Ακούω συχνά, το έχω γράψει και ο ίδιος πάμπολλες φορές, ότι η Παιδεία είναι το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Ούτε ελληνοτουρκικά ούτε Κυπριακό ούτε οικονομία ούτε, τώρα, κορωνοϊός. Η Παιδεία. Αυτή είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας. Εχω επισημάνει στα γραπτά μου πως είναι πρόβλημα δομικό, οργάνωσης, ποιότητας και επάρκειας γνώσεων του εκπαιδευτικού προσωπικού, εποπτικού υλικού, τεχνογνωσίας, προσαρμογής στα νέα δεδομένα της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Εχω επίσης σημειώσει ότι κατά την άποψή μου το δυσκολότερο ίσως υπουργείο μιας κυβέρνησης είναι το υπουργείο Παιδείας, κυρίως λόγω των αγκυλώσεων που το διατρέχουν καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος του. Αγκυλώσεις οι οποίες ουσιαστικά καθιστούν αδύνατη τη διοίκηση και τον εκσυγχρονισμό του. Ο,τι συμβαίνει εκεί και κινείται προς την κατεύθυνση της αλλαγής έστω στο απειροελάχιστο, ό,τι προσπαθεί να αγγίξει η πολιτική ηγεσία που εκ των πραγμάτων ταράζει την ηρεμία του βάλτου, εκ προοιμίου, και χωρίς δεύτερη συζήτηση, συναντά τις αντιδράσεις πότε του εκπαιδευτικού προσωπικού και πότε των μαθητών – ποτέ όμως των γονέων. Που ενώ καταλαβαίνουν ότι το ελληνικό σχολείο, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο υποβαθμίζεται, και ότι από ένα «εργοστάσιο» παραγωγής ενημερωμένων νέων πολιτών, όπως θα έπρεπε να είναι, μετατρέπεται συνεχώς σε βιοτεχνία παραγωγής στην πλειοψηφία τους αγράμματων παιδιών, δεν κάνουν τίποτε να ανακόψουν αυτόν τον κατήφορο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα πάσχει, και πάσχει εκ των έσω. Κινείται με λογικές γκρουπούσκουλου, και όπου πάει να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση της φθοράς και της μιζέριας, πάντα κάτι θα βρεθεί να το ανατρέψει, υπονομεύσει, ακυρώσει. Ομηρος ενός λαϊκίστικου συνδικαλισμού, που αδυνατεί να καταλάβει ότι στην κοινωνία της πληροφορίας το να πηγαίνεις με τον αραμπά, ακόμη κι αν αυτός τρέχει, δεν κάνεις τίποτε. Μόνο να παρακολουθείς να μεγαλώνει η απόσταση από αυτούς που προηγούνται μπορείς.
Μου εστάλη προ ημερών, και εμένα, η ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Κεφαλλονιάς-Ιθάκης για την 28η Οκτωβρίου. Πρόκειται για μνημείο. Αποδεικνύει μέχρι κεραίας όσα προαναφέρω. Οι συντάκτες του κειμένου, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που μπαίνουν σε αίθουσες διδασκαλίας και διδάσκουν παιδιά, τα παιδιά μας, αναφέρουν για παράδειγμα ότι η επέτειος «προσφέρεται πάντα για την κατάκτηση της ιστορικής αλήθειας που δεν γράφεται στα σχολικά βιβλία» – άρα μην κάνετε καμιά βλακεία και διαβάσετε Ιστορία, ψέματα είναι όσα γράφονται στα βιβλία. Εμείς θα σας πούμε την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια τους; Οτι τους πολέμους (και τον συγκεκριμένο) τον προκαλεί – προσέξτε παρακαλώ – «η αδηφάγα ανάγκη των μονοπωλίων και των «τραστ» (βιομήχανοι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κ.ά.) να εξασφαλίσουν νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές και νέες αγορές, για να αυξήσουν παραπέρα τα κέρδη τους. (…) Ψάξε μήπως τον φασισμό δεν τον επιβάλλουν κάποιοι «τρελοί» όπως αποκαλούν τον Χίτλερ»!
Ελληνική εκπαίδευση 2020. Προφανώς δεν υπάρχει σωτηρία για αυτή τη χώρα…
