Επί πολλά χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις επεδείκνυαν μία φοβική συμπεριφορά έναντι του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και της αθρόας προσέλευσης προσφύγων. Επέλεγαν άλλοτε να «κάνουν πως δεν βλέπουν, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν», άλλοτε να «τακτοποιούν όσα βλέπει η πεθερά» και άλλοτε να ενθαρρύνουν «όλους της Γης τους απελπισμένους» να έρθουν στον «ελληνικό παράδεισο» που είναι απέραντος και προσφέρει δικαιώματα άνευ υποχρεώσεων.
Έτσι, και με το «τυράκι» της οικονομικής υποστήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα μετατράπηκε σε «αποθήκη ψυχών», όπου ουδείς ευτυχεί. Οι Έλληνες βιώνουν την αίσθηση μιας ιδιότυπης τιμωρίας εκ μέρους του κράτους τους για «αμαρτίες» που δεν διέπραξαν (εξαιρουμένης της ευθύνης της ψήφου τους…), ενώ οι παράνομοι μετανάστες και οι πρόσφυγες στερούνται έναν «παραδείσο», τον οποίον όμως ο ελληνικός λαός ουδέποτε τους υποσχέθηκε. Και αυτό διότι, παρά τη διαχρονική ουσιαστική προσήλωση των Ελλήνων στα ιδεώδη της ξενίας και της αλληλεγγύης, οι πρακτικές δυνατότητές τους είναι πλέον από πενιχρές έως ανύπαρκτες. Την τραγική κατάσταση των δυστυχισμένων ανθρώπων, των οποίων οι πατρίδες μετατράπηκαν σε επίγεια κόλαση λόγω των πολέμων, αλλά και την ανικανότητα/απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να διαχειριστούν ένα υπαρξιακό για το ελληνικό κράτος πρόβλημα, εκμεταλλεύεται εδώ και χρόνια η Τουρκία με μοναδικό στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα και να επιτύχει τη μεταβολή των μεταξύ μας συνόρων που επί πολλές δεκαετίες οραματίζεται και μεθοδεύει συστηματικά.
Η παρούσα κυβέρνηση, με το «χρονόμετρο της βόμβας να μέτρα αντίστροφα τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη», επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, η οποία επιβάλλεται να έχει διάρκεια και κλιμάκωση. Πέραν του «αεροστεγούς σφραγίσματος» των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων της χώρας μας, τα οποία παρά την ιδεοληψία ορισμένων υφίστανται (αυτό άλλωστε το αποδεικνύει αδιάσειστα η αποφασιστικότητα, με την οποία η Τουρκία προστατεύει τα προς δυσμάς σύνορα της), επιβάλλεται να επιταχυνθούν και να ολοκληρωθούν με «ρυθμούς CERN» οι διαδικασίες εξέτασης των υποβληθεισών αιτήσεων χορήγησης πολιτικού ασύλου. Προς την κατεύθυνση αυτήν, ενδεχομένως, θα μπορούσε να αποβεί πολύτιμη η «ενεργοποίηση» και η εθελοντική αρωγή των δικηγορικών συλλόγων της χώρας, προκειμένου άμεσα, με απόλυτο σεβασμό στην κείμενη νομοθεσία και με πρόταξη του εθνικού συμφέροντος να «ανοίξει η βαλβίδα πριν εκραγεί η χύτρα». Στην κοινωνία υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση ότι όλοι οι πολίτες θα ανταποκριθούν με αυταπάρνηση στο «προσκλητήριο» του κράτους, καθένας από το δικό του μετερίζι, για την επίλυση ενός προβλήματος που απειλεί την υπόσταση της χώρας μας. Η κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει να αναλάβει πρωτοβουλίες με τη βεβαιότητα ότι όλοι οι υπεύθυνοι πολίτες θα ανταποκριθούν με ύψιστο αίσθημα ευθύνης.
Ο Κωνσταντίνος Παΐδας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
