Η ρήξη στις σχέσεις της προέδρου του ΚΙΝΑΛ κυρίας Γεννηματά με τον έως πρότινος – και επί πολλά έτη – κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος κ. Λοβέρδο θεωρώ ότι είναι ένα ακόμη επεισόδιο στη μακρά και επώδυνη πορεία του χώρου της Κεντροαριστεράς προς την ολοσχερή καταστροφή και την ως εκ τούτου εξαφάνισή της από το πολιτικό προσκήνιο.
Οχι πως η ρήξη δεν βολεύει και τους δύο – το αντίθετο. Για την κυρία Γεννηματά, που βαρύνεται πολιτικά και ιστορικά με τον εξοβελισμό στο περιθώριο της πολιτικής ζωής ενός πολιτικού της τάξεως του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, η καρατόμηση του κ. Λοβέρδου από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου αποτελεί (έτσι τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει η ίδια) πράξη ενίσχυσης του ηγετικού της προφίλ. Και παράλληλα κίνηση υψηλού πολιτικού συμβολισμού, καθώς ο κ. Λοβέρδος είναι γνωστό ότι είχε σπεύσει προ ολίγων μηνών να εκδηλώσει την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα όταν και εάν ποτέ πραγματοποιηθούν στο κόμμα εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας.
Από την άλλη, η καρατόμηση του κ. Λοβέρδου και ανάθεση σε δυο πολιτικά στελέχη της εκπροσώπησης της παράταξης στη Βουλή (στον πολύπειρο κ. Σκανδαλίδη και στον εκ της νεότερης γενιάς κ. Κατρίνη) αποτελεί από μόνη της πράξη η οποία λογικά θα πρέπει να χαροποίησε το «θύμα». Διότι με την άκαιρη και εν πολλοίς περίεργη στην ασημαντότητά της απόφασή της η κυρία Γεννηματά τον «αναγνωρίζει» ως ανθυποψήφιό της στην κούρσα της ηγεσίας (υπό την αίρεση του εάν και του πότε…). Του «αναγνωρίζει» επίσης ικανότητες σημαντικές: τη δουλειά που εκείνος έκανε στη Βουλή τώρα καλούνται δύο να τη φέρουν εις πέρας. Και, τέλος, αν δεχθεί κανείς τις βλακώδεις διαρροές από τη Χαριλάου Τρικούπη ότι ο κ. Λοβέρδος εκπροσωπεί τον εκφραστή της προσέγγισης των δυνάμεων του Κέντρου, ακόμη και αυτών που «φιλοξενούνται» στη Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη, ο κ. Λοβέρδος στα μάτια όσων ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ παραμένουν στον χώρο δεν είναι τίποτε άλλο από τον εκφραστή μιας σώφρονος στρατηγικής που αποβλέπει στον αποκλεισμό μιας καταστροφικής επαναφοράς του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Συντάσσεται δηλαδή με τις πεποιθήσεις του 75% των ψηφοφόρων του κόμματος, το οποίο παραμένει εξαγριωμένο τόσο με την κυβερνητική πολιτική που ακολούθησε επί 4½ έτη ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη διαρκή εκμετάλλευση και απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών προς διαιώνιση της παραμονής του νυν κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη διακυβέρνηση της χώρας.
Τούτων δοθέντων, δημιουργεί σοβαρές απορίες η κίνηση της κυρίας Γεννηματά, η οποία αποκλείεται να μην έλαβε υπ’ όψιν της όλα τα προηγούμενα. Απορίες οι οποίες γίνονται δε σοβαρότερες διότι αποκλείεται επίσης να παραγνώρισε το τι συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Με τον κ. Αλέξη Τσίπρα να βάλλεται πανταχόθεν για την ανερμάτιστη και ως εκ τούτου ανεπιτυχή αντιπολίτευση που ασκεί στην κυβέρνηση της Δεξιάς και με τις διάφορες τάσεις αμφισβήτησής του να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, η απόφαση της κυρίας Γεννηματά μοιάζει με σωσίβιο σε πνιγμένο που προσπαθεί να διασωθεί τραβώντας τα μαλλιά του. Το ερώτημα, κεντρικό ερώτημα πλέον, στο οποόο οφείλει να απαντήσει είναι γιατί το κάνει. Τι εξυπηρετεί και σε τι αποβλέπει. Γιατί το θέμα δεν είναι βεβαίως η καρατόμηση του κ. Λοβέρδου, αλλά η απόπειρα να διασωθεί ο κ. Τσίπρας…
