Ανοχύρωτη κοινωνία

Απρίλιος 2018. Ενας επιχειρηματίας προσπαθώντας να προστατεύσει την οικογένειά του δολοφονείται μέσα στο σπίτι του από μια συμμορία Αλβανών.

Οι δράστες (λέει) διέφυγαν στην Αλβανία, η οποία δεν συνεργάζεται με τις ελληνικές αρχές.

Οι υπόλοιποι της συμμορίας δικάστηκαν για πολλές ληστείες τον Ιούνιο 2020. Μεταξύ αυτών και ένας που συμμετείχε στη δολοφονία αλλά ήταν (λέει) απλώς ο «τσιλιαδόρος».

Ο (άντε βρες…) «τσιλιαδόρος» καταδικάστηκε σε 38,5 χρόνια, κατά συγχώνευση σε 20 και θα βγει από τη φυλακή στα 2/5 της ποινής του. Δηλαδή σε οκτώ χρόνια!

Ούτε ο Χουντίνι δεν θα μετέτρεπε με τέτοια μαεστρία το 38,5 σε 8!

Πάμε παρακάτω. Πόλα Ρούπα, «Επαναστατικός Αγώνας». Βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος το 2014.

– Ισόβια και είκοσι πέντε χρόνια κάθειρξη στην πρωτοβάθμια εκδίκαση το 2018.

– Σε έξι χρόνια και τρεις μήνες την καταδίκασε πρόσφατα σε δεύτερο βαθμό το Εφετείο.

Ιδιο έγκλημα, ίδιες συνθήκες. Τι άλλαξε στο ενδιάμεσο; Ο Ποινικός Κώδικας.

Συγγνώμη, αλλά πώς μπορεί να αλλάζει τόσο πολύ ένας Ποινικός Κώδικας ώστε να κατεβαίνει απνευστί από τα ισόβια (συν είκοσι πέντε χρόνια) στα έξι χρόνια και τρεις μήνες;

Ασε που δεν καταλαβαίνω πώς η κατηγορουμένη ήταν συνεργός σε τρομοκρατικές ενέργειες (όπως έκρινε το δικαστήριο) χωρίς να έχει σχέση με την τρομοκρατική οργάνωση που τις έκανε (όπως επίσης έκρινε το ίδιο δικαστήριο).

Ούτε τι αλλάζει αν η βόμβα είχε στόχο την Τράπεζα της Ελλάδος αλλά όχι παρακείμενα κτίρια. Παρεμπιπτόντως ούτε ο Μπιν Λάντεν έπληξε παρακείμενα κτίρια, μόνο τους Δίδυμους Πύργους.

Τον Ιανουάριο, το Ναυτοδικείο Πειραιά έκρινε ότι η βόμβα μολότοφ «δεν είναι εκρηκτική ύλη». Διότι «δεν μπορεί να προκαλέσει σοβαρή σωματική βλάβη» και αν συμβεί τέτοιο κακό τότε δεν θα φταίει η μολότοφ αλλά η πυρκαγιά που έβαλε η μολότοφ!

Θα μπορούσα να πολλαπλασιάσω τα περιστατικά.

Τους κατηγορουμένους για την επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου που αφέθηκαν ελεύθεροι (με περιοριστικούς όρους) ή τους άλλους που πετούσαν τσιμεντόλιθους στα ΜΑΤ όταν πήγαν να εκκενώσουν μια κατάληψη και η τύχη τους αγνοείται.

Δεν ξέρω αν βρέθηκαν τελικά εκείνοι που έδειραν και λήστεψαν τον οδηγό του λεωφορείου στη Βουλιαγμένης. Ούτε τι έχει γίνει με τους δύο που ξυλοκόπησαν άγρια τον υπάλληλο του μετρό.

Δεν ξέρω αν συνελήφθη ο τραμπούκος που μαχαίρωσε τον 60χρονο στη Νέα Σμύρνη επειδή του διαμαρτυρήθηκε για τον θόρυβο. Ελπίζω απλώς το «έξω οι μπάτσοι από τις γειτονιές» που φώναζαν πριν από δύο μήνες οι διαδηλωτές στην περιοχή να μη σημαίνει ότι θα αντικαταστήσουν τους μπάτσους με μαχαιροβγάλτες.

Ολα αυτά για να καταλήξω στα Γλυκά Νερά. Ελπίζω να τους πιάσουν, αλλά δεν είμαι καθόλου ήσυχος τι θα πάθουν αν τους πιάσουν.

Ο νόμος και η τάξη είναι «ένα ξεπερασμένο κλισέ» είπε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη στη χώρα των απροστάτευτων πολιτών (11/5). Περίεργο. Εγώ νόμιζα ότι ο νόμος και η τάξη είναι πυλώνες της κοινωνίας μας.

