Τα όσα συνέβησαν στα τέλη της περασμένης εβδομάδας και συνεχίστηκαν ως… ουρά τις πρώτες ημέρες αυτής που ολοκληρώνεται σήμερα, και αφορούν το είδος και το περιεχόμενο της καμπάνιας για τον τουρισμό, έχουν μια πλευρά την οποία δεν έδειξαν διατεθειμένοι να αγγίξουν οι αναλυτές. Αφορά την ποιότητα της αντιπολίτευσης που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για μια ρηχή αντιπολίτευση, η οποία μοιάζει να στοιχίζεται πίσω από θέματα που ανοίγουν τα social media, να στοχεύει στον εντυπωσιασμό και όχι στην ποιότητα και στο πολιτικό υπόβαθρο. Οχι πως θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από ένα κόμμα το οποίο πολιτεύτηκε όσο ήταν στον προθάλαμο της εξουσίας αλλά και εν συνεχεία, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, με γνώμονα και σηματωρό τον λαϊκισμό. Ομως θα πίστευε – ο… κανείς – ότι ο εξοβελισμός του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία θα έδινε την ευκαιρία για μια εσωτερική αναζήτηση και εν συνεχεία την εντολή στην ηγεσία του για τη χάραξη μιας στρατηγικής που θα απέρριπτε τον λαϊκισμό, θα περιθωριοποιούσε τους ουκ ολίγους εκπροσώπους του στο κόμμα και θα σάλπιζε μια άλλη πορεία συμβατή με τα προβλήματα της χώρας.
Αντ’ αυτού, ο κ. Τσίπρας επιμένει στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή «λαϊκισμός + μερικά ψέματα + συν social media + υπερβολές + διαστρέβλωση», που τον οδήγησε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015.
Υιοθετεί, ας πούμε, τις πιο ακραίες αντιλήψεις για την οικονομία που διακινούνται στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις καταστροφολογεί ασύστολα, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει, και γνωρίζει καλά, ότι η ελληνική οικονομία κινείται σε κόψη ξυραφιού.
Γιατί το κάνει; Διότι είναι πεπεισμένος ότι αυτή είναι και το πιο ενδεδειγμένο είδος αντιπολίτευσης για την Ελλάδα του σήμερα. Αδιαφορεί για τις πιθανές επιπτώσεις των ισχυρισμών του, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αδιαφόρησε το 2015, τυφλωμένος από το πάθος για την εξουσία.
Και μην ξεχνάμε ότι ήταν αυτό το πάθος που δεν του επέτρεψε τότε να δει καθαρά ότι η χώρα είχε λύσει τους λογαριασμούς της με την ύφεση και πήγαινε ολοταχώς προς την ανάπτυξη και πως έπρεπε να μην οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές. Αντ’ αυτού, και τη χώρα οδήγησε στις εκλογές, και ένα μνημόνιο, το τρίτο και χειρότερο, άφησε «προίκα» στη χώρα, με επιπτώσεις οι οποίες είναι ακόμη και τώρα αδύνατον να υπολογιστούν. Και δεν συζητώ καν ότι το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε πρόσφατα στο 192% εξαιτίας μιας ανερμάτιστης πολιτικής προσλήψεων και παροχών θυσία στη διεύρυνση της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Αρα λοιπόν δεν πρέπει να μας προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι τέσσερις-πέντε μέρες τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε την αντιπολιτευτική του ρητορική για ένα σποτ 30 δευτερολέπτων – το σποτ του τουρισμού. Αυτό βρήκε μπροστά του, αυτό άδραξε. Αύριο που θα προκύψει κάτι άλλο, το άλλο. Ο,τι να ‘ναι δηλαδή…
