Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: ο ελληνικός Τύπος επλήγη σκληρά από την κρίση της πανδημίας, και είναι πραγματικά θαύμα το πώς μέσα ενημέρωσης δεν ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Απαιτήθηκαν γι’ αυτό ηρωικές προσπάθειες από ιδιοκτησίες μέσων και δημοσιογράφους, και είναι γνωστό στη μικρή δημοσιογραφική οικογένεια ότι ένας αρκετά σοβαρός αριθμός συναδέλφων ασθένησε από τον κορωνοϊό. Ομως παρά τον φόβο, την ανασφάλεια, την επικινδυνότητα της πανδημίας, και τις πρωτόγνωρες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτούργησαν δημοσιογράφοι και τεχνικοί, ο ελληνικός Τύπος κατάφερε εν πολλοίς να επιτελέσει το καθήκον του – ήτοι να ενημερώσει υπεύθυνα τους πολίτες με εγκυρότητα, αμεσότητα και χωρίς τη διασπορά ψευδών ειδήσεων που θα δημιουργούσαν πανικό, για όλες τις εξελίξεις περί την πανδημία και ό,τι άλλο συνέβη στη χώρα.
Αλλά όσο αλήθεια είναι αυτό, άλλο τόσο ακριβές είναι ότι ο ελληνικός Τύπος βγήκε βαριά πληγωμένος από την πανδημία. Η κυβέρνηση, η οποία την περίοδο του lockdown επιδότησε ένα πλήθος οικονομικών επιχειρήσεων και κοινωνικών ομάδων προκειμένου να περιορίσει τις σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει και το αυτονόητο: να στηρίξει τον ελληνικό Τύπο. Οχι όμως επιχορηγώντας τον, δίνοντάς του δηλαδή δωρεάν χρήματα, όπως έκανε με όλους τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας. Αλλά επί αντικαταβολή. Επί παροχή έργου. Ποιο ήταν αυτό το έργο; Η προώθηση της καμπάνιας για να πειστούν οι πολίτες στην αναγκαιότητα του lockdown.
Ουσιαστικά, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, η υποβολή της κοινωνίας σε κανονική πλύση εγκεφάλου προκειμένου να πειστεί αρχικά ότι «Μένουμε Σπίτι» και εν συνεχεία, με το σταδιακό άνοιγμα της χώρας, ότι «Μένουμε Ασφαλείς».
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος δόθηκαν ή θα δοθούν συνολικά περί τα 20 εκατ. ευρώ, τα λιγότερα από κάθε άλλον οικονομικό κλάδο, και σε αντιστοίχιση με το έργο που παρασχέθηκε. Προφανώς – στην Ελλάδα βρισκόμαστε – στο πλαίσιο της κατανομής υπήρξαν και λάθη και αστοχίες αλλά και χαριστικές πράξεις υπέρ «συγγενών και φίλων». Πλην όμως, αυτό δεν ακυρώνει το συνολικό εγχείρημα, ούτε το απαξιώνει, όπως επιμένει να προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι όλα τα ελεγχόμενα από αυτόν μέσα ενημέρωσης έλαβαν μερίδιο από τα 20 εκατ.
Ασφαλώς χρειάζονται εξηγήσεις. Κυρίως για να αποκρουστεί μια μελλοντική, ανάλογη σε λάθη, παραλείψεις ή και σκοπιμότητες, πρακτική. Γιατί προφανώς για να φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνει ότι η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί τη δική του τακτική. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πολύ καλά πώς διαχειρίζεσαι το κρατικό χρήμα στον χώρο του Τύπου: επί 4½ χρόνια με όπλο την κρατική διαφήμιση εκβίασε, απείλησε, άλωσε, εκμαύλισε ανθρώπους και μέσα ενημέρωσης προκειμένου να επιτύχει την πολυπόθητη «ομοιομορφία» στον Τύπο…
