Αρχαίος αναγνώστης του μπλογκ, από τον καιρό που ήταν σκέτο μπλογκ και όχι στήλη εφημερίδας, σκληρός εξ αριστερών κριτικός, μου γράφει:
«Η επίμονη σιωπή σας για το προσφυγικό/μεταναστευτικό θέμα είναι αξιοπρόσεκτη. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθει κανείς πώς σκέπτεται ένας υποτιθέμενος ανθρωπιστής όπως εσείς για το θέμα αυτό και την όλη κατάσταση.
Αλλά περί αυτού δεν ακούει κανείς τίποτα από εσάς. Παραπονιέστε για πολλά πράγματα. Αλλά για ένα τόσο σημαντικό θέμα σωπαίνετε επίμονα.
Κάτι σημαίνει αυτό για σας».
Ο αναγνώστης έχει δίκιο. Εχω κάνει παλαιότερα μερικές αναφορές στο θέμα – αλλά πρόσφατα καμία. Και ο λόγος είναι απλός: δεν έχω τίποτα να προσφέρω. Ακριβώς επειδή ΔΕΝ είμαι υποτιθέμενος, αλλά πραγματικός ανθρωπιστής, υποφέρω με το φοβερό ανθρώπινο δράμα – αλλά σε τι θα μπορούσα να βοηθήσω;
Να θυμηθώ τον έλληνα δημοσιογράφο που στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο (1904-5) βγήκε με πρωτοσέλιδο άρθρο και τεράστιο τίτλο, δίνοντας οδηγίες στον ρώσο αρχιστράτηγο «Δεξιότερα, Κουροπάτκιν!» και έμεινε στην Ιστορία ως παράδειγμα αφέλειας;
Τώρα παίζουν στα χαρτιά τις τύχες των μεταναστών ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Ασαντ, η Μέρκελ (από δίπλα παρατηρητής ο Τραμπ). Δηλαδή όλα τα σκληρά καρύδια του πλανήτη. Πόσο βάρος έχει για αυτούς η γνώμη ενός σχολιαστή που δεν θα διαβάσουν ποτέ; Οσο για τους έλληνες αναγνώστες, το πρόβλημα εξαντλείται στο αν έχεις αριστερή ή δεξιά οπτική.
Παράδειγμα:
Βγήκε ο πολύ αξιόλογος και σοβαρός ιστορικός Αντώνης Λιάκος και έκανε μία ενδιαφέρουσα πρόταση: Η Ελλάδα να πάρει 1 εκατομμύριο πρόσφυγες για να αντιδράσει στην πληθυσμιακή της συρρίκνωση και γήρανση – που θα την οδηγήσει σε σίγουρο μαρασμό γύρω στο 2050.
Οι δεξιοί εξερράγησαν, μερικοί αριστεροί χειροκρότησαν. Η πρόταση εισέπραξε όμως μόνο πολιτικές αντιδράσεις. Δεν είδα πουθενά μια κοινωνικο-οικονομική ανάλυση των δυνατοτήτων και των επιπτώσεων. Ενα κράτος 9 εκατομμυρίων (εκ των οποίων το ένα αποτελείται από πρόσφατους μετανάστες, κυρίως Αλβανούς) μπορεί άραγε να αφομοιώσει 1 εκατομμύριο αλλόγλωσσους και αλλόθρησκους; Εδώ η Γερμανία των 100 εκατομμυρίων μετά τόσα χρόνια δεν έχει ακόμη αφομοιώσει τους ομόγλωσσους και «ομόαιμους» Ανατολικογερμανούς. Εδώ εμείς δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανέργους, ώστε να αποκτήσουν δεξιότητες που απαιτεί η οικονομία μας, για να καλύψει 300.000 κενές θέσεις εργασίας σε ελληνικές επιχειρήσεις (Ερευνα McKinsey).
Είμαστε λαός συναισθηματικός και σκεπτόμαστε με το θυμικό μας. Δύσκολα μπορούμε να αναλύσουμε ορθολογικά μια περίπτωση. Εμείς είτε θρηνούμε τα προσφυγόπουλα που πνίγονται και τις μωρομάνες που πεινάνε ή επαναστατούμε και θέλουμε να τους πετάξουμε όλους στη θάλασσα.
Ομως η μετακίνηση των πληθυσμών είναι ένα προαιώνιο φαινόμενο, που διαμόρφωσε και διαμορφώνει την ανθρώπινη κατάσταση. Ετσι κατέβηκαν και οι Αχαιοί και οι Δωριείς. Τώρα έχει πέσει στα χέρια μεγαλοδιακινητών που χρησιμοποιούν τις ανθρώπινες μάζες σαν πιόνια. Ενα γιγάντιο παιχνίδι τράφικινγκ (εμπορίας ανθρώπων) μπροστά στο οποίο οι μαφίες των ναρκωτικών μοιάζουν με νηπιαγωγεία. Και θέλει ο επικριτικός μου αναγνώστης να πάρω θέση και να τα βάλω με τους Αλ Καπόνε… Φυσικά το καταδικάζω! Αλλά με τι αποτέλεσμα;
Πληρώνουμε τα επίχειρα της γεωγραφικής μας θέσης. Αχ, και να μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε την Ελλάδα από εδώ και να την αράζαμε κάπου στην «Καραβαϊκή» (όπως ονόμαζε την Καραϊβική ο μακαρίτης υπουργός Χαραλαμπόπουλος). Ρέγκε αντί για συρτάκι – δεν θα ήταν και άσχημα…
«Είμαστε καταδικασμένοι να γειτονεύουμε» είχε πει ο Βενιζέλος στον Κεμάλ Ατατούρκ. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε αυτή την επικίνδυνη γειτνίαση και να κερδίσουμε όσο περισσότερους πόντους μπορέσουμε στο μεγάλο χαρτοπαίγνιο που παίζεται γύρω μας…
