Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας ο οποίος να υποδηλώνει πότε αρχίζει η φθορά μιας κυβέρνησης. Αν είναι μετά τον πρώτο χρόνο, τους έξι μήνες, τα δύο χρόνια ή στο τέλος της τετραετίας. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι, ανεξάρτητα από το τι ισχύει, αυτός που λογικά πρέπει να αισθάνεται ευτυχής σήμερα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης· 21 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας η φθορά της κυβέρνησής του είναι κάτω από το 10% του ποσοστού που έλαβε στις εκλογές, παρά την τεράστια οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση λόγω της πανδημίας.
Και ενώ η αντιπολίτευση «πυροβολεί» καθημερινά, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει στη διαχείριση του δεύτερου κύματος ή του τρίτου κύματος της πανδημίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη αντοχή. Και αυτό ασφαλώς δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχει κεφαλαιοποιήσει την εξαιρετική διαχείρισή του προ του φάσματος της πανδημίας, αλλά και στο γεγονός ότι η αντιπολίτευση που αντιμετωπίζει αποτελεί ίσως case study για το πώς δεν πρέπει να αντιπολιτεύεται ένα κόμμα μια κυβέρνηση.
Ας δούμε με μικρά παραδείγματα μερικά από τα θέματα που έχει αναγάγει σε μείζονος σημασίας ο ΣΥΡΙΖΑ για να εγκαλέσει την κυβέρνηση και να πλήξει τον Μητσοτάκη: Από το μέγεθος μερικών παρτίδων μασκών που δόθηκαν στα παιδιά τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Φουρθιώτη, το δήθεν κορωνοπάρτι της Ικαρίας και από τις πινακίδες της Μενδώνη στην Ακρόπολη και τη μάσκα που δεν φορούσε ο Μητσοτάκης στην Πάρνηθα μέχρι την ύπαρξη κυκλώματος παιδεραστών στο Μέγαρο Μαξίμου και τα self tests, τα οποία τάχα μου θα έπαιρνε η Siemens διότι ο Μητσοτάκης έχει σπίτι στην Τήνο μεσοτοιχία με τον Χριστοφοράκο, η διαδρομή που έχει διανύσει αυτούς τους 21 μήνες η αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια διαδρομή μέσα σε ναρκοπέδιο.
Κάθε τόσο σκάνε δίκην φούσκας γύρω της όσα με τόση επιμέλεια προσπαθεί να δημιουργήσει. Μετά ήρθε και η ταύτιση με την απαίτηση του Κουφοντίνα να επιλέξει εκείνος τη φυλακή που θα κρατείται, ταύτιση η οποία παρουσιάστηκε ως δήθεν θεσμική παρέμβαση υπέρ του κράτους δικαίου και των ατομικών δικαιωμάτων, ανέλαβε και το ρίσκο για τη διοργάνωση διαδηλώσεων κατά της δήθεν αστυνομοκρατίας και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και η χαοτική εικόνα ολοκληρώθηκε με τη χωρίς φραγμούς σύγκριση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης με τη χούντα των συνταγματαρχών.
Η μικρή ανθολογία της θεματικής που ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς τους 21 μήνες αποδεικνύει ότι δεν έχει αφήγημα και περιμένει να πιαστεί από κάπου προκειμένου να ασκήσει τον θεσμικό του ρόλο.
Είναι, θεωρώ, τραγικό ότι σε μια περίοδο κατά την οποία η πανδημία σαρώνει τη χώρα και το Εθνικό Σύστημα Υγείας δοκιμάζεται καθημερινά η αξιωματική αντιπολίτευση να θεωρεί ότι θα ρίξει την κυβέρνηση με θέματα όπως του Φουρθιώτη, των πινακίδων της Μενδώνη ή τις μάσκες της Κεραμέως. Από την άλλη βέβαια, όπως προανέφερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύεται πάρα πολύ τυχερός, αφού η αντιπολίτευση που έχει εξαντλείται στα επουσιώδη. Ητοι σε θέματα τα οποία δεν αγγίζουν ούτε τη μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων του αλλά ούτε και την υπόλοιπη κοινωνία.
