Ονειροκτόνοι ρακοσυλλέκτες αναμνήσεων
Σπ. Ζαχαράτος, Ανασκαφές
Αλληλοεγκλωβίζονται στα ιδεολογήματά τους και αλληλοκαταστρέφονται. Οι προαιώνιοι [;] εχθροί δεν κονταροχτυπιούνται για το δίκαιο, το ηθικό, το νόμιμο, αλλά για το «ποιανού θα περάσει», αδιαφορώντας αν με αυτές τις κορόνες και τις κοτρόνες μίσους διχάζουν την κοινωνία. Μοιάζει σαν να ζουν στη σκιά της Ιστορίας κι έχουν συμφωνήσει να αλληλοσυγκαλύπτουν τα σφάλματα/εγκλήματα των παρα-τάξεών τους και να αποκαλύπτουν τα δόλια σχέδια των ηγετών τους μετά την [50ετή] ιστορικοπολιτική παραγραφή τους.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» των ακραίων, και των μεν και των δε. Ο δήθεν πόλεμος [sic] αντί της πραγματικής πολιτικής. Ολα τα υπόλοιπα, συναίνεση, σύγκλιση, συνεννόηση, θεωρούνται σαν αντικανονικές πρακτικές που κουβαλάνε νερό στον μύλο της αντίδρασης[!].
Η άκρα Δεξιά, η άκρα Αριστερά και το ακραίο[;] Κέντρο συμπλέουν στη διατήρηση, ή και κατά περιόδους όξυνση, αυτού του συχνά κατασκευασμένου κλίματος παθιασμένης αντιπαλότητας, ίσως γιατί έτσι κρύβουν τις αμαρτίες ή τη γύμνια τους. Αυτό το αναποδογύρισμα των αξιών, δηλαδή η λειτουργία του πολιτικού συστήματος χωρίς ηθικά πρότυπα, συνοδεύεται από τεχνητά ανορθολογικές ρητορείες κυνισμού και χυδαιότητας και από τυφλή βία.
Από την εχθροπάθεια στην ανθρωποφαγία [συγκεκριμένων εξιλαστήριων θυμάτων] κι από την κοινοβουλευτική Δημοκρατία στη δημ(ι)οκρατία της ένοπλης πάλης, μιας κακής στιγμής/επιλογής ελάχιστος δρόμος/χρόνος.
Διανοούμενοι του φρέσκου αέρα, επαγγελματίες επαναστάτες, εθελοτυφλούντες πολιτικοί, δημαγωγοί του όχλου καραδοκούν. Πιστεύουν [άδικα;] ότι φτάνει όπου να ‘ναι η ώρα τους. Αρέσκονται να μας βλέπουν να οδεύουμε πλησίστιοι σε εμφύλιο άδοντες τραγούδια απ-ελευθέρωσης.
Οι πολιτικοί του λεγόμενου συνταγματικού τόξου άλλοτε συμφωνούν, άλλοτε δειλιάζουν κι άλλοτε βολεύονται με την ίση απόσταση.
Και ο λαός; Ουδείς φαίνεται να έχει τα κότσια να σταματήσει τον νέο ψευτο-διχασμό, που θα έχει όμως πραγματικά θύματα. Ουδείς καλεί τους μονομάχους να κάνουν ένα βήμα πίσω. Αντιθέτως άπαντες συντάσσονται και στοιχίζονται όπισθεν των οπλ-αρχηγών της παρά-ταξής τους. Οταν η – έστω αδύναμη κι άδικη – Δημοκρατία αντικαθίσταται από την ένθεν/κακείθεν βία τι ακριβώς περιμένουμε να συμβεί;
Greek God save greek people from greek politicians.
ΥΓ.: Θυμίζω ότι οι άνθρωποι τελούν τα εγκλήματα, και όχι οι νόμοι, ότι τα πάθη των μαζών κινητοποιούν την αγριότητα, κι όχι ο νομοθέτης.
ΥΓ.2: Οπως δεν εξ-αφανίζουμε τον κακό στοχαστή αλλά ανανεώνουμε τον καλό στοχασμό, έτσι και δεν εκτελούμε τον κακό εγκληματία αλλά επενδύουμε στην καλή εκδοχή/προοπτική της μεταμέλειάς του ή της ανατροπής των όρων που κατασκευάζουν εγκληματίες.
ΥΓ.3: «Το ακατόρθωτο, το απροσδόκητο και το ιδανικό τα κάνανε κομμάτια;» [Σπ. Ζαχαράτος].
*Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός.
