Αύριο είναι ένα είδος «Σούπερ Δευτέρας». Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες θα συναντήσουν διαδοχικά τον Ερντογάν και ο Μπάιντεν και ο Μακρόν και ο Μητσοτάκης.
Προφανώς δεν είναι σύμπτωση. Οπως δεν είναι σύμπτωση πως και στις συναντήσεις ο επισπεύδων είναι το ίδιο πρόσωπο: ο Ερντογάν. Οι άλλοι δεν τραβάνε κανένα ιδιαίτερο ζόρι.
Ξέρουμε (από δημόσιες δηλώσεις του) πως ο Ερντογάν δεν έχει την καλύτερη γνώμη για τους αυριανούς συνομιλητές του. Αλλά αυτά έχει ζωή, δεν διαλέγεις με ποιον μιλάς. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ερντογάν διατηρεί ελάχιστα κολακευτική γνώμη για τους ηγέτες της μισής υφηλίου.
Τώρα είμαστε στα μαζέματα. Από το Παρίσι και τη Λιβύη έως τις Βρυξέλλες και την Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία καλείται να μαζέψει καλούμπα.
«Θα τον ρωτήσω γιατί το κλίμα είναι τόσο έκρυθμο στις διμερείς σχέσεις» έλεγε ταπεινά για τον Μπάιντεν ο Ερντογάν (1/6) – τον οποίο δύο εβδομάδες νωρίτερα κατηγορούσε ότι «γράφετε ιστορία με τα αιματοβαμμένα χέρια σας» (17/5).
Σε μια τελευταία κομματική ομιλία του, ο τούρκος πρόεδρος προειδοποίησε βεβαίως ότι «στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ (…) δεν θα υπάρξει οποιαδήποτε υποχώρηση» (9/6). Αλλά τι να πει; Οτι πάει στις Βρυξέλλες να τα κατεβάσει;
Το πρόβλημά του είναι όλο και πιο πιεστικά εκείνο που έχουμε περιγράψει πολλές φορές. Ανέβασε τόσο ψηλά τις επιδιώξεις και τις φιλοδοξίες του, πόνταρε τόσο φορτικά σε μια πολιτική ισχύος, ώστε δεν μπορούσε παρά να περάσει κάτω από τον πήχη. Και τώρα φυσικά μαζεύει.
Εκεί όμως είναι το δίλημμα για την ελληνική και (γενικότερα) τη δυτική πολιτική απέναντί του. Να τον διευκολύνουν να σώσει τα προσχήματα προσφέροντας κάποια ανταλλάγματα με μια «θετική ατζέντα»;
Ή να τον πιέσουν πρώτα να τα μαζέψει και μετά βλέπουμε;
Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Την πρώτη προσέγγιση υιοθετούν η Γερμανία, ισχυροί κύκλοι του ΝΑΤΟ αλλά και του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Στο μυαλό τους προέχει η ενσωμάτωση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο, η οποία (κατ’ αυτούς) θα φέρει την εξομάλυνση.
Η δεύτερη προσέγγιση (που είναι και πιο ρεαλιστική) καθόριζε έως τώρα την επιφυλακτική στάση της Ελλάδας, πολλών ευρωπαϊκών χωρών και του Λευκού Οίκου.
Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος ο Ερντογάν δεν έχει δώσει κανένα ουσιαστικό εχέγγυο ότι διατίθεται να μαζέψει τις φιλοδοξίες και τη ρητορική του. Μόλις προ ημερών, υποδυόταν τον φανατικό οπαδό της Χαμάς. Και οι προσπάθειες εξομάλυνσης που κατά καιρούς πομπωδώς εξαγγέλλει (με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ ή την Ελλάδα) έχουν μείνει στο παρολί.
Επιδεικνύει μια διαρκή δυσθυμία ανάμεσα στον προηγούμενο και στον επόμενο εαυτό του.
Στην κομματική ομιλία που προανέφερα κοκορευόταν πως «με πολλαπλές επεμβάσεις από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι και τη Λιβύη, η Τουρκία έδωσε την πιο αποτελεσματική απάντηση στις προσπάθειες να την εγκλωβίσουν στα παράλιά της» (9/6).
Προφανώς αρνείται να αντιληφθεί ότι όλες οι χώρες του πλανήτη είναι εγκλωβισμένες στα παράλιά τους, άντε και στα χωρικά τους ύδατα. Μόνο οι υπερδυνάμεις ξεφεύγουν.
