Εξαιρετικό δείγμα για την «ποιότητα» του πολιτικού μας συστήματος αποτελεί θεωρώ η διαχείριση που κάνουν κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης με την απεργία πείνας του κατά συρροήν δολοφόνου, Κουφοντίνα.
Από τη μια πλευρά υπάρχει η σταθερή θέση της κυβέρνησης ότι δεν συνδιαλέγεται με τον τρομοκράτη, είτε ευθέως είτε με τους υποβολείς του. Από την άλλη ωστόσο δεν κάνει τίποτε για να θέσει τα πράγματα στη σωστή τους βάση και να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια έχει ψηφίσει.
Δεν αναφέρομαι τόσο στη φωτογραφική διάταξη με την οποία διέκοπτε τις παρατεταμένες διακοπές του μακελάρη της «17 Νοέμβρη» στις αγροτικές φυλακές του Βόλου και προνοούσε για τη μεταφορά του στον Κορυδαλλό – όσοι είχαν τη σχετική «έμπνευση», οφείλουν σήμερα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παραιτηθούν (και έχουν αργήσει κιόλας).
Αναφέρομαι στον νόμο για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Καθημερινά, μερικές χιλιάδες άνθρωποι, συμπαραστάτες Κουφοντίνα, πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλον ενώ κορυφώνεται η πανδημία, και με τα νοσοκομεία της Αττικής να έχουν «παραδώσει το πνεύμα». Πού είναι ο νόμος για τις πορείες; Αναζητήθηκε ο υπεύθυνος αυτών των πορειών; Του επιβλήθηκαν τα νόμιμα, για καταπάτηση κάθε άρθρου και κάθε διάταξης αυτού του νόμου; Οχι βέβαια, είναι η απάντηση.
Γιατί; Διότι προφανώς η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις διαδηλώσεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν είναι τίποτε συνδικαλιστικά, η ΕΛ.ΑΣ. θα αναζητήσει και τον υπεύθυνο και τους βοηθούς του και θα επιβάλει, ίσως και διά ροπάλου, την εφαρμογή του νόμου. Αν είναι για τον Κουφοντίνα, αυτό δεν ισχύει. Ισχύει ο νόμος των «μπαχαλάκηδων» αντί του νόμου της οργανωμένης πολιτείας.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται να κάνουν στην κυβέρνηση και αν προτίθενται να συνεχίσουν αυτή την πολιτική. Θυμίζω απλώς ότι τον Δεκέμβριο του 2008, μια ανάλογη πολιτική απόφαση της τότε κυβερνήσεως (Καραμανλή), το περίφημο «να τους αφήσουμε να εκτονωθούν», παρ’ ολίγον να προκαλέσει το ολοκαύτωμα του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της πόλης και την επικράτηση γενικευμένης αναταραχής.
Μια επανάληψη των «Δεκεμβριανών» σήμερα θα μπορούσε να οδηγήσει ως και σε πολιτική ανατροπή – αν δεν το έχουν καταλάβει εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αλλοι πάντως, φαίνεται να το έχουν κατανοήσει πλήρως. Εξ ου και η τακτική που ακολουθούν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με δυσκολία κρύβει ότι τρίβει τα χέρια του από χαρά στην προοπτική πως η υπόθεση Κουφοντίνα θα μετατραπεί στη θρυαλλίδα που θα ανατρέψει δημοσκοπήσεις και κοινωνικές παραδοχές. Αναφέρομαι και στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Που ζητάει μεν από την κυβέρνηση να κάνει «ό,τι επιβάλλεται για να μη μεταβληθεί ο Κουφοντίνας σε σύμβολο αγωνιστικότητας», αλλά αποφεύγει να της ζητήσει ευθέως να υποκύψει στον εκβιασμό. Κι όλο αυτό, το τυλίγει σε χαρτί περιτυλίγματος που φέρει απέξω βερμπαλισμούς του είδους «η Δημοκρατία δεν εκδικείται», «ανθρώπινα δικαιώματα» κ.λπ.
Και δεν βλέπουν, τα κόμματα αυτά, του ΚΙΝΑΛ συμπεριλαμβανομένου, ότι αν έχουμε μια επανάληψη του 2008, ένας θα ωφεληθεί από όλο αυτό, και αυτός δεν είναι άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Που παρέχει πολύπλευρα πολιτική κάλυψη στον δολοφόνο Κουφοντίνα και εμμέσως πλην σαφώς λειτουργεί σαν πολιτικός του συνήγορος. Και θα τα καταπιεί, όπως έκανε το 2012, μόλις 3½ χρόνια μετά τα «Δεκεμβριανά»…
