Τι να το γράψω εγώ – με πρόλαβαν πολλοί άλλοι: Το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά των τελευταίων αιώνων. Ισως η χειρότερη χρονιά της ανθρώπινης ιστορίας, αν μετρήσουμε ανθρώπινες και οικονομικές απώλειες.
Μήπως προτρέχω; Εχει ακόμα ημέρες αυτός ο χρόνος. Μπορεί να γίνει και χειρότερος. Καλύτερος, δεν φαντάζομαι… Το εμβόλιο θα ανήκει στο 2021.
Αντε μετά να γιορτάσεις εθνική επέτειο. Το έθνος, σαν πληγωμένο ζώο, θα γλείφει τις πληγές του.
Δεν χάσαμε μόνο ανθρώπους και αγαθά. Χάσαμε κάτι πιο ουσιαστικό. Την εμπιστοσύνη στη ζωή. Την προοπτική του μέλλοντος. Η ανθρωπότητα προόδευε, προόδευε, πλούτιζε, βελτίωνε το προσδόκιμο επιβίωσης, νικούσε επιδημίες και αρρώστιες, πήγαινε βόλτες στο Διάστημα – και ξαφνικά χάνει τα πάντα. Ο καθένας μας δεν ξέρει αν θα έχει αύριο.
Θα μου πείτε: η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μας πρόδωσαν. Κατάφεραν, σε χρόνο ρεκόρ, να νικήσουν τον κορωνοϊό.
Ναι – αυτό είναι το μόνο φωτεινό σημάδι. Αλλά δεν βιάζομαι. Το ματς τώρα αρχίζει. Σε δύο ημίχρονα απεριόριστου χρόνου. Θα περάσουν μήνες για να χαλαρώσει ο φόβος μέσα μας. Και χρόνια για να ξεπεράσουμε το σοκ.
Λέγανε για τον Κώστα Μητσοτάκη πως ήταν άτυχος. Και πραγματικά, δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις αναμφισβήτητες ικανότητές του. Ομως η μεγάλη ατυχία – κοτζάμ πανδημία – έπληξε τον γιο του.
Ωστόσο για μας είναι ευτύχημα που βρέθηκε στο τιμόνι, μέσα στη θύελλα, ένας λογικός και συνεπής άνθρωπος. Που έχει τις προϋποθέσεις να πολεμήσει, ακόμα και να αντιστρέψει την κακοτυχία. Σκέπτομαι με φρίκη τι θα είχε συμβεί αν μας είχε χτυπήσει δύο χρόνια νωρίτερα κι έπρεπε να την αντιμετωπίσει το ποικιλόχρωμο «ρεμπέτ ασκέρι» του ΣΥΡΙΖΑ.
Λάθη έκανε κι ο Κυριάκος – ποιος δεν θα έκανε – αλλά πολύ λιγότερα από άλλους καπετάνιους.
Ομως, χάρη σε αυτόν, έχουμε – πραγματική Συνείδηση του Εθνους – την εκπληκτική μας νέα πρόεδρο, η οποία έχει ανεβάσει το επίπεδο και την ποιότητα της ελληνικής φωνής σε υψίπεδα ως τώρα άγνωστα.
Για την Ελλάδα η πανδημία, εκτός από τραγωδία, είναι και μια ευκαιρία. Ενα έθνος φοβικό μπροστά σε κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση, συντηρητικό και οπισθοδρομικό, αναγκάζεται να ανοιχτεί, να τολμήσει, να καινοτομήσει.
Τριάντα χρόνια αγωνίζομαι για τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους. Το έτος 2000 είχα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τίτλο: «Ψηφιακή Ζωή». Ηταν μια εισαγωγή στο μέλλον, μια περιήγηση στα θαύματα της νέας τεχνολογίας. Η αποτυχία του υπήρξε παταγώδης. Οι βιβλιοπώλες μού έλεγαν ότι κανένας πελάτης δεν έδειχνε ενδιαφέρον. «Τι μας νοιάζει εμάς η ψηφιακή τεχνολογία;» έλεγαν.
Τώρα την εφαρμόζουν. Ακόμα και για να βγουν από το σπίτι τους. Και, αναγκαστικά, θα την εφαρμόσουν πολύ περισσότερο στους μήνες που έρχονται. «Ουδέν κακόν αμιγές…».
Αν φερθούμε έξυπνα (και ευτυχώς υπάρχουν ευφυείς και γνώστες άνθρωποι στην κυβέρνηση) θα χρησιμοποιήσουμε τη θύελλα της πανδημίας σαν προωθητική δύναμη. Για να ταράξουμε τον νήδυμον ύπνον της αυταρέσκειας του έθνους.
Η πανδημία μάς έμαθε πολλά θετικά: Τη σημασία της πειθαρχίας. Τη σημασία της κρατικής περίθαλψης (η ώρα του ΕΣΥ). Την ποιότητα των επιστημόνων μας. Την αξία και τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Και ένα αρνητικό: Την υστέρηση, τη μούχλα και τον συντηρητισμό της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.
Ας ευχηθούμε πως θα έρθει σύντομα το τέλος της επώδυνης αυτής περιπέτειας, για να δώσει τη θέση της σε ένα καινούργιο και λαμπερό ξεκίνημα. Ετσι που να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από το 1821 με μια νέα επανάσταση.
