Εκεί που περιμέναμε «να μπουν οι αντάρτες στην Αθήνα» ώστε «το Σύνταγμα να λέγεται πλατεία Κουφοντίνα», το ανταρτικό στράτευμα ξεστράτισε και βρέθηκε Νέα Σμύρνη.
Οπου αποδείχθηκε ότι οι πολυαναμενόμενοι στην πρωτεύουσα αντάρτες ήταν τελικά ένας Ιρακινός από το Μενίδι, ένας Αφγανός, ένας Αλβανός φόλα Ολυμπιακάρα, κάτι Αεκτζήδες, οι γνωστοί «Ανταρσύες» αλλά και μερικοί αντιεξουσιαστές που έγιναν εσχάτως αντιεξουσιαστές διότι έκλεισαν τα γήπεδα και δεν ξέρουν με ποιον να πλακωθούν.
Ο αρχηγός των ανταρτών συνελήφθη επειδή ατυχώς έχασε το πορτοφόλι του δέρνοντας αστυνομικούς και πήγε στο οικείο Αστυνομικό Τμήμα να το αναζητήσει!
Είπαμε να πολεμούμε την αστυνομοκρατία, αλλά όχι να μας πάρουν και τα πορτοφόλια.
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό συλλογικής ασυναρτησίας εμφανίστηκαν (άνευ λόγου και αιτίας) το ΠΑΜΕ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Νοτίων Προαστίων. Υποθέτω επειδή τα Βόρεια Προάστια έπεφταν μακριά.
Το αποτέλεσμα ήταν προφανώς προδιαγεγραμμένο. Αμα ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, σε τρώνε οι κότες – κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται ούτε οι κότες, ούτε τα πίτουρα…
Να πούμε την αλήθεια. Η απλή αφήγηση των γεγονότων υποδηλώνει μια βαθιά γελοιότητα η οποία θα επικαθόριζε τα γεγονότα, αν δεν είχαν (παραλίγο) στοιχίσει τη ζωή ενός αστυνομικού και άλλους εννέα τραυματίες συναδέλφους του.
Ολα φυσικά θα είχαν αποφευχθεί αν η ελληνική πολιτεία είχε εγκαίρως λάβει υπόψη τη σοφή επισήμανση του Γ. Ραγκούση ότι «ο αστυνομικός τέθηκε σε διαθεσιμότητα εκ των υστέρων» (Open, 11/3).
Συνεπώς θα έπρεπε να βάλουν τον αστυνομικό σε διαθεσιμότητα εκ των προτέρων και πριν συμβεί το παραμικρό. Είναι η προληπτική μέθοδος.
Αλλά επειδή είναι μάλλον δύσκολο να ξέρεις ποιον θα βάλεις σε διαθεσιμότητα πριν κάνει κάτι, το λεγόμενο «δόγμα Ραγκούση» θα μπορούσε να γενικευτεί και να τεθεί εκ των προτέρων σε διαθεσιμότητα ολόκληρη η Αστυνομία.
Νομίζω ότι ο συλληφθείς «Ινδιάνος» θα συμφωνούσε απολύτως διότι έτσι δεν θα είχε συλληφθεί. Παρ’ όλο που ενδεχομένως να μην είχε βρει και αστυνομικό να δείρει.
Θέλετε τη γνώμη μου;
Προφανώς υπάρχει ένα σχέδιο γενικής αναταραχής ώστε να κλονιστεί η κυβέρνηση. Προφανώς το σχέδιο αυτό υποκινείται από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς. Προφανώς η αναταραχή είναι μέσα στις νοοτροπίες και τις επιθυμίες τους. Εξακολουθούν ακόμη να θεωρούν «εξέγερση» τα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008.
Αλλά είναι τόσο ανίκανοι που μόνο από τύχη θα μπορούσε το σχέδιό τους να επιτύχει. Με τον «Ινδιάνο», τον Αφγανό, τον Ολυμπιακάρα και τον Ραγκούση δεν έχει πέσει ποτέ κυβέρνηση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Αντιθέτως είναι άξια επισήμανσης η καταφανής έλλειψη πολιτικής λογικής.
Δεν μπορείς από τη μια πλευρά να κατηγορείς τον Μητσοτάκη ότι προωθεί τον διχασμό για «να αλλάξει την ατζέντα» επειδή (υποτίθεται) έχει αποτύχει στην πανδημία, στην οικονομία και στα πάντα.
Κι από την άλλη, να πρωταγωνιστείς στην αλλαγή της ατζέντας και στην εμπέδωση του διχασμού που (υποτίθεται) επιδιώκει ο Μητσοτάκης.
