τις μέρες μας η Δικαιοσύνη – ιδίως λόγω της υπόθεσης Novartis – έχει βυθιστεί στον «βούρκο της ανυποληψίας» και έχει εν πολλοίς απολέσει την αυτονομία της έναντι της πολιτικής!
Η κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου εκφράζει έναν άλλον κόσμο, εκφράζει δηλαδή την ηθική «επιλογή» της Δικαιοσύνης. Ακόμη και όσοι από εμάς τους πανεπιστημιακούς καθηγητές κινούμαστε σε μια άλλη γνωστική περιοχή της ευρύτερης Νομικής Επιστήμης, εν τούτοις όλοι έχουμε «ακούσει» για την αμεροληψία και την αρετή της συγκεκριμένης δικαστικού λειτουργού (όπου και αν έχει υπηρετήσει).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πρόταση για την προώθηση στην Προεδρία της Δημοκρατίας της κυρίας Σακελλαροπούλου είναι σίγουρα θετική, γιατί – όπως πίστευε και ο Αριστοτέλης – η δημόσια αναγνώριση εκείνων που επιδεικνύουν αρετή υπηρετεί τον παιδευτικό ρόλο της καλής Πολιτείας. Επιπλέον η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας μπορεί να έχει και ένα άλλο θετικό χαρακτηριστικό. Με άλλα λόγια, μετά τη μεταπολίτευση η πολιτική στην Ελλάδα ασκούνταν πάντοτε με ένα «άγριο φροϋδικό πάθος».
Κάτι που εντάθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αφού λόγω και της έκπτωσης των αξιών, όλες σχεδόν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά και οι συζητήσεις μεταξύ των πολιτών ήταν στην κυριολεξία δηλητηριασμένες! Και τούτο γιατί στο πρόσωπο του συνομιλητή μας (είτε πολίτη είτε πολιτικού) βλέπαμε έναν «αντίπαλο», ο οποίος έπρεπε να εκμηδενιστεί!
Επομένως η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας ίσως να εξυπηρετεί και τη φιλοσοφία του μέτρου και της μετριοπάθειας (δηλαδή των μεγεθών εκείνων τα οποία πρέπει επιτέλους να πρυτανεύσουν στο δημόσιο γίγνεσθαι της χώρας μας).
Και τούτο, γιατί η πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι απαλλαγμένη από το «δηλητήριο της κομματικής πολιτικής». Ταυτόχρονα δεν ήταν απούσα από τον τόπο της, αφού όλο το επίμαχο χρονικό διάστημα είχε υπηρετήσει τη Δικαιοσύνη με τον καλύτερο τρόπο.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι στο πρόσωπο της κυρίας Σακελλαροπούλου θα δούμε τον συμβολισμό της «υπέρβασης των παραπάνω παθών» (αφού ούτως ή άλλως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περιορισμένη εξουσία).
Και ας ελπίσουμε ότι τα ελληνικά κόμματα θα στηρίξουν αυτή την επιλογή (φθάνοντας επιτέλους σε μια κοινή λύση).
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
