Πολλοί περίμεναν ή εύχονταν ή περίμεναν ευχόμενοι (τα δύο σε σχέση αιτιακής συσχέτισης) την εκλογική καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ…
Πολλοί περίμεναν – ή εύχονταν ή περίμεναν ευχόμενοι – τη μετεκλογική κονιορτοποίηση, πολυδιάσπαση, πολυδιαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, ως αποτέλεσμα του εσωκομματικού εμφύλιου τον οποίον θεωρούσαν άφευκτο μετά την (όποια) ήττα και τη συνακόλουθη απώλεια της συγκολλητικής ουσίας που ήταν για τους «κυβερνητικούς πρωτόπλαστους της Αριστεράς» ο ηδονισμός της εξουσίας…
Πρωτίστως, δε, οι ούτω σκεπτόμενοι προσδοκούσαν, περίμεναν και προεξοφλούσαν τη μετεκλογική εσωκομματική αμφισβήτηση/αποδυνάμωση του ηττημένου Τσίπρα…
Αμ δε… Επρόκειτο για πρωτόγονη ανάγνωση του «φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ». Και του «φαινομένου Τσίπρα»!
Χωρίς φραγμούς (βλέπε κρυφές συνομιλίες, αποσκοπούσες σε σκοτεινές συμφωνίες, με μεγαλοεκδότες-εκφραστές του «εχθρικού» κατεστημένου), χωρίς ενδοιασμούς (έκανε καριέρα πάνω στην αναζωπύρωση της εμφυλιοπολεμικής ρητορείας), χωρίς αναστολές (βλέπε συγκυβέρνηση με το κόμμα της ακροδεξιάς συνωμοσιολογίας, ο ηγέτης του οποίου μάλιστα, ελπίζοντας στην πολιτική νεκρανάστασή του, ακόμη και σήμερα τον «λείχει»), χωρίς συστολές (βλέπε γλυκασμούς με Τραμπ), χωρίς ιδεολογία, χωρίς (διεθνο)πολιτική ευθυκρισία, χωρίς παιδεία, καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθησιν βιαστής της γλώσσας, της ιστορίας, της μυθολογίας, της γεωγραφίας, της διεθνοδικαιικής νομολογίας, της τραπεζικής ευρυθμίας, της εθνικής οικονομίας γενικότερα…
Ο – δυστυχώς και «αρμολάγνος/αρμοθήρας» πλέον – Τσίπρας, πάντα με περίσσευμα θράσους, εκμεταλλευτής των πάντων, καιροσκόπος αλλά κατά τις περιστάσεις, συνήθως έναντι ανταλλαγμάτων, και θαρραλέος (βλέπε Πρέσπες), είναι ένα αυθεντικό, ατόφιο, καθάριο πολιτικό – κυρίως με την έννοια του «επικοινωνιακού» – ταλέντο, από αυτά που σπάνια εμφανίζονται παγκοσμίως…
Πολιτικά ουδέποτε ηττήθη. Και ας τον αποκαλούν κάποιοι «άχαστο» μάλλον σχετλιαστικά και ειρωνικά. Τσάκισε τον χαρισματικό Παπαγιαννάκη, τον Κουβέλη (επί της ουσίας τον Κύρκο), τον Αλαβάνο σε πράξη πολιτικής πατροκτονίας, τον Σαμαρά επανειλημμένα, τον ξεχωριστό Ευάγγελο Βενιζέλο και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός… Σήμερα Τσακαλώτοι, Σκουρλέτηδες, Φίληδες κ.λπ. – παρά το γεγονός, αν όχι ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος πως αυτοί και πρωτίστως ο τελευταίος προσπαθούν να λειτουργήσουν ως θεματοφύλακες του ηθικού αξιακού θησαυροφυλάκιου της παραδοσιακής Αριστεράς – δεν του φτάνουν ούτε για πρωινό. Εδώ κατάπιε «αμάσητους» τον Λαφαζάνη και τους συν αυτώ, περιλαμβανομένης και της δύσπεπτης Κωνσταντοπούλου… Ο Γιάνης θα μπορούσε ίσως να τον δυσκολέψει λίγο, αλλά αυτός έχει φροντίσει να έχει αυτογελοιοποιηθεί στα μάτια τουλάχιστον του 90% της ελληνικής κοινωνίας, αφού σε αντίθεση με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ ο ιδρυτής της ΜέΡΑ25 δεν έχει το ταλέντο να αξιοποιεί τα ταλέντα του…
Μηδέ αποτελεί υπερβολή η κρίση πως πολιτικά ουδέποτε ηττήθη. Το περίπου 32% των πρόσφατων εκλογών, το οποίο καθιστά, μάλιστα μετά μια τέτοια διακυβέρνηση, το κόμμα της άλλοτε ριζοσπαστικής – και πλέον ανερμάτιστης – Αριστεράς ένα από τα μεγαλύτερα του χώρου στην Ευρώπη, συνιστά βέβαια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά παράλληλα προσωπικό θρίαμβο του Τσίπρα, πολλώ μάλλον αν συνεκτιμηθεί – δείγμα του πόσο μεγάλος πολιτικός παίκτης είναι – πως ένα εξαιρετικά σημαντικό ποσοστό του ποσοστού αυτού οφείλεται στη μάχη που έδωσε προεκλογικά σε τηλεοπτικό σταθμό που κατάφερε να παρουσιάσει ως λάκκο των λεόντων… (Εστω και αν, από άγχος προφανώς να φανούν πως κρατούν τις δημοσιογραφικές ισορροπίες, η λέαινα ήταν, υπερβαλλόντως ίσως, ευγενής και ο λέων ελαφρώς édenté.)
