Οταν η κυβέρνηση μιας χώρας έχει καταφέρει να μετατρέψει το ενδεχόμενο σύγκρουσης με μια άλλη σε εκπλήρωση εθνικού χρέους, τότε η εσωτερική νομιμοποίηση που της παρέχεται από την κοινωνία της είναι και κρίσιμη και αυτοπαγιδευτική. Αυτοπαγιδευτική γιατί η τελευταία, η κυβέρνηση, δεν μπορεί να προδώσει την αίσθηση δίκαιου μιας κοινής γνώμης, της δικής της, στην παραγωγή μιας άθλιας πεποίθησης στην οποία η ίδια συνέβαλε.
Αλλά, έτσι, είναι και η κοινωνία αυτοπαγιδευμένη. Εκμαυλισμένη στο μέτρο που της είναι πια ιδιαίτερα αφόρητο να ανεχθεί μια υποχώρηση της κυβέρνησής της από εκείνο από το οποίο αυτή η ίδια πιστεύει ως δίκαιο, είναι διαθέσιμη σε οτιδήποτε.
Αυτό είναι το ψυχολογικό διώνυμο το οποίο επικαθορίζει τη στάση των γειτόνων μας και αποκαλύπτει την τεράστια διεθνή ευθύνη ενός ανθρώπου ο οποίος έχει καταφέρει να διαθέτει την ιδιοκτησία των συναισθημάτων ενός ολόκληρου λαού.
Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε μια «πολιτική» αντίθετη προς κάθε έννοια ειρηνικής γειτνίασης, προς κάθε αρχή του διεθνούς δικαίου, προς κάθε έννοια πολιτισμού.
Η κατάσταση αυτή μας επιβάλλει, όσο και αν είμαστε αντίθετοι προς τέτοιους σχεδιασμούς, μια άλλη ιεράρχηση των εθνικών πόρων. Οφείλουμε πια, πριν απ’ οτιδήποτε άλλο και παράλληλα προς οποιαδήποτε διπλωματική προσπάθεια εξουδετέρωσης ενός τόσο εμπεδωμένου κινδύνου, να ενισχύσουμε τη στρατιωτική μας ισχύ. Και με κάθε θυσία. Είναι το μόνο το οποίο μπορεί να αναχαιτίσει τον γείτονά μας. Δεν είναι ούτε η διεθνής κατακραυγή για τη συμπεριφορά του, που δεν είναι διόλου δεδομένη, ούτε η απομόνωσή του, που για πολλούς λόγους δεν θα προκύψει.
Γι’ αυτό εκείνο που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε μια τέτοια ορμή επικράτησης, από την οποία διακατέχονται λαός και κυβέρνηση, είναι ο φόβος της απίστευτης υλικής βλάβης που μπορεί να έχει από μια σύγκρουση.
Διότι, μετά, ύστερα από κάτι τέτοιο, η επιβίωση αυτής της κυβέρνησης, που θα βρεθεί απέναντι σε μια κοινωνία που θα έχει υποστεί απίστευτες καταστροφές, δεν θα είναι εύκολη.
Για την ώρα η κοινωνία αυτή την κυβέρνησή της την υποστηρίζει. Κι όσο και να ενοχλεί μήπως η Αγια-Σοφιά γίνει τζαμί, αυτό που πρέπει να προβληματίζει, προεχόντως, όχι μόνο εμάς, αλλά και άλλους, είναι ότι το 90% του τουρκικού λαού θα το ήθελε.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίων, τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.
