Η σφοδρή ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το πρόσωπο του λοιμωξιολόγου Σωτήρη Τσιόδρα θα είχε μια φαιδρή διάσταση, αν δεν αποκάλυπτε, τώρα που το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, ότι στην πραγματικότητα είναι ένα μόρφωμα, συγκροτημένο με ατάκτως ερριμμένα υλικά.
Διότι διαβάζοντας κανείς τα κείμενα και της μιας και της άλλης πλευράς, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, και προφανώς όσοι τους ακολουθούν, έχουν έναν διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλι τους, και αυτό εν πολλοίς εξηγεί και το είδος της διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε στα τεσσεράμισι χρόνια που είχαν την εξουσία.
Ας πούμε, υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ που αναγνωρίζει ότι η κρισιμότητα της περιόδου που διέρχεται η χώρα, ως ένα υποσύνολο της παγκόσμιας κοινότητας, απαιτεί συναίνεση και στήριξη της κυβέρνησης που έχει επωμιστεί το βαρύ φορτίο της αντιμετώπισης της κρίσης.
Υπάρχει ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς απέναντι από αυτόν, που σε κάποια φάση σκεφτόταν (ή μπορεί και να το σκέφτεται ακόμη) ότι, εάν αποτύχει η κυβέρνηση στη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού, «η δεύτερη φορά Αριστερά» είναι θέμα ημερών, εβδομάδων ή και ολίγων μηνών να αναλάβει την εξουσία.
Υπάρχει και ένας τρίτος ΣΥΡΙΖΑ, ως υποομάδα του προηγούμενου, που θεωρεί ότι επανερχόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής αποτυχίας να διαχειριστεί την πανδημία, θα δώσει την ευκαιρία για «να λογαριαστούν» με τον Μητσοτάκη, την κυβέρνησή του και ενδεχομένως και με την υπόλοιπη αντιπολίτευση. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του διχασμού, του ρεβανσισμού, της μισαλλοδοξίας, της εμπάθειας και της εκδίκησης.
Και υπάρχει και ένας τέταρτος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στοιχίζεται πίσω από τους δύο προηγούμενους και θεωρεί ότι με την αποτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την ανάληψη για «δεύτερη φορά» της εξουσίας θα δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει (ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι παραμένει ένα διεθνιστικό κόμμα, όπου στο όνομα του διεθνισμού και της διεθνιστικής αλληλεγγύης θεοποιούνται τα δικαιώματα, ατομικά ή συλλογικά, και καταργούνται παγιωμένες αξίες όπως η υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας.
Υπάρχουν λοιπόν όλοι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχει στη μέση και ένας ισορροπιστής, ο Αλέξης Τσίπρας. Που υποχρεούται εκ των πραγμάτων να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Να ελιχθεί ανάμεσα σε όλες αυτές τις απόψεις και, από την άλλη, να δημιουργήσει την αίσθηση στην κοινωνία ότι είναι σοβαρός, συναινετικός, δεν πατάει επί πτωμάτων για να κερδοσκοπήσει πολιτικά, και επιπλέον είναι έτοιμος να συνεισφέρει σε προτάσεις για την αντιμετώπιση της επακόλουθης του κορωνοϊού οικονομικής κρίσης. Αποτελεί για αυτόν αδήριτη ανάγκη να τα καταφέρει. Με τη θνησιγενή Προοδευτική Συμμαχία δεν μπόρεσε να πείσει τους κεντρώους ψηφοφόρους. Τώρα έχει μία ευκαιρία ακόμη. Ισως την τελευταία του.
