Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική. Καμία αφορμή δεν θα ήταν προσφορότερη για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου από «ό,τι πιο αντεργατικό έχει έρθει στη Βουλή μετά τη Μεταπολίτευση». Αν με το εργασιακό νομοσχέδιο «νομιμοποιείται η εργασιακή ζούγκλα» και αν οι διατάξεις του είναι ο καταστατικός χάρτης μιας «δυστοπίας» ή ο οδικός μιας επιστροφής στον «Μεσαίωνα», τότε τι μένει; Να ενώσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τις δυνάμεις τους. Να συνασπιστούν σε ένα αντιδεξιό μέτωπο.
Αν, πέρα από τις ατάκες που προσφέρονται για τηλεοπτικό υλικό, έχει μια σημασία η συζήτηση της περασμένης Τετάρτης στη Βουλή, είναι ακριβώς γι’ αυτό. Είναι επειδή για πρώτη φορά η Φώφη Γεννηματά έδειξε να ταυτίζεται μέχρι παρεξηγήσεως με το αντιδεξιό «σκληρό ροκ» που έχει αρχίσει να παίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμα και αν η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ πασχίζει να αποδείξει πως μπορεί καλύτερα, πιο «αντιδεξιά» και πιο «ροκ» από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία δεν αλλάζει: τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ποντάρουν στην ίδια στρατηγική, επενδύουν στη σκιαγράφηση του ίδιου μπαμπούλα. Η «επάρατος» είναι εδώ, αρκεί να την καταγγείλουμε για να αποκαλύψουμε το μέγεθός της. Λίγο «σκληρό ροκ» ακόμα για να καταλάβουν όλοι πως από τη δεκαετία του ’60 δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
Δεν είναι ανάγκη να περιμένει κανείς το αποτέλεσμα για να κρίνει το εγχείρημα. Τους κινδύνους του μπορεί να τους δει και από τώρα. Τον κίνδυνο, για παράδειγμα, να καταγραφεί η ελάσσων αντιπολίτευση ως ουρά της μείζονος. Ακόμα χειρότερα, να υπακούσει στους νόμους της Φυσικής και να απορροφηθεί μέχρι τελικής εξαφανίσεως από την πολιτική δύναμη που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στο κοινό μέτωπο. Αν υπάρχει κάποιος δημοφιλέστερος που «τζαμάρει» στις σκληρές νότες, τότε τι να τον κάνουμε εκείνον με το μικρότερο κοινό; Τι τη θέλουμε τη Φώφη στη συναυλία; Για support;
Είναι ο κίνδυνος που επισήμανε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή λέγοντας στην πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ πως «μεταξύ του πρωτότυπου και του αντιγράφου, οι πολίτες θα διαλέγουν πάντα το πρωτότυπο». Αλλά δεν είναι ο μόνος για την τύχη του μετώπου. Ο ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να δείχνει κανείς τον δράκο και ο δράκος απλώς να μην υπάρχει. Να ακούγεται το αφήγημα της «σκληρής Δεξιάς» σαν τίποτε λιγότερο από ένα παραμύθι, όχι χωρίς δράκο αλλά με έναν δράκο-φάντασμα.
Από αυτή την άποψη, το εγχείρημα της συγκρότησης του μετώπου μοιάζει εξαιρετικά φιλόδοξο. Πώς να ξυπνήσεις τα αντιδεξιά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης απέναντι σε κάποιον που κυριαρχεί στο πολιτικό κέντρο; Ακόμα περισσότερο, τι υπόσχεση δίνεις σε μια κοινωνία για το μέλλον όταν ξεσκονίζεις το παρελθόν; Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική. Αλλά όπως φάνηκε και από τον ισχνό συνδικαλισμό του δρόμου, θα ήταν ιδανική σε μια άλλη εποχή.
