Επιτέλους! Το πώς το περιμένω αυτό το εμβόλιο δεν λέγεται. Ο κορωνοϊός για έναν χρόνο άλλαξε τη ζωή μου προς το χειρότερο και με έκανε να περιμένω την άφιξη και την παρουσία του εμβολίου όχι μόνο σαν φάρμακο αλλά και σαν αποζημίωση.
Αποζημίωση για τι; Για όλα τα πράγματα που δεν έκανα λόγω φόβου του κορωνοϊού. Διακοπές, ταξίδια, παρέες, γλέντια, ακόμα και φλερτ.
Μα καλά, θα μου πείτε. Γέρος άνθρωπος, πόσα τέτοια πράγματα θα έκανες; Ας πούμε: πόσα έκανες πρόπερσι, που δεν υπήρχε ο ιός;
Εδώ όμως κάνετε λάθος, αγαπητοί αναγνώστες. Ο ιός λειτουργεί ως φόβητρο, αλλά και ως ερέθισμα. Ενώ κάνεις την ήσυχη ζωή σου, με τις δυνατότητες ενός υγιούς ογδοντάρη, έρχεται ο μπαμπούλας και λέει: Στοπ οι διακοπές! Στοπ τα ταξίδια! Στοπ τα κοντσέρτα και το θέατρο. Ακόμα και οι οικογενειακές γιορτές και συγκεντρώσεις. Ακόμα και το καρέ του πόκερ ή του μπριτζ, απαγορευμένο!
Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια ελάχιστα από τα σήμερα απαγορευμένα πράγματα έκανα. Διάβαζα πολύ, έγραφα, έβλεπα τηλεόραση (κυρίως Netflix), έπαιζα με τη γάτα μου και περπατούσα «εις τους κήπους», για να μη σκουριάσω τελείως.
Ξαφνικά, από τη στιγμή του πρώτου lockdown, όλα τα απαγορευμένα έγιναν επιθυμητά. «Τι; Δεν θα πάμε φέτος διακοπές;». (Ως τότε τις βαριόμουν τις διακοπές). «Τι; Δεν θα πάμε στο συνέδριο φιλοσοφίας στη Βαρσοβία που με έχουν βάλει στο πρόγραμμα ως ομιλητή;». (Το τι βλαστήμια είχε εισπράξει αυτός που με έβαλε δεν λέγεται.)
Ναι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είναι εντελώς λογικό. Ολοι ξέρουμε πως εκτιμούμε πολλαπλάσια τα πράγματα όταν τα χάνουμε ή όταν μας τα απαγορεύουν. Ο ιός μάς έδωσε τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε εξαρχής όλη μας τη ζωή.
Ας αφήσουμε βέβαια πως η μόνιμη απειλή του μας έκανε τον βίο αβίωτο. Δεν είναι μόνο που μας έλειπαν όσα δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι ότι και τα λίγα που κάναμε, τα απολύτως αναγκαία, τα κάναμε με την ψυχή στο στόμα. Με μάσκες και απολυμαντικά. Με τον φόβο μήπως εκείνος ο περίεργος τύπος που ήρθε στην ουρά «της προσκολλήσεως», ήταν φορέας. Αμ ο άλλος, που φταρνιζόταν με τη μάσκα κάτω από τη μύτη;
Ελα λοιπόν, εμβόλιο – βιάσου! Να γλιτώσουμε από τον εφιάλτη και να αρχίσουμε πάλι να ονειρευόμαστε. Κι ας μην κάνουμε ούτε τα μισά από όσα γυρίζουν τώρα μέσα στο μυαλό μας…
Το πόσο στεναχωρήθηκα όταν έμαθα ξαφνικά πως θα πάρουμε λιγότερα από όσα περιμέναμε. Αφού έχουμε μέσον, τον συμπατριώτη μας, τον σαλονικιό CEO της Pfizer – δεν μπορεί να μας στείλει μερικές παρτίδες έξτρα; Ας τσοντάρουμε και για τη μεταφορά.
Λέτε να μας σαμποτάρισαν οι Τούρκοι της Γερμανίας, αυτοί της BioΝTech που έφτιαξαν πρώτοι το εμβόλιο και το πούλησαν στην Pfizer; Τουρκικός δάκτυλος και εδώ;
Δεν ξέρω τι θα γίνει – μπλέκεται πολύς κόσμος. Η επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η κυρία κυπρία επίτροπος… γραφειοκρατία πανευρωπαϊκή. Πρέπει να βρούμε κάποιο μέσο, να μιλήσει στον κατάλληλο άνθρωπο, να γίνει η σχετική υπέρβαση, κανένα κόλπο… ξέρετε εσείς τώρα πώς γίνονται αυτά τα πράγματα… Μήπως ο Αγιος Βασίλης με το έλκηθρο – αλλά δεν έχει ψυγείο των μείον εβδομήντα βαθμών…
Και όταν αρχίσει ο εμβολιασμός, για πρώτη φορά θα μοστράρω υπερηφάνως τα 86 μου χρόνια για να πάρω καλή σειρά. Ε – πόσοι είναι πιο γέροι από μένα;
Τα δύσκολα: Φτάνει να πάνε όλα καλά με τη διανομή. Δεν έχουμε αντιμετωπίσει στη χώρα μας τέτοιο περίπλοκο πρόβλημα. Που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο με τις απαιτήσεις συσκευασίας, θερμοκρασίας, μεταφορών… Ισαμε να εμβολιαστεί το 70% των Ελλήνων για να φτάσουμε στην ανοσία, θα έχει έρθει η επόμενη Πρωτοχρονιά!
Δύσκολα καταπίνεται αυτό – αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πολλοί ακόμα θα πεθάνουν περιμένοντας (οι πιο άτυχοι). Αλλά κάποτε, για κάποιους, θα ξημερώσει!
Και τότε, αν έχω επιβιώσει, και για διακοπές θα φύγω, και για ταξίδια… Μου είναι απολύτως απαραίτητο. Μέχρι και στο συνέδριο της Πολωνίας θα πάω – ιδού οι προσκλήσεις! Ομιλητής!
Αντε πια! Ελα, εμβόλιον!
