Δεν είναι ακριβώς η περίπτωση του Γαλιλαίου. Κανένα από τα μέλη της επιτροπής των ειδικών δεν θα έφτανε να σκύψει το κεφάλι απέναντι στον δικαστή του για να υπερασπιστεί την επιστήμη του μόνο μέσα από τα δόντια του και μόνο την ώρα που θα έβγαινε από την αίθουσα. Αν όμως ο Τσιόδρας δεν κινδυνεύει να γίνει Γαλιλαίος γιατί θέσπισε η κυβέρνηση το «ακαταδίωκτο»; Γιατί περιέβαλε τους ειδικούς με έναν τέτοιο προστατευτικό μανδύα;

Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη για εκείνους που αντιλαμβάνονται την επιστήμη όχι ως ένα σύνολο αλληλοαναιρέσεων και αυτοδιαψεύσεων που εξασφαλίζουν τη συνεχή της πρόοδο αλλά ως ένα σύμπαν βεβαιοτήτων όπου δικαιούται κανείς να πλέει μακάριος. Οι επιστήμονες ξέρουν, δεν ξέρουν; Και αφού ξέρουν γιατί τα λένε τη μία έτσι και την άλλη αλλιώς; Μήπως μας κρύβουν κάτι; Μήπως είναι όργανα των πολιτικών; Κι αν τα παίρνουν από τις φαρμακοβιομηχανίες;

Ναι, ο Τσιόδρας δεν θα έφτανε ποτέ να πει στο δικαστήριο πως δεν γυρίζει η Γη ή, πιο επίκαιρα, πως δεν υπάρχει ο κορωνοϊός. Τίποτε δεν θα απέκλειε όμως να καθίσει μια μέρα στο εδώλιο για να αποδείξει πως δεν γύριζε ο ίδιος γύρω από τον Μητσοτάκη. Πως όχι μόνο δεν ήταν αυθύπαρκτος επιστημονικά, αλλά πως, ακόμη χειρότερα, ετεροπροσδιοριζόταν πολιτικά. Και πως οι θέσεις του δεν ήταν προϊόν μιας επιστημονικής έρευνας που βρισκόταν σε διαρκή εξέλιξη αλλά αποτέλεσμα της υποβολής του στις ανάγκες της πολιτικής διαχείρισης.

Εύκολα διακρίνει κανείς τα πολλά πρόσωπα των υποψήφιων κατήγορων. Τα μέλη της επιτροπής δεν κινδυνεύουν μόνο από τους ψεκασμένους και τους συνωμοσιολόγους ή απλώς τους καχύποπτους. Δεν κινδυνεύουν μόνο ούτε από τους ανεξοικείωτους του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί και προοδεύει η επιστήμη. Κινδυνεύουν, μάλλον ακόμη περισσότερο, από μια πολιτική ρεβάνς που θα μετρά τους νεκρούς της πανδημίας κάνοντας φύλλο και φτερό τα πρακτικά της επιτροπής. Και κινδυνεύουν να βρεθούν ως άμαχος πληθυσμός με λευκές ποδιές ανάμεσα σε πολακικούς κατηγόρους με μαύρες τηβέννους.

Οι τόνοι που υψώθηκαν στη Βουλή και τα έξαλλα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας έδειξαν πως ο κίνδυνος της ποινικοποίησης της επιστήμης δεν είναι καθόλου αμελητέος. Δεν θα έρθει η ημέρα που θα πει κάποιος πως για 10.000 θύματα είναι αδύνατον να μην υπάρχει ούτε ένας θύτης και πως αυτό είναι το πιο μαζικό έγκλημα που έζησε η χώρα σε καιρό ειρήνης; Δεν θα πλανηθεί πάνω από τα επιστημονικά δεδομένα το φάντασμα του πολιτικού βερμπαλισμού, δεν θα βαρύνουν οι αριθμοί από τον στόμφο, δεν θα θολώσουν τα στοιχεία από την αμετροέπεια;

Λευκές ποδιές και μαύρες τήβεννοι. Να ποιος είναι ο πραγματικός, ο γαλιλαίειος κίνδυνος. Ενας κόσμος μανιχαϊστικός. Ενας κόσμος στο λευκό και στο μαύρο, χωρίς ίχνος απόχρωσης.