Να είμαστε ειλικρινείς.

Καταντήσαμε μια ανοχύρωτη κοινωνία. Μια κοινωνία με ανοχή στο έγκλημα και επιείκεια για τον εγκληματία. Βουτηγμένη στον συμψηφισμό, στο ελαφρυντικό, στη δικαιολογία και τη σχετικότητα. Δέσμια της παρλαπίπας ενός νοσηρού και αφοπλιστικού «δικαιωματισμού». Κατεβάσαμε τα χέρια.

Και θα παραμείνουμε ανοχύρωτοι όσο δεν αποφασίζουμε να προστατευτούμε.

Αφήγημα

Οτι η Φώφη Γεννηματά θα είναι ξανά υποψήφια για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν αποτελεί ακριβώς είδηση.
Ολοι το περίμεναν – αν δεν απατώμαι μάλιστα το έχει ξαναπεί κι η ίδια…
Το ενδιαφέρον είναι ότι δήλωσε πως θα είναι υποψήφια επειδή «έχω αφήγημα για τη χώρα, έχω αφήγημα για την προοδευτική διακυβέρνηση, ένα αφήγημα που μπορεί να βάλει τέλος στις συντηρητικές πολιτικές» (12/5).
Συνεπώς η εξέλιξη είναι διπλά θετική.
Οχι μόνο επειδή η ίδια θα είναι υποψήφια. Αλλά επειδή και οι υπόλοιποι θα μάθουμε το αφήγημα για τη χώρα που βάζει τέλος στις συντηρητικές πολιτικές. Τόσα χρόνια το ψάχνουμε.

Μπλέξαν οι γραμμές

Αν υπάρχει μια θετική εξέλιξη στο εσωτερικό μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής είναι η προσπάθεια σταθερής ενημέρωσης των κομμάτων από την πλευρά της κυβέρνησης αλλά και μια διάθεση συνεννόησης όλων – τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο…
Ούτως ή άλλως, δεν φαίνεται να υπάρχουν σοβαρές αποκλίσεις μεταξύ τους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση συνηθίζει να προσάπτει στην κυβέρνηση «απουσία σχεδίου και στρατηγικής». Κανένα πρόβλημα. Είναι ένας εύκολος τρόπος να πει κάτι χωρίς να λέει τίποτα.
Αρκεί φυσικά να μην τους ρωτήσουν καπάκι «ποιο ήταν το σχέδιο και η στρατηγική με τον Κοτζιά».
Παραξενεύτηκα όμως όταν την επομένη της τελευταίας ενημέρωσης από τον υπουργό Εξωτερικών διάβασα ότι ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κατρούγκαλος είπε στον υπουργό πως «ο διάλογος δεν πρέπει να περιοριστεί σε ελάσσονα θέματα».
Αντιθέτως, πρόσθεσε, «η Αθήνα θα πρέπει να αξιοποιήσει την πίεση που δέχεται η Τουρκία (…) ώστε να προωθήσει ενεργητικά τον διάλογο για τα κρίσιμα ζητήματα που ενδιαφέρουν τη χώρα μας».
[Μεταφέρω ακριβώς το ρεπορτάζ όπως δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» της 12/5 ώστε να μην υπάρχει παρερμηνεία.]
Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς προτείνει ο Κατρούγκαλος «να προωθήσει ενεργητικά» η κυβέρνηση, ούτε για ποια «κρίσιμα ζητήματα» μιλάει. Τα οποία μάλιστα δεν θα είναι απλώς κρίσιμα αλλά και μείζονα – όχι «ελάσσονα», σύμφωνα με τη διατύπωσή του.
Περισσότερο μου ακούγεται σαν προτροπή για αναβάθμιση και διεύρυνση του διαλόγου, δηλαδή εκείνο ακριβώς που επιδιώκει η Τουρκία.
Δεν λέω αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά πάντως δεν είναι η πάγια εθνική θέση. Η οποία ως γνωστόν μόνο ένα «κρίσιμο και μείζον ζήτημα» συζητάει.
Η μια εξήγηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκλίνει από την εθνική γραμμή. Δεν το πιστεύω.
Η άλλη ότι έχουν μπλέξει με τόσες διαφορετικές γραμμές που συνυπάρχουν στο εσωτερικό τους. Δεν το αποκλείω.
Η τρίτη ότι βρήκαν άλλον έναν τρόπο να λένε κάτι χωρίς να λένε τίποτα.
Μεταξύ μας, ούτε αυτό αποκλείω.