Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη ότι πέρασε έναν ανέφελο πρώτο χρόνο διακυβέρνησης. Με κορωνοϊό, Ερντογάν, Μεταναστευτικό και ύφεση, μόνο την πανούκλα και τις ακρίδες γλιτώσαμε.
Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να του προσάψει πως δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Κατά τις περιστάσεις και τις δυνατότητές του.
Απλώς έχω την εντύπωση πως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα – για την ακρίβεια, τα πιο δύσκολα…
Τα οποία όμως μπορεί να αποδειχθούν στην πορεία περισσότερο ή λιγότερο δυσβάσταχτα από όσο φανταζόμαστε.
Για παράδειγμα, κανείς δεν περίμενε πέρυσι τέτοια εποχή μια τόσο ταχεία επιστροφή σε τόσο μεγάλη ύφεση. Από την άλλη όμως προέκυψε το μεγάλο πακέτο ανόρθωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και η διαφαινόμενη απαλλαγή από τον δημοσιονομικό βραχνά έως και το 2022.
Ο κορωνοϊός και η γενικευμένη κρίση έλυσαν εκ των πραγμάτων το βάρος των πιεστικών πλεονασμάτων του 3,5%!
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι οδεύουμε σε έναν δύσκολο οικονομικά χειμώνα. Αλλά καλούμαστε να τον αντιμετωπίσουμε σε σχετικά καλή δημοσιονομική κατάσταση (ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση…) και με μερικά όπλα στη φαρέτρα μας.
Το δεύτερο μέτωπο, το υγειονομικό, είναι αναμφισβήτητα σοβαρό αλλά υπόκειται σε έναν ανεξέλεγκτο για (κάθε) κυβέρνηση παράγοντα. Το εμβόλιο.
Σε αυτό δεν έχει να πεις τίποτα – μόνο να περιμένεις, να προσέχεις και να εύχεσαι…
Το τρίτο μέτωπο είναι η Τουρκία. Κανείς δεν μπορεί να κάνει μαντεψιές με τον Ερντογάν. Είναι βέβαιο όμως ότι το σύνολο του πολιτικού συστήματος και του ελληνικού λαού έχει αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απειλής.
Αν λοιπόν αφήσουμε στην άκρη τα επιμέρους και τις αστειότητες για τις πιτζάμες, η κυβέρνηση δεν βρίσκεται σε δύσκολη θέση στο εσωτερικό πεδίο.
Αφενός δεν έχει κάνει σοβαρά λάθη ή λάθη που να στοιχίζουν…
Και αφετέρου βγαίνει έως τώρα από την κρίση περισσότερο ενισχυμένη παρά αποδυναμωμένη. Παρουσιάζει μια αναμφισβήτητη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα.
Ούτως ή άλλως, μια εξωτερική απειλή λειτουργεί κατά κανόνα υπέρ της εκάστοτε κυβέρνησης και της εθνικής συνοχής. Ακόμη περισσότερο όταν η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική σε αντιστοιχία και με τους κινδύνους αλλά και με το κοινό αίσθημα.
Κάνει λάθος λοιπόν όποιος νομίζει ότι σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να κάνει αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει χώρος.
Οπως είναι επίσης αλήθεια ότι η αντιπολίτευση (πλην ανεγκέφαλων εξαιρέσεων…) δεν έχει κινηθεί σε ακραία επιθετικό κλίμα, ούτε φαίνεται να επιλέγει την αναμέτρηση. Ισως επειδή έχει κάποια αίσθηση των συσχετισμών.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έχει αναμφισβήτητα ανήφορο μπροστά της. Αλλά ούτε βρίσκεται «με την πλάτη στον τοίχο» όπως θέλει να ισχυρίζεται ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έχει σοβαρό πρόβλημα απομείωσης του πολιτικού κεφαλαίου της.
Καμία κυβέρνηση δεν έπεσε ποτέ, ούτε καν κλυδωνίστηκε, επειδή μερικές δεκάδες συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί ή πενήντα τρολ στο Διαδίκτυο της κήρυξαν τον πόλεμο.
Ξέρετε γιατί; Επειδή οι κυβερνήσεις δεν πλήττονται από τα προβλήματα ή τις αντιξοότητες που αναπόφευκτα κάθε διακυβέρνηση αντιμετωπίζει. Κρίνονται από τον τρόπο που τα χειρίζονται.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου επλήγη θανάσιμα όχι επειδη αντιμετώπισε μια μεγάλη οικονομική κρίση. Αλλά από την ασυναρτησία με την οποία την αντιμετώπισε.
Και η κυβέρνηση Τσίπρα πλήρωσε ακριβά όχι τόσο το Μνημόνιο ή τις Πρέσπες, όσο την πολιτική μεθόδευση με την οποία περιέβαλε και το ένα και το άλλο.
Εκεί λοιπόν θα κριθεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
