Η διαφθορά, ως ανάρμοστη σχέση πολιτικής και παρα-πολιτικής, ως προσπόριση οικονομικού οφέλους ή εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών, κατά παρέκκλιση του νόμου, από άτομα που κατέχουν δημόσια αξιώματα συνιστά ένα «αόρατο, άδηλο φαινόμενο». Η κατάχρηση της δημόσιας εξουσίας υπερβαίνει κατά πολύ τη ρουσφετολογία, την ευνοιοκρατία ή τις «επιρροές», ακόμα και τον χρηματισμό/δωροδοκία, και πλήττει ευθέως τις δημοκρατικές […]
Οπου παρόν σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος Αντώνης Φωστιέρης, «Ανεπίδεκτοι Αθανασίας» Η άσκηση «κομματικής γυμναστικής», στην οποία πολλοί σύγχρονοι «εξεγερμένοι» επιδίδονται, δεν εξισούται με κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες που συνεπάγονται προσωπικό κόστος για τους συμμετέχοντες. Σήμερα που όλοι δηλώνουν «υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των ελευθεριών του […]
Ατυχη, δύσμοιρη πατρίδα Εκείνη που τη λησμόνησαν τα παιδιά της. Αντ. Μακρυδημήτρης, Το πυρ της ποίησης Από το 1821 μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός βιώνει διαδοχικές κρίσεις ταυτότητας, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτισμικό επίπεδο. Ή – καλύτερα – διέρχεται συνεχείς φάσεις αναπροσαρμογής της εθνικής ταυτότητας καθώς η Ελλάδα αυτο- και ετερο-προσδιορίζεται κάθε φορά που κινδυνεύει ως […]
Το μίσος είναι ένας άδειος φόβος σ’ ένα εσωτερικό δωμάτιο Νίκος Λευκαδίτης, «Με μισείς» Η Δημοκρατία είναι δοσολογία, αναλογία και ευλογία. Είναι όμως και καλειδοσκόπιο με διάφορα εσωτερικά κάτοπτρα, τα οποία αντανακλούν πολύχρωμο φως. Ας χρησιμοποιήσει λοιπόν το ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ τους πολιτικο-ιδεολογικούς χρωματισμούς για να αντιληφθεί πώς προσλαμβάνεται από τους ίδιους τους πολίτες ή και από […]
«Τα υψηλά μου ιδανικά… σαν ερειπωμένα ενδύματα… πολλά ακόμη άλλα «ηρωικά και πένθιμα»… που δεν το παραδέχομαι να τα ομολογήσω… Οχι δεν θα παραδεχτώ ποτέ να τα ομολογήσω…». Δ. Δούκαρης, «Οι φωτογραφίες» Τώρα που το ΠαΣοΚ ανακάμπτει στην πολιτική ζωή, μετά από μια μακρά περίοδο [αυτο]τιμωρίας και [αυτο]κάθαρσης, και αφού επαγγέλεται τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία [προφανώς […]
Οσοι κομματικοί φορείς θα θελήσουν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα μιας διακομματικής διακυβέρνησης θα πρέπει προηγουμένως να έχουν αποβάλει τα παλιά τους χαρακτηριστικά.
Ο αυταρχισμός μπορεί ν’ ανατραπεί Ο ολοκληρωτισμός ποτέ γιατί δεν είναι σύστημα εξουσίας αλλά νοοτροπία Θωμάς Ψύρρας, «Τι απομένει απ’ τη φωτιά» Η, έστω έμμεση και εκ του πλαγίου, δημόσια συ-ζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας, διότι οι συνέπειες της μεταπολεμικής περιόδου θα είναι τόσο επαχθείς ώστε δύσκολα μία αυτοδύναμη διακυβέρνηση θα μπορούσε να σηκώσει το εθνικό […]
Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μια βιολογική μαριονέτα ούτε μια μηχανιστική εκροή των ενστίκτων. Τα ένστικτα δεν ταυτίζονται με τα συναισθήματα (affects), ούτε συνιστούν κίνητρο για οποιαδήποτε συμπεριφορά.
Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Ούτε μπροστά στον θάνατο δεν δείχνουν σεβασμό; Δεν έχουν αισθήματα; Από πού βγαίνει τόσο κακό; Θωμάς Ψύρρας, «Τι απομένει απ’ τη φωτιά» Οσοι δεν διαθέτουν κοινωνική ενσυναίσθηση/ευαισθησία (affectivité sociale) μπορεί να είναι ψυχοπαθείς αλλά και ηθικά παράφρονες. Μολονότι οι μηχανισμοί σκέψης των φυσιολογικών ανθρώπων, των διανοητικώς άρρωστων και των εγκληματιών […]
Αυτή η αμίλητη αράχνη μεθοδικά υφαίνει τον ιστό της για τα ανύποπτα έντομα Δ. Πιστικός, «Ο ιστός της αράχνης». Η υπόθεση του θανάτου, πιθανής δολοφονίας, ενός ή τριών παιδιών προκαλεί ρήγμα στην ψυχοκοινωνική ισορροπία των ανθρώπων, οι οποίοι πίστευαν ότι τέτοια εγκλήματα οιονεί Μήδειας έχουν εξαφανιστεί από τον πολιτισμό. Γι’ αυτό και πρέπει – με βάση […]
Ο επιστρατευμένος επαναστάτης είναι ντροπή της επανάστασης Δ. Χαριτόπουλος, «Οι άτακτοι» Θεωρητικές, ιδεολογικές, πολιτικές, ηθικές, ακόμα και υγειονομικές συγκρούσεις και εκρήξεις συνθέτουν το πλαίσιο της ελληνικής κρίσης ή καλύτερα της γενίκευσης μιας ενδημικής εκρυθμίας και αρρυθμίας της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο, το οποίο κρίνουν ότι θα τους προσκομίσει κομματικά […]
Αναζητώντας το τέλειο, το ιδανικό κράτος ή καταγγέλλοντας το κακό κράτος, συχνά αμελούμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στη δημοκρατία, η κυριότερη των οποίων είναι να την προστατεύουμε από τους αυτόκλητους εξωθεσμικούς «προστάτες της».
Πώς να ‘ναι στην πραγματικότητα η πραγματικότητα; Αντώνης Σιμιτζής, «Οι απαγορευμένοι καρποί μας» Νομίζει κάποιος απλός αναγνώστης των γεγονότων της επικαιρότητας ότι στον πολιτικό βίο οι νεκροί καθορίζουν το πεπρωμένο των ζωντανών, ότι οι παρόντες θαυμάζουν περισσότερο τους απόντες από τους εαυτούς τους, ότι η μιμητική [συμψηφιστική λογιστική;] της βίας επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική […]
– Κύριε, τι κακό έκαναν αυτοί για να υποφέρουν έτσι; – Αυτοί τιμωρούνται γιατί δεν έκαναν ποτέ καλό. Δάντης, «Θεία Κωμωδία» Συνεχώς αναφερόμαστε σε Κοινές Αξίες, σε Κοινούς Κώδικες συμπεριφοράς και σε Κοινούς Κινδύνους. Ενα τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τις νέες Τρεις Ιερές Αρχές συμβίωσης, θεμελιώνει την κοινωνία της αλληλεγγύης και απορρίπτει το ατομικό «δικαίωμα στην […]
Το ερώτημα είναι αν ξέρουμε ακριβώς ποια προσόντα/προτερήματα πρέπει να διαθέτει ο κεντρο-σοσιαλ-αριστερός σωτήρας και αν αυτές του οι ιδιότητες είναι συμβατές με την πολιτική μας κουλτούρα.
Σε κάθε περίπτωση οφείλουν όλοι όσοι ζουν σ' αυτή τη χώρα και απολαμβάνουν τα όσα καλά της, έστω αδύναμης Δημοκρατίας μας, να δηλώσουν καθαρά και ξάστερα ποια είναι τα όρια της επιτρεπόμενης αμφισβήτησης: Η ατομική/συλλογική κοινωνική απειθαρχία; Η οργανωμένη από κόμματα πολιτική ανυπακοή; Ή μήπως και η εγκληματική ένοπλη βία;
Μετά από τόσες επαναστάσεις σκοτεινή γαλήνη μόνο το ρίγος ανάμνησης όταν χτυπά το τζάμι του άλλοτε Βασίλης Φαϊτάς, Σκάκι με την αιωνιότητα Οι κύκλοι των κομμάτων, όπως και αυτοί των αρχηγών τους, πρέπει να κλείνουν στην ώρα τους, σε πλήρη αντιστοιχία με τις ιστορικοπολιτικές συνθήκες που τα γέννησαν. Θυμίζω ότι το παλιό-λαϊκό-κοινωνικό Ανδρεϊκό ΠαΣοΚ έδωσε […]
Η Ελλάδα της κρίσης δεν αντέχει άλλες διαιρέσεις και αφαιρέσεις. Καιρός για προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς. Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή κι όχι η «πελατειακή» διεκδίκηση της νεολαίας από τα κόμματα.
Προσπαθούμε να κατανοήσουμε το λάθος του θαύματος. Βασίλης Φαϊτάς, Το λάθος του θαύματος Μολονότι το έχω επισημάνει και στο παρελθόν, αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω λόγω των πρόσφατων καταστροφών. Προφανώς ζήσαμε μια τραγωδία, αρχαία ή νεοελληνική δεν έχει τόση σημασία, όση ότι συνάνθρωποί μας κινδύνεψαν αναίτια και εν πολλοίς αβοήθητοι. Ο Πρωθυπουργός, και σωστά, δήλωσε […]
