Μια συμμορία νεαρών διαπομπεύει τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου.
Δύο αλήτες σπάνε στο ξύλο έναν σταθμάρχη του μετρό.
Ομάδες τραμπούκων καταλαμβάνουν σπίτια (που δεν είναι δικά τους…) και αμύνονται πετώντας τσιμεντόλιθους στους αστυνομικούς που επιχειρούν να τους βγάλουν έξω.
Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο κατελήφθη τον Οκτώβριο 2019 – ήταν η πρώτη ακαδημαϊκή χρονιά που ξεκίνησε χωρίς λαθραίους μικροπωλητές και τοξικομανείς στον περίγυρο.
Τον Φεβρουάριο 2020 ακολουθεί άλλη κατάληψη του ίδιου Πανεπιστημίου διότι κάποιοι είπαν ότι ένα αστυνομικός έφερε όπλο – ενώ κανονικά θα έπρεπε να κουβαλάει μια Μπάρμπι…
Τον Σεπτέμβριο 2020 εκδηλώθηκε σειρά καταλήψεων σε σχολεία, οι οποίες αποδόθηκαν σε συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς και αριστερές οργανώσεις.
Τα κατέγραψα ενδεικτικά. Και αναφέρομαι μόνο στα πιο πρόσφατα και αδιαμφισβήτητα γεγονότα.
Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αναφέρει 350 καταγεγραμμένα περιστατικά βίας σε Πανεπιστήμια την περίοδο 2011-2017. Στην πραγματικότητα φυσικά είναι πολύ περισσότερα («Τα Νέα», 14/1).
Ολα αυτά τα περιστατικά (και πολλά άλλα) έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά.
Πρώτον, δεν έχουν καμία ουσιαστική υπόσταση, ούτε βάση. Σε δημοκρατία ζούμε. Προκαλούνται απλώς από αντικοινωνικά στοιχεία τα οποία ανακυκλώνονται με διάφορες ευκαιρίες.
Δεύτερον, κανείς από τους δράστες δεν βρίσκεται, ούτε πέρασε από τη φυλακή για όσα διέπραξε. Σχεδόν κανείς δεν καταδικάστηκε.
Αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία. Ούτε επειδή φταίει η αστυνομία (όταν φταίει…), η Δικαιοσύνη (που φταίει…), οι πανεπιστημιακές αρχές (που τρέμουν…) και οι γείτονες (που φοβούνται…) ή όποια άλλη αδρανής αρχή.
Συμβαίνουν επειδή θεωρούνται αποδεκτά ή αναπότρεπτα από μια κοινωνία η οποία δεν αντιτίθεται στη στρεβλή λογική τους και δέχεται ένα επίπεδο βίας περίπου ως φυσιολογική κατάσταση.
Επειδή λογίζονται μέρος μιας αναπόφευκτης πραγματικότητας «Τι να κάνουμε τώρα; Συμβαίνουν αυτά».
Επειδή η ίδια η κοινωνία διακινεί απλόχερα συμψηφισμούς, ανοχή, επιείκεια και ελαφρυντικά σε όσους την κανιβαλίζουν.
Ακόμη και η συμβολική κοινωνική αποδοκιμασία παρεμποδίζεται.
Τα ονόματα των οκτώ συλληφθέντων για την επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου κρατούνται ακόμη σαν επτασφράγιστο μυστικό, ενώ 48 ώρες μετά την επίθεση στον σταθμάρχη του μετρό τα πρόσωπα των δραστών δεν είχαν δοθεί στη δημοσιότητα.
Στην Αμερική, την επομένη της εισβολής στο Καπιτώλιο, οι φωτογραφίες και τα ονόματα των εισβολέων κυκλοφορούσαν στο Διαδίκτυο.
Πολλοί απολύθηκαν ήδη από τις δουλειές τους. Θα ακολουθήσουν φυσικά και διώξεις, αλλά η προστασία της κοινωνίας από τα αντικοινωνικά στοιχεία που την εχθρεύονται ή την απειλούν δεν είναι μόνο υπόθεση ποινικής δικονομίας.
Στη Γαλλία, έναν χρόνο μετά την «κοινωνική διαμαρτυρία» και τις καταστροφές των Κίτρινων Γιλέκων, ο απολογισμός είναι 10.718 συλλήψεις, 3.100 καταδίκες από τα δικαστήρια και 400 φυλακίσεις με διάφορες ποινές χωρίς αναστολή ή εξαγορά. Η δημοκρατία αμύνθηκε.
Αντιθέτως, δεν ξέρω γιατί η δική μας προστατεύει τους εχθρούς της. Είμαστε ίσως η μόνη δυτική χώρα όπου ευθέως αμφισβητείται το μονοπώλιο έννομης βίας που κατέχει το κράτος. Οπου τα αυτονόητα πρέπει να επαναπροσδιορίζονται σε κάθε περίπτωση. Στα μέτρα προφύλαξης από την πανδημία ή στη μόνιμη εξεγερσιακή διαταραχή ενός μέρους της κοινωνίας.
Ξέρετε γιατί; Επειδή το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στην αμφισβήτηση, στο μπάχαλο, στην ανυπακοή ή στην αναταραχή θεωρείται ότι υπέρκειται κάθε άλλου δικαιώματος ευταξίας, ευνομίας και ασφάλειας.
Επειδή ουσιαστικά στερούμε από την κοινωνία το δικαίωμα να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της.