Συμπέρασμα.
Η ηλικία με έχει διδάξει να αποφεύγω τις κατηγορηματικές βεβαιότητες. Ωστόσο όλη η πολιτική ιστορία, η πολιτική ψυχολογία, η πολιτική κοινωνιολογία που έχω μελετήσει στη ζωή μου, όλη η εντρύφησή μου στο φαινόμενο της πολιτικής ηγεσίας, δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια αμφιβολιών πως ο νεαρός – όχι πια τόσο πολύ νεαρός, αλλά πάντως πλέον αρκετά έμπειρος – εξ Αθαμανίου Αρτης πολιτικός μπορεί σήμερα να κάνει το κόμμα «του» ό,τι θέλει: να το πασοκοποιήσει ή εκπασοκίσει, να το σοσιαλδημοκρατικοποιήσει, να το εξοικολογίσει, να το πρασινίσει, να το κοκκινίσει, φαιομελανίσει/αρμοπροσανατολίσει και πάνω απ’ όλα, φυσικά, να το εκτσιπρίσει… Οι άλλοι του χώρου δεν έχουν βρει εμβόλιο για τον τσιπροϊό, όπως οι επιστήμονες δεν το έχουν βρει για τον κορωνοϊό…
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (ας μου συγχωρεθεί, αφού δεν γράφω πια πολύ συχνά). Προσωπικά, και πέραν των λόγων πολιτικού, πολιτιστικού ή αισθητικού χαρακτήρα, βλέπω τον σημερινό Πρωθυπουργό ως «απελευθερωτή»! Πάντως θα προτιμούσα αυτόν και την κυβέρνησή του από τους προηγούμενους, και μόνο γιατί μου προσέφεραν την ελευθερία να μπορώ να κυκλοφορώ, χωρίς να πνίγομαι, σε εστιατόρια, μπαρ, καφετέριες κ.λπ. Ωστόσο νομίζω πως απέτυχε και στις τρεις μείζονες θεσμικές μεταρρυθμίσεις που δρομολόγησε, έστω και αν για την αποτυχία αυτή δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος σε όλες τις περιπτώσεις: α) Ο νόμος για την ψήφο των αποδήμων, όπως θεσμοθετήθηκε λόγω επιδίωξης συναίνεσης, μάλλον τετραψήφιο αριθμό εξ αυτών θα φέρει στις κάλπες. β) Με δεδομένο πως δύσκολα θα ξαναεπιχειρείτο colpo grosso με την προεδρική εκλογή, υπήρξε πολιτική πολυτέλεια μια συνταγματική αναθεώρηση που δεν αντιμετωπίζει το μείζον καρκίνωμα του εθνικού δημόσιου βίου, δηλαδή τη (μη) λειτουργία της Δικαιοσύνης, καθώς και την ώσμωσή της με την εκτελεστική εξουσία. γ) Είναι τρελό η ανάδειξη μονοκομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να εξαρτάται από το ποσοστό του Λεβέντη, του Βαρουφάκη, της ΧΑ ή του Βελόπουλου (με 40% το πρώτο κόμμα και 10% το δεύτερο μπορεί να μην έχουμε αυτοδυναμία. Με 35,99% το πρώτο και 35,98% το δεύτερο να έχουμε…).
Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
