Εχεις το σχέδιο της μετάβασης στη μεταπανδημική ευφορία. Εχεις και το αποτέλεσμα; Από την επικοινωνιακή εκστρατεία στην οποία επιδόθηκαν τα στελέχη της, φαίνεται πως η κυβέρνηση δεν θεωρεί τίποτε λιγότερο βέβαιο. Και ο λόγος δεν είναι πως το ίδιο το σχέδιο ασφυκτιά τόσο στις πολλές του λεπτομέρειες ώστε η εφαρμογή του να απαιτεί αλγοριθμικά προσόντα, δηλαδή έναν ακριβή μηχανισμό συντεταγμένης λειτουργίας που δεν διαθέτει σχεδόν καμία ανθρώπινη κοινωνία. Είναι πως όσα σχέδια και αν εκπονήσουν οι άνθρωποι, ο κορωνοϊός θα γελάει όσο δεν θα επιτυγχάνεται ο στόχος της εμβολιαστικής κάλυψης.
Η λύση με άλλα λόγια δεν είναι να χωριστούμε σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, υπεύθυνους και ανεύθυνους, πρόθυμους και απρόθυμους, αρνητές ή καχύποπτους. Η λύση είναι η προθυμία να αποκτήσει χαρακτήρα συντριπτικής πλειονότητας και η καχυποψία μειονοτικής αίρεσης. Ας υπάρχουν οι αρνητές, όπως υπήρχαν πάντα. Αλλά τουλάχιστον δεν θα τους δείχνει κανείς με το δάχτυλο. Θα είναι τόσο απειλητικοί όσο απειλητική μπορεί να είναι η γραφικότητα. Δεν θα είναι επικίνδυνοι ως πιθανοί φορείς μιας νέας διασποράς. Θα είναι απλώς ψεκασμένοι. Κανένας δεν θα τους εξορίσει από τα μπαρ και τα εστιατόρια. Αλλά δεν θα είναι αυτός ο φυσικός τους χώρος, θα είναι το βαθύ YouTube.
Αν όμως το αλγοριθμικό σχέδιο είναι ανέφικτο, ο εμβολιαστικός καταναγκασμός είναι αδιανόητος. Μαζικός εμβολιασμός με τη βία δεν μπορεί να υπάρξει. Τι μένει; Αυτό το είδος ψυχολογικού εκβιασμού που επιχείρησε όχι μόνο ο Αδωνις Γεωργιάδης ως ρέκτης της πούρας Δεξιάς αλλά και ο Ακης Σκέρτσος ως εκπρόσωπος των κεντρογενών της κυβέρνησης. Το διπλό μαρκάρισμα σταθμίζεται και ιδεολογικά. Ο Γεωργιάδης φόρτωσε στις πλάτες των ανεμβολίαστων το βάρος της οικονομικής χρεοκοπίας, ο Σκέρτσος της ατομικής ευθύνης. Κανένα οριζόντιο μέτρο προστασίας στο εξής, η Εκκλησία ας ασκήσει τη γοητεία της πειθούς που διαθέτει προς τους πιστούς της και ας αναλάβουν τους υπόλοιπους οι επιχειρήσεις, η τοπική αυτοδιοίκηση και η κοινωνία των πολιτών.
Οι υπουργικές παρεμβάσεις δεν μαρτυρούν μόνο πως η τελευταία που πιστεύει στην αποτελεσματικότητα του σχεδίου της είναι η ίδια η κυβέρνηση. Δείχνουν και πως οριοθετεί το πεδίο της δράσης της, πως φτάνει ως εκεί που μπορεί. Με τις προειδοποιήσεις μοιράζεται την ευθύνη περίπου ως κοινωνικός εταίρος. Εμείς τα λέγαμε, τι άλλο να κάναμε; Κυβερνάμε απλώς, δεν ελέγχουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας και ολόκληρη την κοινωνία. Νομοθετούμε δημοκρατικά, δεν επιβάλλουμε καθεστωτικά.
Μια τέτοια στάση δεν είναι άμοιρη κριτικής. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τόσο το αλγοριθμικό σχέδιο όσο και οι δραματικές προειδοποιήσεις καλλιεργούν συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού. Οχι όμως και η αντιπολίτευση που από την τηλεοπτική έχει περάσει πια στην πίστα της φεϊσμπουκικής δημοκρατίας. Δεν έφτιαξε τα κανάλια που ήθελε και τώρα τι ζητάει; Να μπορεί ο κομματικός αρνητής των εμβολίων να τα λέει χύμα για τα εμβόλια στην πλατφόρμα του Ζάκερμπεργκ.
