Βασικός κανόνας για την εύρυθμη λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι μόνο να είναι ποιοτική η κυβέρνηση που διαχειρίζεται την εξουσία, αλλά και το πόσο σοβαρή είναι και η αντιπολίτευση, και δη η αξιωματική αντιπολίτευση. Πρόκειται δηλαδή για μια αμφίδρομη σχέση, αλληλοτροφοδοτούμενη, και οπωσδήποτε λειτουργική μέσα στο συγκρουσιακό περιβάλλον το οποίο εγκιβωτίζει αυτή τη σχέση.
Δεν χρειάζονται φαντάζομαι πολλές εξηγήσεις επί του προκειμένου. Μια καλή και αποτελεσματική αξιωματική αντιπολίτευση πιέζει την κυβέρνηση, της δημιουργεί άγχος, την εξαναγκάζει να προχωρεί με γοργό βήμα, να παίρνει αποφάσεις έγκαιρα, να μην εφησυχάζει, να αναζητεί καλύτερες λύσεις στα προβλήματα, και βεβαίως να λαμβάνει μέτρα τα οποία να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Μια καλή αξιωματική αντιπολίτευση φροντίζει με τις προτάσεις της και τον έλεγχο που ασκεί στην εξουσία να δίνει στους πολίτες την εικόνα πως δεν αποτελεί μόνο εκ των πραγμάτων μια εν δυνάμει διάδοχο κατάσταση στη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά ότι πρόκειται για υπόδειγμα σοβαρότητας και υπεύθυνης στάσης απέναντι στα προβλήματα, ότι οι προτάσεις που εισηγείται είναι επεξεργασμένες λύσεις απέναντι σε αυτά και ότι αποστρέφεται τον λαϊκισμό και τη δημοκοπία. Εν τέλει ότι διαθέτει όλα τα εχέγγυα να προσφέρει στη χώρα μια υπεύθυνη πρόταση εξουσίας.
Σε ό,τι μας αφορά ως χώρα, αυτά που προανέφερα φοβούμαι ότι κινούνται σε θεωρητικό επίπεδο. Στη σφαίρα της φαντασίας. Η χώρα διαθέτει μια κυβέρνηση που πάνω που ετοιμαζόταν να ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της επί τη βάσει του οποίου κλήθηκε να κυβερνήσει, της «έτυχε» η πανδημία και τη μεταμόρφωσε σε κυβέρνηση μονοθεματικού χαρακτήρα. Τα πήγε αναπάντεχα καλά στην πρώτη φάση της πανδημίας, έχασε πολύτιμο χρόνο το καλοκαίρι θεωρώντας ότι είναι παιχνιδάκι γι’ αυτήν ο δεύτερος γύρος της πανδημίας, επειδή κατείχε το Know How από την πρώτη φάση, και τώρα βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το θηρίο.
Εκανε λάθη; Ασφαλώς και έκανε. Θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα; Βεβαίως και θα μπορούσε.
Αυτές οι παραδοχές όμως δεν απαλλάσσουν την αξιωματική αντιπολίτευση από το να εκπληρώνει πλήρως τα καθήκοντά της. Ωστόσο ποια είναι η πραγματικότητα; Η ακόλουθη: την ώρα που η πανδημία δείχνει τα δόντια της και το ΕΣΥ έχει φτάσει στα όριά του, η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε έναν πετροπόλεμο που στόχο έχει την αποκόμιση πολιτικών ωφελημάτων. Η αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση μοιάζει για τον ΣΥΡΙΖΑ το θείο δώρο, το μάννα εξ ουρανού που θα τον επαναφέρει στην εξουσία. Αυτή που επί τεσσεράμισι χρόνια «τρύγησε» σαν πεινασμένος.
Ετσι όχι μόνο δεν βάζει πλάτη, όχι μόνο δεν στηρίζει εποικοδομητικά, αλλά επιχειρεί συνεχώς μακροβούτια στα θολά νερά του λαϊκισμού, ευελπιστώντας ότι στο τέλος «κάτι θα μείνει» για να το προσποριστεί πολιτικά. Από ένα πλήθος των παραδειγμάτων θα αναφέρω το τελευταίο: στην πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής για τη σύμβαση του κράτους με την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», την Τετάρτη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανάλωσε τα 35 από τα συνολικά 45 λεπτά της ομιλίας του στο… σοβαρό θέμα «κυβερνητικά γλέντια και βαφτίσια». Αποτέλεσμα; Με τη συμβολή και του κ. Γεωργιάδη, η Βουλή έγινε εν συνεχεία αρένα.
Λέγεται ότι η κάθε χώρα έχει την πολιτική τάξη που της αξίζει. Θα πρόσθετα ότι κυρίως έχει την αξιωματική αντιπολίτευση που της αξίζει…
