Τι είναι «θεσμική εκτροπή»; Αναζητώντας έναν όρο ο οποίος να αποδίδει έγκυρα τι ακριβώς εννοούν οι πολιτικοί όταν χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη έκφραση, είχα την «τύχη» να πέσω πάνω σε ένα πλήθος αναφορών, που θεωρώ τελικά ότι ακυρώνουν και τη βαρύτητα αλλά και τον όγκο, τον πολιτικό όγκο, που θα έπρεπε να έχει μια τέτοια αναφορά. Γιατί σε παλαιότερες εποχές, τότε που το Κοινοβούλιο ήταν πραγματικός στίβος αγώνα για δημοκρατικές κατακτήσεις, η χρησιμοποίηση του όρου αποτελούσε σημαντική παρέμβαση. Σήμαινε ότι έχει, σε κάποιο θέμα, σημειωθεί σοβαρή συνταγματική παρεκτροπή, έχει καταργηθεί η διάκριση των εξουσιών, έχει υπονομευθεί κάποια βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας.
Τώρα, ο καθένας για ό,τι δεν τον ευνοεί ή δεν τον συμφέρει, χρησιμοποιεί τον όρο «θεσμική εκτροπή». Ετσι ας πούμε, αν ανατρέξει κανείς στο Διαδίκτυο, θα ανακαλύψει ότι ίσως να μην υφίσταται άλλος πιο «πολυφορεμένος» όρος από τη «θεσμική εκτροπή». Για κάθε βουλευτή, και είναι πλήθος αυτοί, όσα κάνει ή έκανε η παρούσα ή η απελθούσα κυβέρνηση, και διαφωνεί, συνιστά «θεσμική εκτροπή».
Και πάει λέγοντας – είναι ατελείωτος ο κατάλογος των «θεσμικών εκτροπών» που επικαλείται ο καθένας, πολίτης, φορέας, πολιτική κίνηση, πρωτοβουλία ή κομματικό όργανο για ό,τι διαφωνεί στο δημόσιο γίγνεσθαι. Τούτων δοθέντων, θα μπορούσε να περάσει ασχολίαστη και η επίκληση της «θεσμικής εκτροπής» από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρα, στην προσπάθεια των μελών της προανακριτικής επιτροπής να εξετάσουν τους δύο «προστατευόμενους» μάρτυρες για τη σκευωρία στο σκάνδαλο της Novartis. Αλλά δεν είναι δυνατόν.
Γιατί είναι κωμωδία να επικαλείται εκείνος «θεσμική εκτροπή» επί του συγκεκριμένου (αφήνω κατά μέρος πολλές άλλες περιπτώσεις) της σκευωρίας κατά δέκα πολιτικών προσώπων της αντιπολίτευσης, όταν αποδεδειγμένα ανέχθηκε, αν δεν συντήρησε, τη λειτουργία ενός τερατώδους παραδικαστικού κυκλώματος, το οποίο κατήργησε κάθε διάκριση των εξουσιών, και στόχο είχε τη διαιώνιση της παραμονής του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αντί να ευχαριστεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ακατανόητη για πολλούς απόφασή του να συγκροτήσει η Βουλή προανακριτική επιτροπή μόνο για τον Παπαγγελόπουλο και να τον αφήσει αυτόν εκτός κάδρου, τείνει τον δείκτη απειλητικά, «υπόσχεται» διώξεις όταν επανέλθει, στο πλαίσιο του ελέγχου προφανώς των «αρμών της εξουσίας», και υπερασπίζεται στα χαρακώματα τους δύο «μάρτυρες» πάνω στους οποίους στηρίχθηκε όλη η σκευωρία. Μοιάζει τρελό, αυτοκτονικό, αλλά δεν είναι!
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον αμετανόητο Τσίπρα, τον πιο μνημονιακό πρωθυπουργό της χώρας, του οποίου κάθε του πράξη ήταν μια «θεσμική εκτροπή». Και ας είχε υποσχεθεί με ραγισμένη φωνή, όταν ανέλαβε, ότι θα είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος». Αυτοδιαψεύστηκε. Τραγικά…
