτσι γιατί η εκστρατεία της «πειθούς», που άλλοτε διεξάγεται με νουθεσίες και άλλοτε με μαστίγια, βρίσκει μικρή ανταπόκριση. Καμία παραίνεση, καμία απειλή, καμία απαξίωση δεν φτάνει εκεί όπου πρέπει να φτάσει. Τι μένει; Κάτι που σε άλλες συνθήκες θα ήταν απλώς μια υποχρέωση, όπως τα υποχρεωτικά εμβόλια για κάποιον που ταξιδεύει στην Αφρική, και τώρα έχει αποκτήσει περιωπή καταναγκασμού: ο εμβολιασμός χωρίς το δικαίωμα της επιλογής σε ομάδες που, ακόμη και αν δεν ξενυχτούν στα μπαρ, θα μπορούσαν να μετατρέψουν ευαίσθητους χώρους, όπως είναι τα γηροκομεία και τα νοσοκομεία, σε τοπόσημα του επιδημιολογικού χάρτη. Διασπορά μόνο τις μικρές ώρες; Οχι, διασπορά κάθε λεπτό της ημέρας. Και αυτός θα ήταν ένας καλοκαιρινός εφιάλτης.
Ο δρόμος των υποχρεωτικών εμβολιασμών έχει ανοίξει ήδη από την Επιτροπή Βιοηθικής. Και αν αξίζει να κρατήσει κάτι επιπλέον κανείς, είναι πως η απόφαση αυτή αποτελεί ένα είδος δεδικασμένου για το μέλλον. Αν γίνουν υποχρεωτικοί οι εμβολιασμοί κατά του κορωνοϊού, γιατί να μη γίνουν αύριο και κατά της ιλαράς και όλων εκείνων των ασθενειών που, χάρις στα εμβόλια, εξαφανίστηκαν από τους επιδημιολογικούς χάρτες αφήνοντας όλα τα παιδιά του κόσμου να χορεύουν υγιή στα μπαρ; Απαντά κανείς και μ’ ένα ποτό στο χέρι.
