Την Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου, «Η Αυγή» είχε τίτλο «Τέλος Ανοχής». Το εντυπωσιακό συμπέρασμα προέκυπτε από την… ΕΛΣΤΑΤ (;) και (για όση αξία έχει) από μια μέτρηση της Pro Rata με αδιευκρίνιστο αντικείμενο. Ψύχραιμα η εφημερίδα σημείωνε ότι «Καταρρέει η εικόνα της κυβέρνησης» κι ότι «Το αφήγημα Μητσοτάκη (…) καταρρέει σαν χάρτινος πύργος».
Ολα καταρρέουν. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι το μαράζι τους και μάλλον ψάχνουν για μια ένεση ψυχολογίας. Καμία αντίρρηση. Μόνο που τόσες καταρρεύσεις δεν τις έχει πάρει χαμπάρι κανείς άλλος. Ούτε εφημερίδα, ούτε δημοσκόπηση, ούτε ειδικός… Αλλα λένε όσες δημοσκοπήσεις είδαν έως τώρα το φως της δημοσιότητας.
Γιατί το σημειώνω; Επειδή η αντιπολίτευση πολιτεύεται σε ένα δικό της εικονικό σύμπαν κι εκνευρίζεται όταν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο εικονικό σύμπαν της. Το πρόβλημα είναι βαθύ και δύσκολο. Αφορά μια αδυναμία συντονισμού με τον σύγχρονο κόσμο.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση Λιάκου. Ο Αντ. Λιάκος (μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ) έκανε μια δήλωση μετά τη σύλληψη των εμπρηστών της Μόριας, η οποία προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις. Τι έλεγε;
Πρώτον, ότι οι συλληφθέντες Αφγανοί προσπαθούσαν να φτάσουν «σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας».
Συνεπώς δεν ήταν πρόσφυγες. Πρόσφυγας είναι κάποιος που διώκεται, όχι κάποιος που αναζητεί τη Γη Χαναάν.
Δεύτερον, ότι «στη θέση τους κι εγώ φωτιά θα έβαζα».
Συνεπώς το έγκλημα (ο εμπρησμός, στη συγκεκριμένη περίπτωση…) δεν είναι ζήτημα πράξης αλλά θέσης.
Τρίτον, «να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες» – που ξαναέγιναν πρόσφυγες από εκεί που έψαχναν τη γη της επαγγελίας…
Τέταρτον, «να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοΐδη».
Προφανώς ο Λιάκος αγνοεί ότι κανείς δεν είναι «στα χέρια του Χρυσοχοΐδη» αλλά στα χέρια της ελληνικής Αστυνομίας και της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Υποθέτω ότι αγνοεί επίσης πως ο Χρυσοχοΐδης είναι υπουργός μιας δημοκρατικής κυβέρνησης που έχει την εμπιστοσύνη μιας δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής. Και μάλλον θα έπρεπε να τον συγχαρεί αν οι υπηρεσίες των οποίων προΐσταται βρήκαν κι έπιασαν τόσο γρήγορα τους εμπρηστές. Δεν ξέρω δηλαδή πώς το έχει στο μυαλό του ο Λιάκος, αλλά ο Χρυσοχοΐδης δεν είναι βασανιστής, ούτε επικίνδυνος, απλώς συμβαίνει να μη συμφωνεί με τον Λιάκο.
Οι απόψεις του Λιάκου αποδεικνύονται τελικά ανακριβείς, επιπόλαιες και παιδαριώδεις. Υποδηλώνουν εμπάθεια; Να το δεχτώ. Ελλειψη δημοκρατικής παιδείας; Ενδεχομένως. Το βασικό τους πρόβλημα όμως είναι ότι ο Λιάκος μιλάει με έναν παλαιο-αριστερό κώδικα αναφοράς που δεν εφάπτεται στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Δεν ξέρω πόσοι στην Ελλάδα δικαιολογούν εμπρηστές, ούτε πόσοι μέμφονται τον Χρυσοχοΐδη που τους έπιασε. Πάντως όχι πολλοί.
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα ερμηνεύει με τον σαφέστερο τρόπο τις δημοσκοπήσεις που δίνουν μια εικόνα κυριαρχίας της ΝΔ και αποδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι υποδηλώνει ότι ένα κόμμα αξιόλογου μεγέθους βυθίζεται σε έναν βάλτο αυταρέσκειας και αυταπάτης με αποτέλεσμα να βλέπει τα πράγματα μόνο από την πιο ακραία ή ξεπερασμένη οπτική γωνία των οπαδών του.
Η δημοσκοπική απαξίωση εξηγεί αυτό ακριβώς το φαινόμενο. Την έλλειψη επαφής ή αντιστοιχίας του ΣΥΡΙΖΑ με τα κυρίαρχα ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό όμως ήταν και παραμένει η γενικότερη μοίρα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε το διάστημα 2012-2015 επειδή ίππευσε ένα ανορθολογικό αλλά υπαρκτό πλειοψηφικό ρεύμα, το ρεύμα του «αντι-Μνημονίου». Τότε οι αρλούμπες ανακηρύχθηκαν ιδέες. Πλέον το ρεύμα αυτό εξαντλήθηκε, χάρη και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ρεύμα υπέρ αφγανών εμπρηστών δεν βλέπω να ανατέλλει στον ορίζοντα.
