Καθημερινά σχεδόν μου δημιουργείται η αίσθηση ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την επιβεβαίωση ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι υποδεέστερο των περιστάσεων. Κατώτερο. Ανίκανο να συμβαδίσει με την πραγματικότητα. Σε πλήρη αδυναμία να συμβάλει αποφασιστικά στη διαχείριση της μεγάλης οικονομικής, κοινωνικής αλλά και πολιτικής κρίσης που συνιστά η πανδημία.
Και η μεν κυβέρνηση πράττει σύμφωνα με τα δεδομένα που έχει στα χέρια της. Μπορεί να κάνει, ας πούμε, και επικοινωνιακού χαρακτήρα διαχείριση της πανδημίας; Μπορεί. Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι από την επιτυχή διαχείρισή της θα κριθεί και η παραμονή του στην εξουσία. Αν ξεφύγει η κατάσταση, τα δημοσκοπικά ευρήματα που του δίνουν σήμερα ούριο άνεμο στα πανιά του και τον ανακουφίζουν από τους πονοκεφάλους της καθημερινότητας θα γυρίσουν ανάποδα. Κόντρα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κυβέρνηση και τον ίδιο προσωπικά.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση πελαγοδρομεί. Χαμένη στο Διάστημα. Βερμπαλισμοί, υπερβολές, άκυρες ενέργειες και πρωτοβουλίες και ουσία μηδέν. Ο Αλ. Τσίπρας απέφυγε να πολεμήσει τον πτωχευτικό νόμο κατεβαίνοντας στην κοινωνία, κινητοποιώντας τις κομματικές του δυνάμεις και κυρίως κινητοποιώντας όσους πλήττονται, χάνουν σπίτια, περιουσίες. Πήγε να καλύψει το κενό της πολιτικής του δράσης με πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών. Πέτυχε κάτι; Οχι. Μόνο να συσπειρώσει την κυβερνητική παράταξη, της οποίας η χαλαρότητα οριακά είναι να γίνει ανέκδοτο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πρωτοβουλίες του. Και από κοντά το ΚΙΝΑΛ. Που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Και όταν ξυπνάει από τον λήθαργο, ακολουθεί κοιμισμένο τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη ματαιοπονία των πρωτοβουλιών του. Μόνο το τραγουδάκι «απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω» δεν τραγουδούν ακόμη τα στελέχη του. Κατά τα λοιπά, κάνουν αντιπολίτευση. Η οποία μπορεί δήθεν να συναρπάσει τα πλήθη. Και να επαναπατρίσει όσους συνιστούν το 20% μπετόν αρμέ του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Λέγεται συχνά, και είναι αλήθεια, ότι την καλή κυβέρνηση τη φτιάχνει μια εξίσου καλή αντιπολίτευση. Εμείς ως χώρα βρισκόμαστε στην απελπισία, η κυβέρνηση να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της, και η αντιπολίτευση επίσης.
Η κυβέρνηση με γκάφες και εσωκομματικές ίντριγκες και η αντιπολίτευση με ανοησίες. Τις παραιτήσεις… πέντε υπουργών έχει ζητήσει τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ο Αλ. Τσίπρας, και από κοντά τα στελέχη του. Τους εγκαλεί ότι υπέπεσαν σε βαρύτατα παραπτώματα και λάθη. Πολύ ωραία. Αλλά αυτή δεν είναι αντιπολίτευση, και δη αξιωματική. Αξιωματική αντιπολίτευση σημαίνει κάνω προτάσεις κόντρα σε αυτές που παρουσιάζει η κυβέρνηση. Συμφωνώ αν μπορεί να συμφωνήσω σε κάτι, αλλά προβάλλω και προωθώ το δικό μου όραμα για τη χώρα. Εδώ μέσα σε αυτό τον αχταρμά που συνιστούν τα τρία μεγάλα κόμματα, άντε να βρεις την άκρη, ποιος κάνει τι και γιατί…
