Η κρίση κορωνοϊού που διανύουμε αναδεικνύει παραδοσιακά γνωρίσματα της κοινωνίας μας που τα είχαμε απωθήσει και θεωρούσαμε ότι έχουν εκλείψει. Βλέπουμε το προσωπικό των κρατικών μας νοσοκομείων να δίνει φιλότιμο και εξαντλητικό αγώνα για την περίθαλψη των ασθενών. Τους φαρμακοποιούς. Τους Δήμους να ταΐζουν τους ανήμπορους. Τα αστυνομικά σώματα σε συνεχή επαγρύπνηση. Βλέπουμε υπηρεσίες τροφοδοσίας και διανομής να εκτίθενται συνεχώς στον ιό. Ανέργους που υπομένουν. Εθελοντές αιμοδοσίας και βοήθειας. Κάθε είδους δωρεές, μικρές ή μεγάλες. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσφέρει το 50% του μισθού της για τους μήνες Απρίλιο και Μάϊο και το παράδειγμά της ακολουθεί μεγάλος αριθμός βουλευτών, δημάρχων, περιφερειαρχών και ευρωβουλευτών. Και οι πολιτικοί και η Εκκλησία αποφάσισαν αυτή τη φορά να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες των ειδικών.
Υπάρχουν βέβαια και οι απείθαρχοι εξυπνάκηδες. Αλλά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών ακολουθεί τον ορθό λόγο και συμμορφώνεται στις υποδείξεις της Πολιτείας. Ο μέχρι σήμερα υποτονικός έως αδιάφορος κρατικός μηχανισμός ενεργοποιήθηκε προς ευχάριστη έκπληξη όλων μας. Ποιοί όμως είναι, πέρα από τον φόβο της αρρώστιας και της τιμωρίας, οι παράγοντες που κινητοποίησαν τον κόσμο μας κατά τρόπο συλλογικό και πειθαρχημένο;
Θάλεγα κατά κύριο λόγο:
• Ο κοινός σκοπός – στόχος
• Η αξιόπιστη ενημέρωση και καθοδήγηση
• Το παράδειγμα της ηγεσίας
• Η διάθεση συμπαράστασης – το φιλότιμο
Διαφαίνεται λοιπόν μια ερμηνεία του φαινομένου: ότι όταν υπάρχει κίνητρο, διαφάνεια και εμπιστοσύνη στους υπεύθυνους των χειρισμών ο κόσμος καθησυχάζεται και πείθεται να συνεργαστεί και να πάρει και πρωτοβουλίες. Αλλά για να υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις πρέπει η κοινωνία να πιστέψει στις ικανότητες και στην εντιμότητα των χειριστών. Με άλλα λόγια χρειάζονται όραμα, οργάνωση, δουλειά και αξιοκρατία. Και σωστό παράδειγμα συμπεριφορών από τους ιθύνοντες, όποιοι κι αν είναι.
Και από τις υπερπλήρεις κρατικές υπηρεσίες που τόσο μας είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν είδαμε υπαλλήλους με αυξημένη υπευθυνότητα και προθυμία. Ειδικά δε στον απαραίτητο για την περίσταση ψηφιακό μετασχηματισμό είχαμε ανάπτυξη σε χρόνους ρεκόρ. Επομένως υπάρχουν εξαιρετικές δυνατότητες παροχής καλών υπηρεσιών από το κράτος, φτάνει να υπάρχουν στόχοι, να ανταμείβονται δίκαια οι εργαζόμενοι και να διοικούνται από αξιόλογα στελέχη με ήθος.
Χρόνια τώρα η κοινωνία μας πάσχιζε αγκομαχώντας να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα των Μνημονίων που ξένοι συνέτασσαν χωρίς τη δική μας συμμετοχή και συναίνεση. Αυτή τη φορά όμως οι χειριστές της κρίσης είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε μόνοι και αυτό σίγουρα δημιουργεί την προδιάθεση μιας ενεργητικής στάσης. Ας μας γίνει συνείδηση ότι πρέπει πάντοτε να στεκόμαστε με αυτοπεποίθηση στα δικά μας τα πόδια, να μην περιμένουμε από άλλους και να φροντίζουμε πάντα να μας διοικούν όσοι έχουν κάθε φορά τις σχετικές ικανότητες.
Η δοκιμασία του κορωνοϊού ας γίνει αφορμή να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στα πράγματα. Ας κρατήσουμε, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, τις καλές ιδιότητες που αναδείχτηκαν και ας μην ξαναγυρίσουμε όλοι στα αναχρονιστικά «ωχ αδελφέ» ή στο «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα». Και προ παντός να νοιώσουμε περήφανοι για ό,τι κατορθώσαμε συλλογικά: το να μας δείχνουν ως παράδειγμα όσοι μας υποτιμούσαν. Και συγκρινόμενοι με άλλους «προηγμένους» ας εκτιμήσουμε διπλά την όμορφη και ανθρώπινη χώρα μας. Μπορούμε να την κάνουμε ακόμα καλύτερη.
Όραμα λοιπόν, αυτοπεποίθηση, ομοψυχία και επαγρύπνηση!
