Ο λαός δεν ξεχνά να σιγοτραγουδά
τα κατορθώματα των ηρώων του.
Κ. Μπουμπουρής, «Κατσαντώνης – εποποιία και θρύλος»
Η Διδακτική Ιστορία κι όχι «η διδακτική της Ιστορίας», την οποία έχουν εργαλειοποιήσει διάφοροι «δήθεν γεφυροποιοί των λαών» και οι οποίοι συγχέουν, εκ προ-θέσεως, Ιστορία και πολιτική ένταξη, δεν αποτελεί καμουφλαρισμένο εγχειρίδιο προπαγάνδας οποιουδήποτε κόμματος. Απλά η Ιστορία μάς διδάσκει το γιατί και το πώς έγιναν τα λάθη ηγεσιών και λαού με αρνητικά αποτελέσματα για την πατρίδα. Μας διδάσκει και δεν τη διδάσκουμε εμείς, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς. Σε κάθε περίπτωση ιστορική γνώση δίχως αίσθηση εθνικής ευαισθησίας ή ταύτιση της ιστορικής αλήθειας [sic] με δοξασίες, εμμονές ή ενδο-επιστημονικές αντί-πάρα-θέσεις, μάλλον κακό κάνει στην αυτογνωσία ενός λαού. Η κυκλικότητα της Ιστορίας ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τις ιδεολογικές μετα-στροφές των στρατευμένων ιστορικών, είτε αυτοί υποστηρίζουν μια συντηρητική/παραδοσιακή εκδοχή, είτε προβάλλουν μια προοδευτική/νεωτερική προσέγγιση.
Λόγω της εθνικής παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου θέλω να διευκρινίσω κάποια αυτονόητα για τους ανήκοντες στη συνταγματική Αριστερά. Είμαι υπέρ των λαών που δεν μισούν τους άλλους λαούς, αλλά και υπέρ των λαών που αγαπούν τον δικό τους λαό. Ο ελληνικός λαός [αν τέτοιος πράγματι υπάρχει και λειτουργεί ενιαία εν έτει 2021] επιδεικνύει περίεργη, και συχνά παράλογη, συμπεριφορά. Μοιάζει να συντάσσεται με τα δίκαια [;] αιτήματα των άλλων λαών και ν’ αποτάσσεται οτιδήποτε σχετίζεται με τις ιστορικές/πολιτικές παρακαταθήκες της ελληνικής Ιστορίας από το 1821 και μετά.
Ενας λαός χωρίς Ελλάδα; Ενας άπατρις λαός, ο οποίος χειροκροτεί όσους αυτομολούν, που δοξολογεί τους ριψάσπιδες, που αγιοποιεί τους διπρόσωπους και δυσπιστεί απέναντι στους καθαρούς; Απάντηση σε αυτά ούτε ο Θεός της Ελλάδας, τον οποίο συχνά επικαλούμαστε [κυρίως όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα], δεν θα μπορούσε να δώσει.
Για ένα είμαι σίγουρος.
Αυτός ο λαός πρέπει να εξετασθεί από τη Μικροβιολογία της Ιστορίας μήπως ακόμα τρέχει στο αίμα του η ορμόνη του διχασμού.
ΥΓ.: «Αγάπες μου ανεθνικές και ταξικά μου μίση» [Κ. Μαρδάς, «Και τι είν’ ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία;»]
Ο κ. Γιάννης Πανούσης
είναι πρώην υπουργός.
