Το 2020 μπήκε με έναν πολύ δυσάρεστο τρόπο για τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.
Τι εννοώ; Η εφημερίδα «Το Βήμα» αποκάλυψε ένα έγγραφο της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), από το οποίο προκύπτει το εξής – οργουελιανής διάστασης – δεδομένο:
Δηλαδή μέσα στην τριετία 2014-2017 (: με «αριστερή» κατά το μεγαλύτερο μέρος διακυβέρνηση) είχε αρθεί το τηλεφωνικό απόρρητο πολλών Ελλήνων και είχαν εκδοθεί για αυτόν τον λόγο 7.182 εισαγγελικές διατάξεις και 3.192 βουλεύματα («Το Βήμα», 30.12.2019»)!
Με άλλα λόγια, είχαμε να κάνουμε με μια «βιομηχανοποιημένη διαδικασία» που αφορούσε την υπονόμευση ενός βασικού συνταγματικού δικαιώματος, και μάλιστα με την επίκληση κατά το πλείστον της παρακολούθησης διερχόμενων τζιχαντιστών (: τρομοκρατών)!
Και η απαράδεκτη ευκολία έκδοσης όλων αυτών των (ουσιαστικά) αναιτιολόγητων δικαστικών αποφάσεων δίνει την αίσθηση ότι είχαν περάσει από τη χώρα μας εκατομμύρια τρομοκράτες (αλλά εμείς ως πολίτες δεν το είχαμε αντιληφθεί)! Ωστόσο, από το δημοσίευμα ανακύπτει και ένα πιο τρομακτικό δεδομένο. Δηλαδή το γεγονός ότι η ΕΥΠ (: Μυστικές Υπηρεσίες) και η ΕΛ.ΑΣ. (: Ελληνική Αστυνομία) πολλές φορές με την επίκληση «τεχνικών εμποδίων» παρακολουθούσαν κάποια τηλέφωνα (: με τα συστήματα των νόμιμων συνακροάσεων), χωρίς καν να απευθύνονται στη δικαστική εξουσία για την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου!
Για όλα αυτά – εάν ισχύουν – είναι απαραίτητο να επιληφθεί ο Συνήγορος του Πολίτη, γιατί η χώρα μας δεν ανήκει στο τόξο των διεφθαρμένων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπου η κρατική εξουσία (ως Λεβιάθαν) παρεμβαίνει εφιαλτικά ακόμα και στις πιο απόκρυφες υπαρξιακές δραστηριότητες των ατόμων!
Και μέσα στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα σύντομα να αναφέρω τα εξής πράγματα. Ετσι, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν. 2225/1994 η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου μπορεί να γίνει μόνο με αιτιολογημένο βούλευμα του αρμόδιου Συμβουλίου για συγκεκριμένα σοβαρά κακουργήματα (μεταξύ των οποίων και η τρομοκρατική δράση) και μόνο αν δεν υπάρχει άλλο αποδεικτικό μέσο, όπως ορίζει και το άρθρο 254 του ΚΠΔ!
Σε κάποιες εξαιρετικά επείγουσες περιπτώσεις μπορεί να αρθεί το απόρρητο των επικοινωνιών και με διάταξη του εισαγγελέα (η οποία όμως πρέπει να επικυρωθεί μέσα σε τρεις ημέρες από το αρμόδιο Συμβούλιο).
Υστερα από όλα αυτά είναι προφανές, κατά τη γνώμη μου, ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» (Σαίξπηρ), γιατί δεν είναι δυνατό να δεχθεί κανείς ότι και στις 7.000 περιπτώσεις κατά τις οποίες είχε αρθεί το τηλεφωνικό απόρρητο με εισαγγελική διάταξη υπήρχε κάτι το εξαιρετικά επείγον, για την αντιμετώπιση, λ.χ., του τζιχαντιστικού κινδύνου!
Λες και κυκλοφορούσαν τρομοκράτες στην πλατεία Συντάγματος ή στην Τσιμισκή (στη Θεσσαλονίκη)!
Και βεβαίως για τις παράνομες παρακολουθήσεις των μυστικών υπηρεσιών (χωρίς δικαστική έγκριση) ευθύνεται και η εκάστοτε κυβέρνηση (και αυτό ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αφού επί της πρωθυπουργίας του είχαν συμβεί όλα τα παραπάνω)!
Συμπέρασμα; Οταν τα τηλέφωνά μας παρακολουθούνται χωρίς να συντρέχουν αιτιολογημένα οι προϋποθέσεις του νόμου, τότε καταλύεται η δημοκρατία μας!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ. kalfelis@law.auth.gr
