Το τέλος της δίκης για τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν σημαδεύτηκε μόνο από την ιστορική απόφαση του 3μελούς Εφετείου Κακουργημάτων, που ουσιαστικά (και τυπικά) θέτει φραγμούς στην ανασυγκρότηση αυτού του χώρου και την επαναδιεκδίκηση μιας θέσης στην πολιτική ζωή της χώρας. Ούτε από το ότι η πρόεδρος του δικαστηρίου κυρία Μ. Λεπενιώτη με τη στάση, τις ικανότητες, την επιστημονική της κατάρτιση και τη στιβαρή της παρουσία στην έδρα έφερε σε πέρας αυτό το τιτάνιο έργο, και δικαιωματικά μπορεί να σταθεί δίπλα στον Εθνικό Δικαστή Ιωάννη Ντεγιάννη. Κατά τη γνώμη μου υπάρχει κάτι ακόμη, το οποίο πρέπει να επισημανθεί, κυρίως γιατί συνιστά δεινή ήττα τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για τη Δικαιοσύνη: είναι η συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε έξω από το Εφετείο ενώ επρόκειτο να ανακοινωθεί η απόφαση. Υποτίθεται ότι έγινε για να διατρανωθεί ότι «δεν είναι αθώοι». Και ότι η θέση τους είναι «στη φυλακή». Βεβαίως και δεν ήταν αθώοι οι χρυσαυγίτες και η θέση τους ήταν και είναι στη φυλακή. Αλλά ποιος είπε ότι το δικαστήριο θα αποφάσιζε διαφορετικά, τη στιγμή που από τις στυγερές εγκληματικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής προέκυπτε καθαρά ότι τα μέλη και τα στελέχη της δρούσαν με τις μεθόδους και τις τακτικές μιας συμμορίας;
Ποιος; Ουδείς φυσικά. Οχι μόνο γιατί ουδείς εκ των οργανωτών της συγκέντρωσης είχε την παραμικρή περί του αντιθέτου πληροφόρηση, αλλά και γιατί οτιδήποτε διαφορετικό από μια σκληρή καταδίκη του φαινομένου των νεοναζιστών θα έδινε την ευκαιρία στο φίδι των εγχώριων θαυμαστών του φύρερ να αναθαρρήσει, να οργανωθεί και να επανακάμψει.
Ωστόσο η κοινή λογική δεν λειτούργησε προς την ορθή κατεύθυνση. Κόμματα και οργανώσεις έκαναν μια ακόμη επίδειξη της ικανότητάς τους να αμφισβητούν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης στο όνομα τάχα μου της προστασίας της Δημοκρατίας.
Ο δικαστής, το δικαστήριο, κάθε δικαστήριο, έχει το εκ του Συντάγματος δικαίωμα να αποφασίζει αμερόληπτα και με μόνο σύμβουλο την κρίση και τη συνείδηση των μελών του. Και για τον κατηγορούμενο, τον κάθε κατηγορούμενο, πάλι εκ του Συντάγματος απορρέει το τεκμήριο τη αθωότητας μέχρι της αποδείξεως του εναντίου.
Αλλά εμείς σπεύσαμε να εκδώσουμε ετυμηγορία, πριν καν το δικαστήριο αποφανθεί. Ναι, «δεν είναι αθώοι», αλλά αυτό δεν αφέθηκε απερίσπαστο το δικαστήριο να το κρίνει. Το αποφάσισαν στον δρόμο μερικές χιλιάδες κόσμου.
Κατ’ εμέ είναι πρωτοφανές σε μια δημοκρατική χώρα του δυτικού κόσμου να χρησιμοποιείται μια πολυπληθής συγκέντρωση πολιτών ως μέσον πίεσης προς τους δικαστές. Γιατί κάτι τέτοιο υπονομεύει τη Δημοκρατία, και ουσιαστικά καταργεί τη Δικαστική Εξουσία. Και μια Δημοκρατία χωρίς ανεξάρτητη, αδέκαστη, ελεύθερη να αποφασίζει Δικαιοσύνη, είναι μια ανάπηρη Δημοκρατία.
Ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος προθύμως την Τετάρτη συναίνεσε με την παρουσία του στην ακύρωση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, φέρει βαριά ευθύνη…
