Το δημοσκοπικό 2019 κλείνει ακριβώς όπως ξεκίνησε. Με την καθαρή κυριαρχία της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Ολες οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου μήνα το επιβεβαιώνουν.
Αξίζουν όμως δύο παρατηρήσεις.
Πρώτον, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, ούτε πρόσφατο. Αν δεν γελιέμαι, η ΝΔ του Μητσοτάκη πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις την άνοιξη του 2016.
Εκτοτε το προβάδισμα αυτό ουδέποτε απειλήθηκε και σίγουρα διευρύνθηκε. Διανθίστηκε με ποιοτικά χαρακτηριστικά, απέκτησε σταθερότητα και διάρκεια.
Δεύτερον, η ακρίβεια των δημοσκοπικών ευρημάτων πιστοποιήθηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα του Μαΐου – Ιουνίου 2019. Σε τέσσερις συνεχόμενες κάλπες – ευρωπαϊκές, δημοτικές, περιφερειακές, βουλευτικές. Και η επικράτηση της ΝΔ ήταν παντού εντυπωσιακή.
Οι δύο αυτές παρατηρήσεις οδηγούν στη σκέψη ότι δεν ζούμε μια παροδική συγκυρία ή μια εύθραυστη τάση. Αλλά μια κατάσταση που δύσκολα και πάντως μόνο σε βάθος χρόνου θα μπορέσει να αναστραφεί.
Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Εχουμε σημειώσει πολλές φορές ότι η δημοσκοπική κυριαρχία και η επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία προκύπτουν σαφώς από την απόρριψη του ΣΥΡΙΖΑ. Προκύπτουν όμως κι από μια βαθύτερη μεταστροφή της ελληνικής κοινωνίας.
Επειτα από δέκα χρόνια κρίσης, οι κυρίαρχες κοινωνικές και ιδεολογικές συντεταγμένες του εθνικού συνόλου, οι κώδικες αξιών, οι προτεραιότητες και οι παραδοχές έχουν μεταβληθεί σε τέτοιο βαθμό που αισθάνεσαι ότι μια άλλη Ελλάδα ξεπήδησε από την κρίση.
Η ευρύτατη αποδοχή μιας πολιτικής τάξης και ασφάλειας, η στροφή στην ιδιωτική παιδεία, η απαξίωση του συνδικαλισμού στο Δημόσιο και γενικότερα του κράτους, η αναβάθμιση της επιχειρηματικότητας, ένα πιο σύγχρονο και ανταγωνιστικό κοινωνικό πλαίσιο διαμορφώνουν ένα πεδίο στο οποίο ο Μητσοτάκης παίζει εντός έδρας.
Δεν το δημιούργησε. Αλλά το υπηρέτησε. Η επιτυχία του είναι ότι το αξιοποίησε και ωφελήθηκε από αυτό.
Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όχι μόνο δεν ακολούθησε τη ΝΔ στη νέα πραγματικότητα, αλλά συμπεριφέρεται σαν θυμωμένος με την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί.
Εξι μήνες τώρα η αντιπολίτευση εξαντλείται σε ένα άθροισμα προσωπικών περιπτώσεων. Η Θάνου, ο Παπαγγελόπουλος, ο Διαματάρης, ο Στεφανής… Δεν ξέρω πόσοι έλληνες πολίτες σκοτίζονται πραγματικά γι’ αυτήν τη διαρκή αντιδικία.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να κάνεις αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση έξι μήνες μετά τις εκλογές. Η ετυμηγορία, και ιδίως μια τόσο εκκωφαντική ετυμηγορία, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί τόσο νωρίς και τόσο εύκολα.
Η πολιτική θέλει χρόνο, απλώς ο χρόνος δεν αρκεί. Ακόμη περισσότερο που η (εκάστοτε) κυβέρνηση έχει πάντα τον πρώτο λόγο και εκείνη είναι που θα κριθεί στις επόμενες εκλογές.
Προς το παρόν ο Μητσοτάκης ελέγχει την ατζέντα και έχει κάνει κατάληψη του Κέντρου – ούτε ο Χρυσοχοΐδης δεν μπορεί να τον κουνήσει από εκεί…
Αυτό αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις. Οχι επειδή η ΝΔ έγινε ξαφνικά κεντρώο κόμμα, αλλά επειδή ο άξονας της ελληνικής πολιτικής έχει μετακινηθεί προς τα δεξιά. Τα φαινόμενα ανομίας, για παράδειγμα, αντιμετωπίζονται εν μέσω χειροκροτημάτων και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Η πρόκληση λοιπόν για τον Μητσοτάκη είναι απλή: να διατηρήσει τη συνταγή που τον οδήγησε στην εξουσία. Φιλελεύθερος στην οικονομία, λαϊκός στα κοινωνικά, σκληρός στα ζητήματα τάξης και ασφάλειας, πατριώτης στα εθνικά.
