Η ιδέα στη σύλληψή της θα μπορούσε να ακουστεί ακόμη και μεγαλειώδης: Αφού ανήκουμε στους λίγους και τυχερούς του ένδοξου παρελθόντος, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε για να εξασφαλίσουμε ένα άνετο μέλλον; Γιατί να μη μετατρέψουμε την ιστορία μας σε μπίζνα που, εκτός όλων των άλλων, θα θυμίζει στους υπόλοιπους αυτό που ήμασταν κάποτε; Τόσο κλέος και να πάει χαμένο; Τόση γνώση και να πάει άκλαυτη;
Το τμήμα Μουσειολογίας στον Πύργο, δύο ή περισσότερα βήματα από την αρχαία Ολυμπία, ήταν η εφαρμογή της λαμπρής θεωρίας στην ακόμη λαμπρότερη πράξη. Οι φοιτητές θα διακονούσαν την επιστήμη τους ανάμεσα σε πραγματικούς θησαυρούς της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το μουσειακό τους υλικό θα ήταν ο Ερμής του Πραξιτέλους, η Νίκη του Μενδαίου Παιωνίου, ο Δίας με τον Γανυμήδη. Και οι νέοι μουσειολόγοι θα έστηναν σαν έτοιμοι από καιρό τα νέα μουσεία.
Αν η θεωρία προδόθηκε τελικά από την πράξη είναι επειδή το εντυπωσιακό αμπαλάζ έκρυβε ένα πολύ φτωχό περιεχόμενο. Οι μουσειολόγοι του μέλλοντός μας, λένε τα στοιχεία, εισάγονταν στη σχολή με μέση βαθμολογία το 1,7, ενώ από τους εγγεγραμμένους φοιτητές αποφοιτούσε κάθε χρόνο μόλις το 3%. Το πανεπιστημιακό τμήμα που είχε τα πάντα εκτός από ανθρώπους με ενδιαφέρον για το αντικείμενο μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε έρημο μουσείο μιας αποτυχημένης ιδέας. Και, μαζί με άλλα 36 τμήματα σε ολόκληρη την επικράτεια που γεννήθηκαν από εξίσου μεγαλειώδεις ιδέες, έκλεισε.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετική η μοίρα του; Υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να στεκόταν το περιεχόμενο στο ύψος του αμπαλάζ; Η σκόνη που σηκώθηκε πολιτικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην αισιοδοξία. Για τους τοπικούς βουλευτές, από τους οποίους κάποιος απείλησε το κόμμα του πως θα ιδιωτεύσει όπως θα απειλούσε ένας ιδιώτης πως θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο, το μείζον φαίνεται να είναι το πλήγμα στην τοπική οικονομία. Τι τους θέλουμε τους φοιτητές; Να κάθονται στα καφενεία μας και να καταναλώνουν στα ψητοπωλεία μας. Για την αντιπολίτευση το πρόβλημα βρίσκεται στο περίσσευμα των 25.000 υποψηφίων. Καλύτερα μουσειολόγος με 1,7 και χωρίς πτυχίο παρά παιδί του κολεγίου. Καλύτερα στην μπίζνα του δημόσιου πανεπιστημίου παρά στη φάμπρικα των ιδιωτικών.
Η ιστορία, όχι η ένδοξη του αρχαίου κλέους αλλά η ταπεινή ενός πανεπιστημιακού τμήματος, δεν αποδεικνύει μόνο πως οι όμορφες ιδέες όμορφα καίγονται. Δείχνει και τα όρια ενός κράτους με ιδεασμούς μεγαλείου και ψυχή μικρομαγαζάτορα. Πώς ανοίγουμε καφενεία και ψητοπωλεία; Ετσι θα ανοίξουμε και πανεπιστήμια. Δυο τραπέζια, μια σούβλα, μια μηχανή του εσπρέσο. Και κάπου να βολέψουμε και μια γραμματεία με ένα αμφιθέατρο. Στο βάθος, φοιτητές, καφενόβιοι και κοκορετσόβιοι, είμαστε όλοι μας πελάτες. Πελάτες ενός παρόντος που μοιάζει βολικό αλλά δεν εξασφαλίζει παρά ένα εντελώς αβέβαιο μέλλον.