Αυτά δεν πάνε μαζί.
Να θυμίσω ότι τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη έγιναν το βράδυ της Τρίτης. Το μεσημέρι της Τρίτης η ΝΔ είχε καταθέσει στη Βουλή πρόταση σύστασης προανακριτικής επιτροπής για τον Ν. Παππά.
Προφανώς το ένα δεν συνδέεται με το άλλο. Αλλά και οι αντάρτες πολύ καθυστερούν.
«Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
Τέλος χρόνου
Με καθυστέρηση οκτώμισι μηνών κατατέθηκε στη Βουλή από τη ΝΔ η πρόταση για σύσταση προανακριτικής επιτροπής στην υπόθεση Παππά – Καλογρίτσα.
Θα μου πείτε, μικρό το κακό. Εδώ χρειάστηκαν δεκαεννέα μήνες για να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση το πρόβλημα με την Εισαγγελία Διαφθοράς.
Απλώς στην περίπτωση Παππά υπάρχουν και σαφείς προθεσμίες παραγραφής που τρέχουν.
Είναι ο Ιούνιος, αν κλείσει η Βουλή για καλοκαίρι. Ή ο Οκτώβριος, αν δεν κλείσει.
Κι ούτε μπορώ να φανταστώ τι θα ακολουθήσει αν η υπόθεση Παππά οδηγηθεί σε παραγραφή λόγω… τέλους χρόνου!
Λέμε ονόματα;
Η δημοσιοποίηση των στοιχείων του νεαρού που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας στη Νέα Σμύρνη προκάλεσε αντιδράσεις. Αλλες σοβαρές. Αλλες ανόητες. Αλλες αδιανόητες.
Σοβαρές από όσους επικαλούνται τον ευαίσθητο χαρακτήρα των προσωπικών δεδομένων. Τις καταλαβαίνω. Αλλά κάποτε θα πρέπει να συμφωνήσουμε τι θεωρείται προσωπικό δεδομένο.
Τι προσωπικό δεδομένο, για παράδειγμα, μπορεί να ισχύει σε πράξεις που τελούνται απροκάλυπτα, δημοσίως και σε δημόσιο χώρο;
Ανόητες από εκείνους που θεωρούν ότι η κοινωνία μας πρέπει να γίνει κάτι σαν το Διαδίκτυο. Μια κοινωνία ανωνύμων. Οπου τα γεγονότα, οι δηλώσεις κι οι πράξεις θα κρύβονται πίσω από την απαράβατη ανωνυμία των εμπλεκομένων.
Αδιανόητες όταν ακούω δημοσιογράφους (τουλάχιστον δύο στην τηλεόραση αλλά και άλλους…) να υπεραμύνονται της ανωνυμίας του νεαρού που υπέστη την αστυνομική βία.
Δεν ξέρω τι είδους δημοσιογραφία επαγγέλλονται, αλλά κανονική δημοσιογραφία χωρίς ονόματα δεν υπάρχει. Ούτε χωρίς στοιχεία, προσωπικά ή μη.
Υπάρχει όριο στην αποκάλυψη; Ασφαλώς. Οσο τα ονόματα ή άλλα προσωπικά στοιχεία δεν επηρεάζουν την ουσία της υπόθεσης.
Αν η αστυνομία κόψει πρόστιμο σε κάποιον επειδή δεν φορούσε μάσκα δεν αλλάζει τίποτα αν μάθουμε ότι είναι ο κύριος Τάκης ή ο κύριος Γιώργος.
Αν όμως ο παραβάτης είναι βουλευτής ή υπουργός (πρόσφατο παράδειγμα) είναι προφανές ότι η δημοσιοποίηση της ταυτότητάς του διαφοροποιεί την αξιολόγηση της παράβασης.
Αν η αστυνομία επιτεθεί σε κάποιον τυχαίο περαστικό δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο περαστικός.
Αν όμως το θύμα έχει συνήθεια να πλακώνεται με την αστυνομία, τότε είναι προφανές ότι και αυτή η πληροφορία πρέπει να αξιολογηθεί.
Κάθε διαφορετική περίπτωση λοιπόν έχει τη λογική της.
Και γι’ αυτό η δουλειά του (ή της) δημοσιογράφου, ακόμη και στην τηλεόραση, δεν είναι να παρεμποδίζει ή να καταγγέλλει τη δημοσιοποίηση των όποιων στοιχείων. Αλλά να αξιολογεί ποια στοιχεία προσθέτουν νέα δεδομένα σε μια υπόθεση.
Αυτό φυσικά χρειάζεται λίγο μυαλό. Αν υπάρχει.