Και, καλώς ή κακώς, η Τουρκία του Ερντογάν δεν μετράει για υπερδύναμη. Οσο ταχύτερα καταλάβει ότι η σκιά της δεν είναι το μπόι της, τόσο καλύτερα. Και για την ίδια αλλά και για εμάς.
Μητέρες
Οι μεγάλες κοινωνικές μάχες είναι μέρος της πολιτικής. Αρκεί να είναι μεγάλες και (πού και πού) να τις κερδίζεις.
Η πολλοστή «μητέρα των μαχών» διεξήχθη αισίως την Πέμπτη χωρίς συνέπειες. Ενδεχομένως και χωρίς μάχη.
Ο κόσμος περιορισμένα ενδιαφέρθηκε και περισσότερο ταλαιπωρήθηκε. Τα συνδικάτα διαδήλωσαν να υπερασπιστούν μια συνδικαλιστική τάξη που δεν συνεγείρει τα πλήθη.
Η αντιπολίτευση κατέβασε τους αρχηγούς στον δρόμο. Εκαναν δηλώσεις. Εβγαλαν φωτογραφίες. «Αραία, αραία, να φαινόμεθα καμία πεντακοσαρέα».
Αλλά αν αυτά μετρούσαν στην πολιτική, το ΚΚΕ θα ήταν κυβέρνηση εδώ και πενήντα χρόνια.
Ευτυχώς δεν μετρούν. Και έτσι απλώς έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάχη.
Γάτα και ποντίκι
Δεν θέλω να είμαι προάγγελος δεινών, αλλά ελπίζω ο Ν. Παππάς να καταθέσει στη Δικαιοσύνη περισσότερα και σοβαρότερα στοιχεία από όσα συμπεριέλαβε στο υπόμνημα προς την Προανακριτική.
Διαβάζοντας το σχετικό κείμενο καταλαβαίνεις ότι ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί μια διφορούμενη στάση.
Αφενός δεν θέλει να επιτεθεί στον Χρ. Καλογρίτσα, ενδεχομένως ούτε και να απαντήσει ευθέως στις καταγγελίες του.
Ισως έχει αμφιβολίες ή υποψίες για «χαρτιά» στα χέρια του Καλογρίτσα αφού αυτή την ελάχιστα διαφωτιστική στάση κρατάει από τον Ιούλιο 2020, όταν ο εργολάβος κατέθεσε τη μηνυτήρια αναφορά που τον ενέπλεκε.
Αφετέρου προσπαθεί να χειριστεί την υπόθεση ως «πολιτική» στρεφόμενος κατά της ΝΔ, παρόλο που η ΝΔ δεν τον κατηγορεί για τίποτα. Ο Καλογρίτσας τον κατηγορεί.
Προφανώς κάποια στιγμή ο Παππάς θα υποχρεωθεί να δώσει πιο σαφείς απαντήσεις.
Απ’ ό,τι φαίνεται η υπόθεση έχει δρόμο μπροστά της και υποθέτω πως κανείς ανακριτής ή δικαστικό συμβούλιο δεν θα αρκεστεί στις εξηγήσεις που δίνει ο Παππάς στο υπόμνημά του, αποφεύγοντας μάλιστα να δεχθεί και ερωτήσεις.
Για να απαντήσει όμως θα πρέπει πρώτα να γνωρίζει τι έχει στα χέρια του ο Καλογρίτσας. Ο οποίος απέφυγε επιμελώς στην Προανακριτική να πει περισσότερα από όσα ήθελε ή χρειαζόταν σε αυτή τη φάση.
Είναι ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού, στο οποίο σπανίως κερδίζει το ποντίκι.
Διότι η υπεράσπιση του Παππά έχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Οτι (έως τώρα τουλάχιστον…) δεν έχει καταθέσει ένα πειστικό αφήγημα για την όποια εμπλοκή του ίδιου με τον Καλογρίτσα στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών.
Ακόμη περισσότερο που το (τότε) δεξί χέρι του, ο Γενικός Γραμματέας Ενημέρωσης Λευτ. Κρέτσος, διώκεται ήδη ποινικά μαζί με τα μέλη της Επιτροπής Αξιολόγησης του διαγωνισμού αδειών, ακριβώς για το ίδιο πρόσωπο. Για τον Καλογρίτσα!
Φυσικά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει προεξοφλήσει πως «ποινικά δεν προκύπτει κάτι σε βάρος του» Παππά (Newsbomb, 3/6).
Αρκεί να συμφωνήσει και η Δικαιοσύνη!
