Στον κόσμο της πολιτικής υπάρχουν λογής-λογής άνθρωποι. Φιλόδοξοι (άφθονοι από δαύτους), υπερόπτες, εμπαθείς και φανατικοί, δολοπλόκοι και διαπλεκόμενοι, ικανοί και ανίκανοι, ιδεαλιστές και ρεαλιστές, συκοφάντες και διαβάλλοντες, ειλικρινείς και ψεύτες, εργατικοί και τεμπέληδες, κόλακες και υβριστές.
Ολοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα: λατρεύουν την εξουσία – κάθε εξουσία από την ανώτερη μέχρι την ταπεινή, του σαδιστή μικροϋπαλλήλου. Υπάρχουν για να ασκούν εξουσία, αυτή τους τρέφει, αυτή τους κινεί. Οταν βρίσκονται εκτός εξουσίας (π.χ. στην αντιπολίτευση) παθαίνουν μαρασμό και κατάθλιψη.
Το κακό είναι πως αυτός ο κόσμος της πολιτικής είναι ο κόσμος που διοικεί μια χώρα. Και πως, από μια περίεργη σύμπτωση, μέσα σε αυτόν τον κόσμο θα βρεις ελάχιστους κανονικούς και ισορροπημένους ανθρώπους, από αυτούς που συναντάς σε όλες τις πλευρές της ζωής. Είτε η πολιτική ζωή ασκεί έλξη σε μη κανονικούς ανθρώπους, είτε αλλοιώνει και παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που προσφεύγουν σε αυτή.
Ετσι, ύστερα από πολλά χρόνια εμπειρίας αυτού του χώρου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ιδανικός πολιτικός είναι ένας απλός, κανονικός άνθρωπος. Δεν είναι ανάγκη να είναι μεγαλοφυής, ούτε καν ιδιοφυής. Ούτε χαρισματικός. Οι χαρισματικοί είναι επικίνδυνοι αν χρησιμοποιούν το χάρισμά τους λανθασμένα. Οι οραματιστές επίσης – εκατομμύρια υπήρξαν τα θύματά τους τον τελευταίο αιώνα.
Οχι – ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, κοινός, συνηθισμένος, αλλά με μία διαφορά. Οτι θα πίστευε στον εαυτό του, στις κοινές αλλά υγιείς απόψεις του, και ότι θα είχε σαν βασικό κανόνα και σύμβουλο τη λογική. Την απλή λογική – ή αν ακόμα θέλετε τον κοινό νου (common sense, που λένε οι Αγγλοι).
Αλίμονο: οι κοινός νους είναι το λιγότερο κοινό πράγμα στον κόσμο. Αλλά είναι σωτήριος. Είναι το άσφαλτο κριτήριο του σωστού και του λάθους. Δεν σε αφήνει να παρασύρεσαι προς ιδεοληψίες που μπορεί να γοητεύουν, αλλά συνήθως καταστρέφουν.
Αν αναλύσετε την ιστορία της πατρίδας μας, θα βρείτε πολλά παραδείγματα. Και θα απορήσετε. Τι είδους κοινό νου είχαν οι άνθρωποι που έκαναν πράγματα εντελώς παράλογα όπως ο πόλεμος του 1897, η Μικρασιατική Εκστρατεία ή το πραξικόπημα του ’74 στην Κύπρο;
Ολα αυτά τα γράφω επειδή, για πρώτη φορά ύστερα από τόσες περιπέτειες και δοκιμασίες, επικεφαλής του ελληνικού κράτους υπάρχει ένας άνθρωπος απλά λογικός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι χαρισματικός ηγέτης, ούτε συναρπαστικός ρήτωρ, ούτε γοητευτικός αρχηγός. Είναι ένας σωστός, μετρημένος και πρακτικός άνθρωπος. Εχει την παιδεία που χρειάζεται ένας σύγχρονος καταρτισμένος πολιτικός, ξέρει να επιλέγει συνεργάτες, έχει επεξεργαστεί αρκετά μεταρρυθμιστικά σχέδια και αντέχει τα δύσκολα. Το είδαμε στην πράξη μέσα στην πανδημία.
Ακούω φωνές: πως είμαι δεξιός, φασίστας, νεοφιλελεύθερος κ.λπ. Πρέπει να πω ότι ουδέποτε στη ζωή μου ψήφισα Δεξιά (εκτός από τις τελευταίες εκλογές). Πάντα ήμουν κεντρώος. Στις πρώτες και στις δεύτερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση υπήρξα σύμβουλος του Γεωργίου Μαύρου (ο οποίος σπάνια ακολουθούσε τις συμβουλές μου). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τιμούσε με τη φιλία του, αλλά ήξερε πως ποτέ δεν τον είχα ψηφίσει. Αργότερα ακολούθησα τον Στέφανο Μάνο στις ατυχείς του εξορμήσεις γιατί είχε σωστά σχέδια για απαραίτητες μεταρρυθμίσεις – αυτές που τόσο φοβούνται οι Ελληνες. (Γιατί άραγε;)
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να κρίνει κανείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η αρχή της πολιτείας του ξεκίνησε με εφιάλτη, αλλά εξελίχθηκε σε εντυπωσιακό επίτευγμα. Πάντως η παρουσία του με κάνει να νιώθω σιγουριά: ότι επικεφαλής του κράτους μας υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος. Και σε μια χώρα όπου κυβερνούσε συχνά ο παραλογισμός αυτό είναι μια μεγάλη παρηγοριά.
Μαζί με την εξαίρετη νέα μας πρόεδρο – εξίσου λογική, αλλά ίσως πιο τολμηρή – αποτελούν έναν σπάνιας ποιότητας ηγετικό συνδυασμό. Ας τους ευχηθούμε καλή τύχη, για το καλό όλων μας.