Με αυτά τα συστατικά έφτιαξε μια ευρεία συμμαχία, έναν πραγματικό συνασπισμό εξουσίας, και έτσι έγινε Πρωθυπουργός. Θα παραμείνει κυρίαρχος όσο διατηρείται η συμμαχία που τον κατέστησε κυρίαρχο.
Δεν είναι απλό. Δεν είναι εύκολο. Και κανείς δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει. Αλλά δεν έχει άλλον δρόμο. Προς το παρόν, δεν έχει και αντίπαλο.
Η ακρίβεια των πραγμάτων
Επειδή η ακρίβεια των πραγμάτων είναι η ουσία της δημοκρατίας, να μιλήσουμε για τα πράγματα στην περίπτωση της επιχείρησης στο Κουκάκι.
Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε «αντισυνταγματική εισβολή στο σπίτι του σκηνοθέτη κ. Ινδαρέ χωρίς εισαγγελική παραγγελία, ο ξυλοδαρμός του ιδίου και των παιδιών του μέσα στο σπίτι τους και οι πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό».
«Οι πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό» δεν υπήρχαν στην αρχική αφήγηση. Προστέθηκαν είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα από ανακοίνωση του… Ραγκούση – και χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες.
Η αφήγηση Αλιβιζάτου στην επιστολή προς Χρυσοχοΐδη είναι πανομοιότυπη. «Τα ΜΑΤ εισήλθαν χωρίς εισαγγελική εντολή σε παρακείμενη κατοικία και κακοποίησαν άγρια τον πατέρα με τους δύο γιους του».
Την παραπάνω εκδοχή διαψεύδει η μητέρα της οικογένειας.
«Τα ΜΑΤ ήρθαν και ζήτησαν να περάσουν από το σπίτι για να μπουν στο διπλανό. Ζητήσαμε χαρτί εισαγγελέα και τους είπαμε ότι αν έχετε, να μπείτε. Είπαν ότι δεν έχουν, έκλεισε η πόρτα, κοιτούσαμε στα παράθυρα να δούμε τι γίνεται» (σύζυγος Ινδαρέ, ΑΝΤ1).
Συνεπώς εισβολή δεν υπήρξε. Τα ΜΑΤ δεν εισήλθαν, όπως έλεγε ο Αλιβιζάτος. Ούτε συνέβη κάτι «αντισυνταγματικό» όπως διαπίστωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σύμφωνα με τη μητέρα, η Αστυνομία επέστρεψε αργότερα και ερεύνησε το σπίτι όχι απλώς με εισαγγελική εντολή, αλλά με αυτοπρόσωπη παρουσία εισαγγελέα – «της κυρίας εισαγγελέα» διευκρίνισε…
Στη συνέχεια η Εισαγγελία Πρωτοδικών ανακοίνωσε ότι η συνολική επιχείρηση στο Κουκάκι έγινε παρουσία όχι ενός αλλά τριών εισαγγελέων. Δεν μοιάζει πολύ αντισυνταγματικό.
Τα περί «ξυλοδαρμού» (ΣΥΡΙΖΑ) και «άγριας κακοποίησης» (Αλιβιζάτος) παραμένουν και αυτά αναπόδεικτα. Ούτε από τις φωτογραφίες, ούτε από το ηχητικό ντοκουμέντο προκύπτει κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, προκύπτει ότι η Αστυνομία ακινητοποίησε και πέρασε χειροπέδες στον σκηνοθέτη και στους δυο γιους του όταν εμφανίστηκαν στην ταράτσα κατά την επιχείρηση.
Η έρευνα θα διευκρινίσει αν ανέβηκαν να χαζέψουν το θέαμα, να απλώσουν ρούχα ή να παρεμποδίσουν την επιχείρηση. Οι ίδιοι θεωρούσαν πάντως ότι οι αστυνομικοί «δεν είχαν δικαίωμα» να επιχειρούν από την ταράτσα (δήλωση Ινδαρέ).
Λογικά λοιπόν θα διερευνηθεί η σχέση των νεαρών με την κατάληψη κι αν συμμετείχαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην παρεμπόδιση της επιχείρησης.
Ούτως ή άλλως, οι «πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό» διαψεύστηκαν. Η Αστυνομία εξήγησε ότι δεν έχει, ούτε χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες.
Πάλι μέσα έπεσε ο Ραγκούσης!
