Γιάννης Πανούσης

Η διαφθορά, ως ανάρμοστη σχέση πολιτικής και παρα-πολιτικής, ως προσπόριση οικονομικού οφέλους ή εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών, κατά παρέκκλιση του νόμου, από άτομα που κατέχουν δημόσια αξιώματα συνιστά ένα «αόρατο, άδηλο φαινόμενο». Η κατάχρηση της δημόσιας εξουσίας υπερβαίνει κατά πολύ τη ρουσφετολογία, την ευνοιοκρατία ή τις «επιρροές», ακόμα και τον χρηματισμό/δωροδοκία, και πλήττει ευθέως τις δημοκρατικές […]

Οπου παρόν σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος Αντώνης Φωστιέρης, «Ανεπίδεκτοι Αθανασίας» Η άσκηση «κομματικής γυμναστικής», στην οποία πολλοί σύγχρονοι «εξεγερμένοι» επιδίδονται, δεν εξισούται με κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες που συνεπάγονται προσωπικό κόστος για τους συμμετέχοντες. Σήμερα που όλοι δηλώνουν «υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των ελευθεριών του […]

«Τα υψηλά μου ιδανικά… σαν ερειπωμένα ενδύματα… πολλά ακόμη άλλα «ηρωικά και πένθιμα»… που δεν το παραδέχομαι να τα ομολογήσω… Οχι δεν θα παραδεχτώ ποτέ να τα ομολογήσω…». Δ. Δούκαρης, «Οι φωτογραφίες» Τώρα που το ΠαΣοΚ ανακάμπτει στην πολιτική ζωή, μετά από μια μακρά περίοδο [αυτο]τιμωρίας και [αυτο]κάθαρσης, και αφού επαγγέλεται τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία [προφανώς […]

Οσοι κομματικοί φορείς θα θελήσουν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα μιας διακομματικής διακυβέρνησης θα πρέπει προηγουμένως να έχουν αποβάλει τα παλιά τους χαρακτηριστικά.

Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μια βιολογική μαριονέτα ούτε μια μηχανιστική εκροή των ενστίκτων. Τα ένστικτα δεν ταυτίζονται με τα συναισθήματα (affects), ούτε συνιστούν κίνητρο για οποιαδήποτε συμπεριφορά.

Αναζητώντας το τέλειο, το ιδανικό κράτος ή καταγγέλλοντας το κακό κράτος, συχνά αμελούμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στη δημοκρατία, η κυριότερη των οποίων είναι να την προστατεύουμε από τους αυτόκλητους εξωθεσμικούς «προστάτες της».

Πώς να ‘ναι στην πραγματικότητα η πραγματικότητα; Αντώνης Σιμιτζής, «Οι απαγορευμένοι καρποί μας» Νομίζει κάποιος απλός αναγνώστης των γεγονότων της επικαιρότητας ότι στον πολιτικό βίο οι νεκροί καθορίζουν το πεπρωμένο των ζωντανών, ότι οι παρόντες θαυμάζουν περισσότερο τους απόντες από τους εαυτούς τους, ότι η μιμητική [συμψηφιστική λογιστική;] της βίας επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική […]

Το ερώτημα είναι αν ξέρουμε ακριβώς ποια προσόντα/προτερήματα πρέπει να διαθέτει ο  κεντρο-σοσιαλ-αριστερός σωτήρας και αν αυτές του οι ιδιότητες είναι συμβατές με την πολιτική μας κουλτούρα.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουν όλοι όσοι ζουν σ' αυτή τη χώρα και απολαμβάνουν τα όσα καλά της, έστω αδύναμης Δημοκρατίας μας, να δηλώσουν καθαρά και ξάστερα ποια είναι τα όρια της επιτρεπόμενης αμφισβήτησης: Η ατομική/συλλογική κοινωνική απειθαρχία; Η οργανωμένη από κόμματα πολιτική ανυπακοή; Ή μήπως και η εγκληματική ένοπλη βία;

Μετά από τόσες επαναστάσεις σκοτεινή γαλήνη μόνο το ρίγος ανάμνησης όταν χτυπά το τζάμι του άλλοτε Βασίλης Φαϊτάς, Σκάκι με την αιωνιότητα Οι κύκλοι των κομμάτων, όπως και αυτοί των αρχηγών τους, πρέπει να κλείνουν στην ώρα τους, σε πλήρη αντιστοιχία με τις ιστορικοπολιτικές συνθήκες που τα γέννησαν. Θυμίζω ότι το παλιό-λαϊκό-κοινωνικό Ανδρεϊκό ΠαΣοΚ έδωσε […]

Η Ελλάδα της κρίσης δεν αντέχει άλλες διαιρέσεις και αφαιρέσεις. Καιρός για προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς. Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή κι όχι η «πελατειακή» διεκδίκηση της νεολαίας από τα κόμματα.

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε το λάθος του θαύματος. Βασίλης Φαϊτάς, Το λάθος του θαύματος Μολονότι το έχω επισημάνει και στο παρελθόν, αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω λόγω των πρόσφατων καταστροφών. Προφανώς ζήσαμε μια τραγωδία, αρχαία ή νεοελληνική δεν έχει τόση σημασία, όση ότι συνάνθρωποί μας κινδύνεψαν αναίτια και εν πολλοίς αβοήθητοι. Ο Πρωθυπουργός, και σωστά, δήλωσε […]