Επανέρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα το οποίο έχει να κάνει με τις τεράστιες υλικές απολαβές τις οποίες λαμβάνουν οι ευρωβουλευτές, λόγω και της πρόσφατης δημοσιοποίησης του φετινού πόθεν έσχες του ευρωβουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπαδημούλη.
Ο οποίος εμφανίζεται να έχει μεγάλες τραπεζικές καταθέσεις γύρω στις 850.000 ευρώ, μετοχές, ακίνητα κ.λπ.
Και πάνω στο επίπεδο τούτο θα ήθελα να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις.
Καταρχήν για τις προκλητικές απολαβές των ευρωβουλευτών ευθύνεται σίγουρα η εκάστοτε ηγετική ελίτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και θα άξιζε να διαβάσει κανείς το μικρό πόνημα του γερμανού φιλοσόφου Hans Magnus Enzensberger για το «γλυκό τέρας των Βρυξελλών» (2014).
Ενώ λοιπόν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης η ευρωπαϊκή ηγεσία επέβαλε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες – όπως η Πορτογαλία – μια τρομακτική λιτότητα (με δρακόντειες περικοπές μισθών και συντάξεων), διατηρούσε ταυτόχρονα άθικτους τους μισθούς και τα απαράδεκτα προνόμια των ευρωβουλευτών.
Και σε τι συνίστανται αυτά τα προνόμια (πέραν του μισθού των 8.000 ευρώ); Συνίστανται σε σημαντικές αποζημιώσεις μετακίνησης (γιατί άραγε είναι απαραίτητο να ταξιδεύουν οι ευρωβουλευτές με business class), σε αποζημιώσεις πολυτελούς παραμονής στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, σε παχυλή αποζημίωση για τη διατήρηση γραφείου στην Ελλάδα κ.λπ. Ετσι όμως θολώνει επικίνδυνα το «όραμα της Ευρώπης», αφού όλοι επιδιώκουν μια «θέση ευρωβουλευτή» για να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα (και όχι γιατί νιώθουν πάθος για τις αξίες της Ευρώπης)!
Ωστόσο, για το ανωτέρω ζήτημα ευθύνονται και οι κομματικοί οργανισμοί. Τι εννοώ; Αντί να υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή στα πρόσωπα των ευρωβουλευτών, πολλές φορές τα ίδια πρόσωπα κάνουν ακατανόητα πολλές θητείες! Και ο κ. Παπαδημούλης ανήκει σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Υπό την έννοια τούτη τίθεται το εξής ερώτημα: Γιατί άραγε ένα αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα (όπως το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) επιτρέπει πολλαπλές «ευρωβουλευτικές θητείες» στο ίδιο άτομο, ώστε στο τέλος να φεύγει κανείς από τις Βρυξέλλες με πολλά λεφτά;
Τέλος, στο ζήτημα αυτό έχει σημασία και η «προσωπική στάση ζωής» του καθενός.
Οπως έλεγε και ο γάλλος κοινωνιολόγους Pierre Bourdieu, η τήρηση μιας υποδειγματικής συμπεριφοράς θα έπρεπε να είναι ο κανόνας για το κρατικό ή κομματικό προσωπικό, κυρίως όταν αυτό αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των μειονεκτούντων ή των οικονομικά αδυνάτων. Και με την αγορά οκτώ (8) διαμερισμάτων – μόνο – το 2018 πιστεύω (ως αξιολογική κρίση) ότι ο κ. Παπαδημούλης έστειλε στην ελληνική κοινωνία ένα κακό «ηθικό μήνυμα»! Δηλαδή το μήνυμα μιας «ατομικιστικής ευτυχίας», τη στιγμή κατά την οποία η φτώχεια και η ανεργία κτυπούν επικίνδυνα την πόρτα πολλών Ελλήνων (λόγω και της πανδημίας)!
* Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ.
